Carina van Aartsen is redacteur bij Zorgvisie, Skipr en Qruxx. Ze schrijft over alle sectoren van de zorg, maar vooral over de ouderenzorg en eerste lijn. Omdat daar nu de grootste uitdagingen liggen: voor de zorg zelf maar ook voor de samenleving. Als aandachtsgebieden heeft zij de thema´s: governance, zorgverzekeraars en financiën.
Al wordt de zorg nu ondersteboven gekeerd, het is allemaal voor een hoger doel. Kwaliteit, veiligheid en zinnige en zuinige zorg. Als het stof straks is neergedaald, kunnen wij allen veilig, in prachtige gebouwen de beste zorg ontvangen. Het lijkt er nu alleen nog helemaal niet op. Integendeel.
Mijn compliment aan de auteur voor dit scherpe en compacte overzicht; heb ik niet eerder zo concreet en samengevat gelezen. Ook wel pijnlijk en triest, dit heldere overzicht. Om moedeloos van te worden…
Was het hele woon- en servicecomponent maar nooit publiek gefinancierd geworden; dat had miljarden geld bespaard in de sector.
Daarmee bedoel ik niet dat zorgcentra er niet hadden moeten zijn of vandaag niet behouden moeten blijven, maar laat burgers toch gewoon hun eigen huur betalen en kosten voor levensonderhoud! Dan blijft het geld voor fysieke zorg en voldoende zorgmedewerkers gewoon beschikbaar.
En hier had de regering en de brancheorganisaties afgelopen jaren anders in kunnen optreden; leg de siutatie bloot, erken het maatschappelijk verlies van decennia en breng mensen en organisaties op macorniveau in andere (juridische) posities!
Dan ontstaat er op mesoniveau legitimatie om (wurg) contracten open te breken en ontstane schulden (erfenissen van jaren scheefgroei) in vooraf beoogde banen te leiden.
Nu wordt er ”om de hete brij heen gedraaid” en kunnen bestuurders honderden zorgmedewerkers (met handen aan het bed) ontslaan om tijdelijk lucht te creëren in een verlieslijdend businessmodel. En dat gaat a la minute ten koste van client en medewerker met alle trieste uitwerking van dien.
Overigens het belabberde dienstrooster voor zorgmedewerkers was er ook al in ”de vette” jaren negentig! En dat wordt gemakshalve nog weleens vergeten of alsnog ontkend!
’t Is een illusie armer maar het geld komt gewoon niet vanzelf 1:1 in het zorgproces zelf…
Zie voor meer informatie http://www.stichtingbim.nl of Novire.nl
Inhoudelijk wel eens met mevr. Aartsen. Het is wel ietsje ‘onder de gordel’ om de persoonlijke omstandigheden van een aantal jaren geleden van mevr. Dupuis er zo bij te halen. Dat waren echt andere tijden en het is voor nu irrelevant!
Hoe kom je uit deze negatieve spiraal? Dat kan slechts door het invoeren van rigoureuze veranderingen, maar die passen niet bij de politieke realiteit. Waar heb ik dat eerder gehoord?
Hiervoor hebben we mensen nodig die lef hebben en zich gen zorgen maken over hun eigen belangen. Niets gelegen laten liggen aan de eerstvolgende verkiezingen.
Het repareren van de inmiddels ontstane wantoestanden zal veel tijd en geld kosten. En we komen inmiddels al veel geld tekort, zegt men.
Carina, sorry voor deze ‘negatieve reactie’ op jouw realistische stuk….
(Ik moest in meerdere stukjes schrijven omdat slechts 1.500 tekens per keer zijn toegestaan)
De instellingen maken een vlucht vooruit. Ze moeten namelijk net zo groot worden als de zorgverzekeraars. Dat wordt door deze verzekeraars ook afgedwongen onder de dreiging dat men niet wenst mee te werken aan nieuwbouw o.i.d. Je zult je afvragen waarom dat zo is.
Ik heb dat niet onderzocht maar het volgende zou wel eens waar kunnen zijn.
