De minister vroeg het onderzoeksinstituut om te kijken naar de afspraken die zijn gemaakt over de ambulantisering van de geestelijke gezondheidszorg. In 2012 spraken alle betrokken partijen af dat er in 2020 twee derde minder bedden  moeten zijn in de ggz dan in 2008. Het doel: meer en betere ambulante zorg voor mensen met ernstige psychische stoornissen.

Meer geld
Vorig jaar ontstonden er al zorgen over het tempo waarin de beddenafbouw plaatsvindt. De expertgroep van het Trimbos Instituut adviseert de sector en de minister daarom nu om meer geld te besteden aan de ambulante zorg. In totaal wordt er in Nederland ongeveer 1 procent van het BPP uitgegeven aan de ggz. Van de totale zorguitgaven gaat 9 procent naar de geestelijke gezondheidszorg. Minder dan de helft van deze ggz-uitgaven wordt besteedt aan ambulante zorg. Omdat het onderzoeksbureau niet verwacht dat er de komende jaren meer zal worden besteed aan deze zorg, beveelt het de minister enkele manieren aan om de ambulantisering te zien als her-allocatie van de middelen.

Alles naar ambulantisering
Dat betekent dat de ggz het geld dat wordt overgehouden door de afbouw van bedden geheel moet besteden aan de ambulantisering. Als dit niet gebeurt, vallen cliënten met ernstige psychische aandoeningen volgens de onderzoekers tussen wal en schip: er is voor hen geen goed alternatief voor de intramurale zorg. Daarnaast vraagt de expertgroep de betrokken partijen vooral om in te zetten op ‘geïntegreerde ggz in de wijk.’ Dat houdt in dat er wordt gekozen voor een wijkgerichte ggz, die maximaal is geïntegreerd en maatschappelijk is ingebed. Alle partijen, van professionals tot cliënten en verwanten, worden erbij betrokken en staan in contact met elkaar.

Uitsluitend ambulant
In Nederland zijn er volgens het Trimbos Instituut 1,8 miljoen mensen die kampen met een psychische stoornis. Een miljoen daarvan vraagt jaarlijks om hulp van de ggz, daarvan krijgt 90 tot 92 procent uitsluitend ambulante hulp. Er zijn 200.000 mensen met een ernstige psychische stoornis. Ook zij krijgen vooral ambulante hulp, slechts in 10 tot 20 procent wordt niet-ambulante zorg geboden.