Diverse verkiezingsprogramma’s wijzen erop dat als we zo doorgaan een doorsnee gezin over dertig jaar bijna 50 procent van het gezinsinkomen kwijt is aan zorgkosten. Dat mag niet gebeuren, is het credo. In flitsende bewoordingen beloven politici met maatregelen te komen die het tij gaan keren.
In deze oneliners schuilt echter een groot gevaar. De indruk wordt namelijk gewekt dat er een eenvoudig antwoord is op het probleem, terwijl we nu al weten dat de geschetste maatregelen maar zeer beperkt oplossingen zullen bieden voor de stijgende zorguitgaven. De oplossingen die ze bieden, komen er bijna allemaal op neer dat ze tornen aan een belangrijk fundament van ons stelsel, namelijk de solidariteit.
Uit de bocht vliegen
De maatregelen die politici veelal noemen, zijn hogere eigen bijdragen, verkleining van pakketten en herverdeling van verantwoordelijkheden over burgers, lokale overheden en verzekeraars. Hier zie je hoe oneliners uit de bocht kunnen vliegen. Het beperkter vergoeden van zorg uit collectieve middelen zou moeten bewerkstelligen dat mensen gaan nadenken of hun zorggebruik echt noodzakelijk is. Feit is echter dat het overgrote deel van het zorggebruik ‘helaas’ meestal ook nodig blijkt als er goed over is nagedacht. Derhalve zal een groot deel van de kosten nog steeds gemaakt worden. Alleen zullen de pakketten zijn verkleind, de eigen bijdragen verhoogd en is de burger zelf verantwoordelijk gemaakt. Daardoor worden de nog altijd torenhoge zorgkosten niet meer via het collectieve systeem betaald, maar via de individuele portemonnee van de burger. Dat leidt ertoe dat sommige gezinnen nog veel meer dan 50 procent van hun gezinsinkomen gaan besteden aan zorg tegenover andere gezinnen die hieraan een stuk minder zullen uitgeven.
De discussie gaat dus eigenlijk niet over het beperken van zorguitgaven, maar vooral het anders verdelen van de lasten. Uiteindelijk is het een herdefinitie van het begrip solidariteit.
Solidariteit bespreken
Persoonlijk denk ik dat het verstandig is de discussie over solidariteit wel te voeren, maar laten we het dan ook openlijk zo benoemen. Ook fundamenten moeten we regelmatig tegen het licht houden. Ons huidige stelsel is gebaseerd op solidariteit tussen jong en oud, ziek en gezond en arm en rijk. Het is prima dat we ons afvragen of de toekomstige ouderen met vrij goede pensioenen (ondanks dat daar nu wat druk op staat) en redelijke kapitaalbuffers niet wat meer kunnen betalen voor hun eigen gezondheidsvragen, om zo te voorkomen dat de kosten bij de jongeren worden gelegd. Ook kan ik me goed voorstellen dat we ons afvragen of mensen die gezond leven de kosten moeten blijven betalen van mensen die bewust ongezonder leven.
Ik zal echter nooit begrijpen dat wij mensen met een kleine beurs naar verhouding meer laten betalen voor de noodzakelijke zorg dan mensen met een grotere beurs.
Niet al te letterlijk
Mijn organisatie – Kentalis – heeft als kerncompetentie diensten verlenen aan mensen voor wie communiceren niet vanzelfsprekend is. Soms leren we onze cliënten dat ze woorden niet altijd even letterlijk moeten nemen. Dat geldt zeker voor de woorden van politici. Mijn tip aan de politiek: beperk je niet tot oneliners, maar benoem af en toe waar het werkelijk over gaat. Dan snappen wij het als gewone mensen ook weer en dan gaat de discussie over de dingen waar het echt over moet gaan.
Bas van den Dungen
Raad van bestuurslid Koninklijke Kentalis
Ben al jaren werkzaam in de zorg en weet, net als ieder ander die direct ‘aan het bed staat’ dat er wel degelijk te bezuinigen is in de gezondheidszorg. Niet daar waar men nu kijkt (bij de patiënt/ cliënt) maar bij de management structuur, het gedrag van artsen, manier van indicatiestelling en aanpak van onrechtmatig gebruik van voorzieningen. Maar ja, wie heeft genoeg lef om dat echt aan te pakken?
