Artikel bewaren

U heeft een account nodig om artikelen in uw profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties9

Probeer het vooral niet te begrijpen!

Na de vele berichten, documentaires en undercoververhalen over de ouderenzorg en de grote tekorten daar, zowel personeels- als budgettaire kosten, nu een geheel ander bericht. Dit handelt over de laatste ontwikkelingen waarin ziekenhuizen, zorgverzekeraars en de thuiszorg de hoofdrolspelers zijn. Van tevoren geef ik een waarschuwing af: “Probeer het hierna volgende vooral niet te begrijpen!” En dat klinkt paradoxaal.
Probeer het vooral niet te begrijpen!

‘Vroeger’ was de administratieve afhandeling van de zorginzet en de declaraties voor thuiszorgorganisaties redelijk overzichtelijk. Er waren natuurlijk veel richtlijnen, echter dit systeem was stabiel, ingebed in de administratieve organisatie. Alle zorg werd betaald vanuit de AWBZ. Maar toen! In 2006 is een deel, de huishoudelijke verzorging, overgeheveld naar de gemeenten, naar de Wmo. Sinds 2009 is een ander deel van het AWBZ-budget, als voorloper van een grotere operatie, overgeheveld naar de zorgverzekeringswet. Een deel, zoals incidentele injecties, is naar de huisartsenzorg overgegaan en komt via de huisarts bij de zorgverzekeraars terecht. Een nog groter deel, de zogenoemde ziekenhuisverplaatste zorg gaat vooralsnog direct naar de zorgverzekeraars. Sinds een aantal maanden heet dit de medisch specialistische verpleging thuis (msvt).

Alarmbellen

Was het bij de overheveling van de huishoudelijke verzorging naar de Wmo al een chaotisch proces, bij de overgang van de msvt doet het ad-hocbeleid van de verschillende zorgverzekeraars een aantal alarmbellen rinkelen. We komen als thuiszorgorganisatie in een woud van tegenstrijdige belangen terecht. Vanaf 2010 kunnen alle thuiszorgaanbieders een contract aangaan met de verzekeraar om de specialistische verpleegkundige zorg voor de patiënten in de thuissituatie te leveren. Dit gaat dan vooral om die zorg waar de specialist de behandelaar blijft. Denk aan wondzorg, infuuszorg, speciale medicinale injecties etc. De reden is dat er mogelijkheden worden gecreëerd om de patiënt eerder uit het ziekenhuis te ontslaan. Een logische en goede ontwikkeling. Zo lijkt het althans!

Verrassingen

De praktijk is echter veel complexer. Thuiszorgorganisaties moeten investeren in nieuwe ict en bouwen aan een administratie- en declaratiesysteem. Er moeten duidelijke instructies naar alle betrokken afdelingen en verpleegkundigen. Het vraagt veel overleg en afstemming met de ziekenhuizen om vast te stellen welke informatie noodzakelijk is om tot een geslaagde declaratie naar de zorgverzekeraar te komen.

En als dit nieuwe proces goed in de stijgers staat, zijn er nog enkele verrassende ontwikkelingen.

In het najaar van 2010 komen de eerste berichten dat enkele zorgverzekeraars de contracten niet meer met de zorgaanbieders voor verpleging thuis willen afsluiten. De nieuwe koers is dat de ziekenhuizen de hoofdcontractant zijn en dat de thuiszorgaanbieders met de ziekenhuizen een contract moeten afsluiten.

Begrijpt u het nog?

Ook dit is in principe een terechte en juiste ontwikkeling. Het betreft immers zorg waarvoor de medische specialist eindverantwoordelijk is. De ziekenhuizen behoren budget te hebben om goede afspraken te maken met de thuiszorgaanbieders voor de verpleging thuis, inclusief de medicatie en de medicinale hulpmiddelen.

Van de grote landelijke verzekeraars zijn er twee die de koers hebben uitgezet dat de ziekenhuizen vanaf 2011 de hoofdcontractant zijn. De contracten met de zorgaanbieders zijn opgezegd. Dus de nieuwe route met de ziekenhuizen kan beginnen. Maar de lezer voelt het waarschijnlijk al aankomen. De thuiszorgaanbieders krijgen nu met twee systemen te maken. Bij de ene patiënt volgt een administratieve afhandeling en declaratie met de verzekeraar en bij de andere patiënt met het ziekenhuis. Alle ziekenhuizen moeten op hun beurt weer een contract hebben met een verzekeraar en vervolgens een contract met de zorgaanbieder aangaan voor levering van de verpleging thuis en ook een declaratieproces inrichten. Voor academische ziekenhuizen lijkt me dat echt een feest. Zij hebben immers patiënten vanuit de regio en uit het hele land. Het is voor hen ondoenlijk om met alle zorgaanbieders een overeenkomst aan te gaan.

De verzekeraars zitten niet op één lijn en dat betekent een forse verzwaring van de administratieve lasten van de zorgaanbieders en daar wilden we nu juist van af.Het kost gewoon te veel extra tijd en dus geld. Ik kan u verzekeren dat dit soort doorlopende wijzigingen ten koste gaat van de budgetten die horen bij “de handen aan het bed”.

Meerjarenplan

Graag doe ik een dringende oproep: ‘Kan er geen inspectie komen voor diegenen die al deze nieuwe regelingen bedenken?’ Dit laatste is niet echt serieus. Het onderstaande echter wel.

