No cure, no pay komt op het volgende neer: heeft de patiënt baat bij een geneesmiddel, dan vergoedt de zorgverzekeraar de kosten. Heeft een medicijn geen effect, dan gaat de rekening naar de fabrikant.
Nieuwe dure medicijnen
Schippers benadruk dat de aanpak niet voor alle medicijnen gaat gelden. ‘Dit is echt een principe dat voor nieuwe, dure medicijnen geldt die hun werking nog moeten bewijzen. Medicijnen die al heel lang op de markt zijn, waar we allerlei varianten op hebben en waarvan de prijzen ook echt laag zijn heeft dit weinig zin’, zei de bewindsvrouw tegen BNR.
Omalizumab
De aanpak gebeurt inmiddels bij het nieuwe geneesmiddel omalizumab (Xolair) voor de behandeling van ernstige astma. Bij naar schatting drie op de tien patiënten slaat de behandeling niet aan, wat 16.000 euro per patiënt per jaar kost. Als het aan het CVZ ligt, gaan de kosten daarvan bij de fabrikant liggen.
(Zorgvisie/ICT – Mark van Dorresteijn | Twitter | Foto: ANP )
En nu nog no cure no pay voor politici. Inclusief no cure no pay voor hun pensioen, goudgerand en afgedekt, 3 1/2 % per jaar is na 20 jaar 70%wat een fatsoenlijk mens nooit bij elkaar krijgt gegraaid. En ertie Verbeet maar kraaien dat ze na 20 jaar nog blijft werken want haar ouders hadden vroeger geen goed pensioen bla bla bla bla
Ik verwacht juist dat de prijs per patiënt zo kan zakken én dat meer mensen baat gaan krijgen van het geneesmiddel.
Bij beperkt gebruik van het medicijn moeten de vaste kosten van het productieproces over een beperkte set middelen verdeeld worden. Door het vaker voor te schrijven zal ook de groep “betalende” klanten (namelijk waar het aanslaat) groeien en nemen de kosten per patiënt af.
Doordat de behandeling niet wordt vergoed als het niet aanslaat kan het makkelijker “uitgeprobeerd” worden.
Iedere ontwikkeling cynisch of wantrouwend aankijken helpt de zorg ook niet vooruit!
Omalizumab kost vanaf nu dan dus 23.000 euro per jaar. En je kan het vaker voorschrijven want als het niet werkt betaald de fabrikant.