We worden gemiddeld gezien allemaal rijker. Wat is er dan op tegen om ook zelf wat meer te betalen voor je eigen zorg?Zeker wanneer mensen die dit niet kunnen, gecompenseerd worden.
De vraag waarom politici dit niet letterlijk benoemen: Het komt te hard aan. Mensen zouden kunnen schrikken van de directe bewoording en als partij verlies je hierdoor stemmen. Dit is de aloude situatie van de politiek die zo min mogelijk mensen voor de kop wil stoten om zoveel mogelijk stemmen binnen te halen.
Is dit verwerpelijk? Misschien. Kan het anders? Moeilijk.
Als iedereen alleen al eens eerlijk zou zijn, zou dat al miljarden opleveren…
Er ontbreekt iets aan het verhaal. Privaat betaalde zorg is bijna altijd duurder dan dezelfde zorg collectief geregeld.
sedert overheveling huishoudelijke zorg-gevolgd door de vele andere soorten zorgverlening, zoals rolstolstoel enz.bij de wmo terecht kwam,valt het wellicht meer op dat deze hulp ook geboden wordt waar wellicht door betrokkenen zelf prive gevonden en betaald kan worden.
vanuit de awbz voelde dit niet als “profiteren”en was afhankelijk van een indicatiebeoordeling(ik laat even buiten beschouwing of deze indicaties op een goede wijze gebeurden.
De klacht dat een groep profiteerde- en nog steeds zou profiteren-van een te lage eigen bijdrage, is ook nu deze zorg bij de wmo terecht is gekomen-door de overheid vatsgesteld.Zie hiervoor de informaties van het cak,het orgaan,dat hiervoor door de overheid is ingesteld.
W.s. is de groep, die door zovele reacties,hier boven te lezen als profiteur gezien wordt,goedkoper af met prive huishoudelijke krachten.
Huishoudelijke hulp via een thuisorganisatie kost rond de 20 euro p. uur.
er zullen ook bij de groep die in verhouding een hoge(hogere) eigen bijdrage betalen echter ook clienten zijn die gebaat zijn bij de professionele thuiszorg.Die zelf niet meer de regie van hun huishouding enz enz kunnen voeren.Een groep die inderdaad dan ook niet thuis zou kunnen blijven wonen.
Simpel is deze zaak dus helemaal niet.
Prive huishoudelijke krachten vindt men bovendien niet overal.
Afschaffen van thuiszorg is m.i. geen goede zaak.Heeft vele mkanten
Beste El . We betalen klakkeloos , omdat het WETTELIJK VERPLICHT IS en eigenlijk gewoon een verkapte belastingsoort is . De vraag moet zijn : AAN WIE BETALEN WE EIGENLIJK ??? EN WAARVOOR ?? Betalen we voor onze zorg . Neen .We betalen voor managers van allerlei instellingen (bijv. van verzekeraars, ministeries enz .), die bepalen welke zorg er voor de rest van het , overblijvende geld ( budget-tering noemt men dat ) nog geleverd kan worden . Met “” De patient staat centraal ” wordt bedoeld : zijn GELD staat centraal. Heeft de patient inspraak ?? NEEN!!! Zo ja , Waar dan ?? Noem eens een voorbeeld . Wie dan ook ?? Nederland gaat terug naar die goede oude tijd van 1984. Leve BIG BROTHER met zijn oneliners op 12 september. Mijn advies :Stem extreem.Dat is fout , maar dan zit u goed.
koos dirkse formuleert precies wat we zoveel jaren klakkeloos roepen:alles wordt nu eenmaal duurder dus…waarom accepteren we dit?
De discussie voeren over solidariteit, ja inderdaad heel goed om dat open te gooien. Stel: ik ben altijd heel spaarzaam geweest, heb mij dingen niet gepermitteerd. Anderen hebben alles opgemaakt, zelfs schulden gemaakt.Moet ik meebetalen aan voorzieningen die de ander gratis krijgt? Willen onze allochtone jongeren straks solidair zijn met autochtone ouderen, waarvan zij niet altijd een onbevoordeelde blik hebben gekregen? Hoe solidair zijn wij als maatschappij?De sociale samenhang lijkt soms iets uit vervlogen tijden, waar eerst weer energie in gestoken moet worden.Als men een gezamenlijke vijand heeft gaat dat snel; bij een gezamenlijk doel, moeten eerst de neuzen dezelfde kant op.