Een suggestie voor de lange termijn. Laat de belanghebbende partijen met een meerjarenplan komen welke budgetten worden overgeheveld van AWBZ naar gemeente en zorgverzekeringswet en stel vast welke voorbereiding dit voor elke partij kost. Dit geeft richting en regie en geeft minder stress en kost ook minder geld dan het ad hoc overhevelen van schaarse maatschappelijke financiële middelen.

Harry Robberts, programmamanager thuiszorganisatie Vierstroom

9 REACTIES

  1. Makkelijker kunnen we het niet maken, grijzer wel..
    Elk jaar zijn er veranderingen in de zorg.. elk jaar zit je weer hele processen op te tuigen om de verantwoording voor elkaar te krijgen. Waar is die super applicatie die alles kan maken voordat het ministerie er al melding van doet? Want applicaties lopen altijd achter op regelgeving. Hoe komt dit? Omdat men slecht communiceert (of misschien wel helemaal niet). Wie zijn er per definitie altijd de dupe? Juist, de (zorg)instellingen.

  2. Lees alle reacties
  3. Het wordt tijd voor een actie tegen de zorgbureaucratieterreur van overheid, zorgverzekeraars en gemeenten a la Youp tegen de helpdeskterreur. Daar geldt dat de bedrijven het probleem weinig serieus nemen omdat de klanten het minder belangrijk vinden dan de prijs van mobieltjes en abonnementen. Welke BN pakt dit op?

  4. Nu begrijp ik de reden en de omvang van de overhaed ad E 10,= op de bruto uurverdiensten (E 14,50/uur) van mijn huihoudelijke hulp die ik via mijn PGB-ZZP inhuur via de thuiszorg.!!! Dat is n.l. voor alle ingewikkelde overleg en structuren die nodig zijn voor het “funktioneren” van de thuiszorgorgsnisatie.
    Nedereland is een echt “dienstenland” geworden en zo “verdienen” we ons inkomen aan elkaar….

  5. Beste Jan, het belang van de client neemt niet af, maar toe en wordt steeds meer met voeten getreden door overheid, maar zeker ook door de zorgverzekeraar.
    Mag ik ieder van u uitnodigen om te reageren op de Tros Radar oproep om ervaringen met zorgverzekeraars te melden?
    Een formulier is op http://www.trosradar.nl te vinden, maar ook op http://www.lymfoedeem.nl waar mensen met lymfoedeem te vinden zijn die met heel veel steunkousproblemen met de zorgverzekeraars kampen.

  6. Helder verhaal. Zelfs ik begrijp het. De conclusie is vgls mij dat er meer overhead ontstaat, de patient/client krijgt te maken met verschillende zorgverleners die niet precies van elkaar zullen weten wat er precies gebeurt is( miscommunicatie), het budget dat overblijft om daadwerkelijk handen aan het bed te hebben neemt af. Kortom waarschijnlijk nemen de totale zorgkosten toe en neemt het belang van de client af.

  7. Voor de lezers die er niet genoeg van kunnen krijgen kan opgemerkt worden dat met de invoering van het PGB in 1994 de basis van de versnippering gelegd is.
    In 1997 volgde de invoering van de ziekenhuisverplaatste zorg (knip in de thuiszorg). Op basis van voortschrijdend (mag ook gelezen worden als voortschreiend) inzicht is dit in 1998 al weer teruggedraaid met de administratieve werkverschaffing als bijproduct.
    Ook het vertrekt uit de AWBZ van de voeding en dieetadvisering heeft de boekhouders onder ons veel vreugd gebracht.
    In een vervolg artikel kan Harry ook nog stilstaan bij de verworvenheden van het digitale tijdperk met kenmerkende zaken als servercertificaten, uzipassen e.d.
    Voor wat betreft het DBC redeneneren blijft het probleem waar leg je de grens. De op een heupoperatie volgende revalidatie en eventueel aansluitende thuiszorg behoort gelukkig nog niet tot de desbetreffende DBC.

  8. Een intelligente en heldere (!) uiteenzetting van de problematiek waar de (thuis)zorgorganisaties mee te maken hebben. Wat vooral knap in het verhaal is dat de verschillende perspectieven helder terug komen: er is begrip voor gemaakte keuzes echter de consequenties van de keuzes zijn onvoldoende in beeld gebracht. De gevolgen zijn voor patienten en de directe zorgverleners. Er zal immers meer geld gaan naar de overhead. Precies wat we niet willen. De financiering is een volstrekte chaos geworden. Halfzachte keuzes en korte termijn denken zijn hier de oorzaak van. Los dit maar eens op!

  9. er is natuurlijk wel een eenduidige oplossing: de MSVT is het logische en onlosmakelijke vervolg op de behandeling in het ziekenhuis en moet dus ook administratief deel uitmaken van die behandeling. dat kan door ze in één DBC onder te brengen. het ziekenhuis kan vervolgens bepalen of het zelf de MSVT levert of daarvoor een beroep doet op specialisten van een lokale of thuiszorginstelling. er is maar een probleempje: de zeggenschap van de patiënt wordt er niet groter op.

Geef uw reactie

Om te kunnen reageren moet u ingelogd zijn. Heeft u nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.