Zorgverzekeraars hebben geen verstand van zorg, dat weet inmiddels iedereen toch wel. Wanneer de zorginstellingen ook zo groot worden dat daar slechts bestuurders bij passen die zover van het primaire proces af staan en daar ook geen verstand van (behoeven te?) hebben kunnen ze eindelijk op het zelfde level met elkaar overleggen.
En hiermee zijn we dan in een negatieve spiraal terecht gekomen.
Beste Carina, je beschrijft een een zeer bedroevend scenario dat duidelijk wordt wanneer de stof is nedergedaald. Het is inmiddels de werkelijkheid!
Alles wordt steeds nijpender, in alle instellingen waar (medische) zorg wordt verleend. We plukken de wrange vruchten van het zorgstelsel dat destijds door een VVD-minister werd ingevoerd. Een man die oog had voor financiële modellen.
De destijds ingezette beweging werd omarmd door de koepels en hun leden want er moest rekening gehouden worden met de politieke realiteit, zei men. Er werd geen weerstand geboden want dat was ‘nog done’ omdat je dan ouderwets was en niet open zou staan voor vernieuwingen.
Inmiddels zijn we aan het verzuipen en kunnen we niet meer terug. In ieder geval lijkt het daarop.
En de situatie draagt nog verder! Ook naar revalidatie centra en de thuiszorg. Daar wordt ook flinke zelfredzaamheid en mantelzorg verwacht. Ik vraag me af waarom als er een hoge indicatiestelling is, deze nijpende situaties er zijn. Er is best geld. Veel geld zelfs. Het komt alleen te weinig bij de patient terecht. En de patient heeft er niets over te zeggen. Het is ook zo moeilijk gemaakt dat een patient of mantelzorger er niets van begrijpt. Die grote veranderingen per 1 januari kan ik alleen maar toejuichen vanuit het perspectief dat het anders moet en dat er veel meer zorg met hogere kwaliteit geleverd kan worden tegen lagere kosten. De meeste patiënten en mantelzorgers kunnen heel goed aangeven wat ze willen en nodig hebben. Laten we daar eens beginnen om plannen te maken hoe het anders kan.
In een deel van het Nederlands verpleeghuizenbestand heersen al jaren onmenselijke toestanden. Op spectaculaire wijze tijdens een televisie-uitzending komt één geval aan de orde.
De voorzitter van de raad van toezicht wijkt af van haar doorgaans terughoudende opstelling. Uit zichzelf of daartoe aangezet.
Haar woorden zijn die van berusting Zij verdedigt Woonzorgcentra Haaglanden waarvoor zij medeverantwoordelijk is. Dit is niet meer de mij bekende Heleen Dupuis van enige decennia terug in de oprichtingsfase van de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie. Zij laat zich voor karretjes spannen en is even oneerlijk als de gemiddelde politicus.
Dupuis verwoordt inderdaad de realiteit die aan de randen erg schrijnend en pijnlijk kan zijn. Dat is zo bij top down materieel gestuurde zorg. Het is beter zorg vanuit de behoeften van het individu aan te sturen, maar dat voorkomt niet dat er ook dan onaanvaardbare situaties blijven bestaan. Het is goed steeds te beseffen dat we als samenleving en als individu tekort schieten. Als stimulans om het leed te verzachten. En daar wat aan te doen.
Al uw zorgen recht uit mijn hart: wie wordt hier beter van? Niet de patient/client, niet de zorgaanbieders, niet de mensen op de werkvloer, niet de artsen, wel de zorgverzekeraars, de accountants en de juristen. Waarom: omdat we armer worden als land, grijzer als bevolking, en omdat er steeds meer improductieve mensen meeëten . Zou de volgende stap de zorgdienstplicht worden? We gaan van onze uitkeringsgerechtigden een tegenprestatie vragen: daalt het minimumloon in de zorg naar bijstandsniveau?
Als ethica Dupuis het zegt dan zal het wel ethisch zijn, ook al is haar ethiek voor niet ethici/niet VVDers onnavolgbaar.
Integrale bekostiging is inmiddels mislukt. Door de nieuwe constructies zullen zorgverzekeraars ook in de toekomst met twee partijen blijven onderhandelen. De ziekenhuizen zullen de specialisten uitnodigen bij de onderhandelingen. Er is geen andere conclusie mogelijk dan dat deze miljoenen verslindende operatie is mislukt.
Mijn compliment aan de auteur voor dit scherpe en compacte overzicht; heb ik niet eerder zo concreet en samengevat gelezen. Ook wel pijnlijk en triest, dit heldere overzicht. Om moedeloos van te worden…
Was het hele woon- en servicecomponent maar nooit publiek gefinancierd geworden; dat had miljarden geld bespaard in de sector.
Daarmee bedoel ik niet dat zorgcentra er niet hadden moeten zijn of vandaag niet behouden moeten blijven, maar laat burgers toch gewoon hun eigen huur betalen en kosten voor levensonderhoud! Dan blijft het geld voor fysieke zorg en voldoende zorgmedewerkers gewoon beschikbaar.
En hier had de regering en de brancheorganisaties afgelopen jaren anders in kunnen optreden; leg de siutatie bloot, erken het maatschappelijk verlies van decennia en breng mensen en organisaties op macorniveau in andere (juridische) posities!
Dan ontstaat er op mesoniveau legitimatie om (wurg) contracten open te breken en ontstane schulden (erfenissen van jaren scheefgroei) in vooraf beoogde banen te leiden.
Nu wordt er ”om de hete brij heen gedraaid” en kunnen bestuurders honderden zorgmedewerkers (met handen aan het bed) ontslaan om tijdelijk lucht te creëren in een verlieslijdend businessmodel. En dat gaat a la minute ten koste van client en medewerker met alle trieste uitwerking van dien.
Overigens het belabberde dienstrooster voor zorgmedewerkers was er ook al in ”de vette” jaren negentig! En dat wordt gemakshalve nog weleens vergeten of alsnog ontkend!
’t Is een illusie armer maar het geld komt gewoon niet vanzelf 1:1 in het zorgproces zelf…
Zie voor meer informatie http://www.stichtingbim.nl of Novire.nl
Inhoudelijk wel eens met mevr. Aartsen. Het is wel ietsje ‘onder de gordel’ om de persoonlijke omstandigheden van een aantal jaren geleden van mevr. Dupuis er zo bij te halen. Dat waren echt andere tijden en het is voor nu irrelevant!
Sorry voor de vele typefouten ………..
Hoe kom je uit deze negatieve spiraal? Dat kan slechts door het invoeren van rigoureuze veranderingen, maar die passen niet bij de politieke realiteit. Waar heb ik dat eerder gehoord?
Hiervoor hebben we mensen nodig die lef hebben en zich gen zorgen maken over hun eigen belangen. Niets gelegen laten liggen aan de eerstvolgende verkiezingen.
Het repareren van de inmiddels ontstane wantoestanden zal veel tijd en geld kosten. En we komen inmiddels al veel geld tekort, zegt men.
Carina, sorry voor deze ‘negatieve reactie’ op jouw realistische stuk….
(Ik moest in meerdere stukjes schrijven omdat slechts 1.500 tekens per keer zijn toegestaan)
De instellingen maken een vlucht vooruit. Ze moeten namelijk net zo groot worden als de zorgverzekeraars. Dat wordt door deze verzekeraars ook afgedwongen onder de dreiging dat men niet wenst mee te werken aan nieuwbouw o.i.d. Je zult je afvragen waarom dat zo is.
Ik heb dat niet onderzocht maar het volgende zou wel eens waar kunnen zijn.
Zorgverzekeraars hebben geen verstand van zorg, dat weet inmiddels iedereen toch wel. Wanneer de zorginstellingen ook zo groot worden dat daar slechts bestuurders bij passen die zover van het primaire proces af staan en daar ook geen verstand van (behoeven te?) hebben kunnen ze eindelijk op het zelfde level met elkaar overleggen.
En hiermee zijn we dan in een negatieve spiraal terecht gekomen.
Beste Carina, je beschrijft een een zeer bedroevend scenario dat duidelijk wordt wanneer de stof is nedergedaald. Het is inmiddels de werkelijkheid!
Alles wordt steeds nijpender, in alle instellingen waar (medische) zorg wordt verleend. We plukken de wrange vruchten van het zorgstelsel dat destijds door een VVD-minister werd ingevoerd. Een man die oog had voor financiële modellen.
De destijds ingezette beweging werd omarmd door de koepels en hun leden want er moest rekening gehouden worden met de politieke realiteit, zei men. Er werd geen weerstand geboden want dat was ‘nog done’ omdat je dan ouderwets was en niet open zou staan voor vernieuwingen.
Inmiddels zijn we aan het verzuipen en kunnen we niet meer terug. In ieder geval lijkt het daarop.
En de situatie draagt nog verder! Ook naar revalidatie centra en de thuiszorg. Daar wordt ook flinke zelfredzaamheid en mantelzorg verwacht. Ik vraag me af waarom als er een hoge indicatiestelling is, deze nijpende situaties er zijn. Er is best geld. Veel geld zelfs. Het komt alleen te weinig bij de patient terecht. En de patient heeft er niets over te zeggen. Het is ook zo moeilijk gemaakt dat een patient of mantelzorger er niets van begrijpt. Die grote veranderingen per 1 januari kan ik alleen maar toejuichen vanuit het perspectief dat het anders moet en dat er veel meer zorg met hogere kwaliteit geleverd kan worden tegen lagere kosten. De meeste patiënten en mantelzorgers kunnen heel goed aangeven wat ze willen en nodig hebben. Laten we daar eens beginnen om plannen te maken hoe het anders kan.
In een deel van het Nederlands verpleeghuizenbestand heersen al jaren onmenselijke toestanden. Op spectaculaire wijze tijdens een televisie-uitzending komt één geval aan de orde.
De voorzitter van de raad van toezicht wijkt af van haar doorgaans terughoudende opstelling. Uit zichzelf of daartoe aangezet.
Haar woorden zijn die van berusting Zij verdedigt Woonzorgcentra Haaglanden waarvoor zij medeverantwoordelijk is. Dit is niet meer de mij bekende Heleen Dupuis van enige decennia terug in de oprichtingsfase van de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie. Zij laat zich voor karretjes spannen en is even oneerlijk als de gemiddelde politicus.
Dupuis verwoordt inderdaad de realiteit die aan de randen erg schrijnend en pijnlijk kan zijn. Dat is zo bij top down materieel gestuurde zorg. Het is beter zorg vanuit de behoeften van het individu aan te sturen, maar dat voorkomt niet dat er ook dan onaanvaardbare situaties blijven bestaan. Het is goed steeds te beseffen dat we als samenleving en als individu tekort schieten. Als stimulans om het leed te verzachten. En daar wat aan te doen.
Al uw zorgen recht uit mijn hart: wie wordt hier beter van? Niet de patient/client, niet de zorgaanbieders, niet de mensen op de werkvloer, niet de artsen, wel de zorgverzekeraars, de accountants en de juristen. Waarom: omdat we armer worden als land, grijzer als bevolking, en omdat er steeds meer improductieve mensen meeëten . Zou de volgende stap de zorgdienstplicht worden? We gaan van onze uitkeringsgerechtigden een tegenprestatie vragen: daalt het minimumloon in de zorg naar bijstandsniveau?
Als ethica Dupuis het zegt dan zal het wel ethisch zijn, ook al is haar ethiek voor niet ethici/niet VVDers onnavolgbaar.
Integrale bekostiging is inmiddels mislukt. Door de nieuwe constructies zullen zorgverzekeraars ook in de toekomst met twee partijen blijven onderhandelen. De ziekenhuizen zullen de specialisten uitnodigen bij de onderhandelingen. Er is geen andere conclusie mogelijk dan dat deze miljoenen verslindende operatie is mislukt.