Wanneer gaan we echt kijken waarop bezuinigd moet en kan worden in de gezondheidszorg?
Of zou dit niet MOGELIJK zijn? En waarom dan niet?
In mijn optiek is het nu alleen maar….het wordt duurder en wie/ hoe gaat men dit betalen.
het gaat niet om de prijs van het brood. het draait om de prijs van de grondstoffen waarmee men het brood maakt. solidariteit is een kaste begrip. zorg is niets meer dan een elkaar helpen met elkaars vaardigheden.wanneer gaan we de gevestigde orde eens aanleren macro te denken. dat gaat niet lukken want zij zitten ook in een kaste. oneliners behoren ook tot een kaste want wie ze begrijpt hoef je het niet uit te leggen wie ze niet begrijpt,zullen ze ook nooit gaan begrijpen. Dus bedenk een list dat eenieder zich verzorgt voelt
Als huidige gezondheid een variabele wordt, is het dan geen argument pro om nog maar alleen puur voedsel op te markt te brengen en radicaal mvo en duurzaamheid door te voeren?
De uitgaven moeten beter in beeld gebracht worden en niet klakkeloos worden aangenomen. Er valt veel te verbeteren. Ik vraag me ook af waarom de basisverzekering niet via de belastingen kan worden geind. Dit scheelt enorm veel personeel, die zorgtoeslagen moeten berekenen etc. Ik verwijs nogmaals bij deze zorgkostenberichten naar mijn blog: dirkse.eu/blog.
De uitgaven moeten beter in beeld gebracht worden en niet klakkeloos worden aangenomen. Er valt veel te verbeteren. Ik vraag me ook af waarom de basisverzekering niet via de belastingen kan worden geind. Dit scheelt enorm veel personeel, die zorgtoeslagen moeten berekenen etc. Ik verwijs nogmaals bij deze zorgkostenberichten naar mijn blog: dirkse.eu/blog.
Bedankt Bas voor je bijdrage aan de discussie.
De toonzetting van dit verhaal spreekt me op de een of andere manier aan. Het is de eerste keer dat ik mij niet in mijn kuif gepikt voel als babyboomer. Ik wil best praten over mijn solidariteit t.o.v. de jongere generatie waarvan ik de studie grotendeels heb betaald etc. Maar de discussie is nog veel ingewikkelder. Misschien wil ik helemaal wel niet dat er kosten voor mij gemaakt worden als ik 75 ben. Die keuze heb ik echter nog niet, althans niet officieel. En het is toch te gek dat je aangezet wordt tot burgerlijke ongehoorzaamheid om je solidariteit te kunnen tonen.
Helemaal eens met de stelling: “Ik zal echter nooit begrijpen dat wij mensen met een kleine beurs naar verhouding meer laten betalen voor de noodzakelijke zorg dan mensen met een grotere beurs.”
Onze hele maatschappij lijkt nog gericht op meer groei en meer (recht op) zorg is daar een uitvloeisel van. Wellicht moeten we dat niet langer willen. Meer groei als zodanig maakt ons niet gelukkiger en misschien is dat ook voor een deel wel zo met ongebreidelde zorg.
Zie hier wat ongebreidelde gedachten op de zondagochtend.
ik denk dat we de discussie niet alleen in termen van solidariteit moeten voeren (voor de ‘kleine’ en veel voorkomende kwalen en de gevolgen van de hogere levensverwachting), maar ook in termen van risico, verzekering en eigenbelang.
solidariteit past voor de gebreken die spreekwoordelijk komen met de ouderdom. daarom moeten we jongeren erop blijven wijzen dat hun bijdrage nodig is om de voorzieningen in stand te houden, hoewel ze die nu (nog) niet nodig hebben. uiteindelijk is die solidariteit ook hun eigenbelang.
eigenbelang is een veel belangrijker element voor wat we de onverzekerbare risico’s noemen: kwalen of gebreken waardoor maar een klein aantal mensen getroffen wordt, maar die alleen tegen hele hoge kosten aangepakt (en misschien genezen of hersteld) kunnen worden. de centrale vraag bij deze risico’s moet zijn of we in het onwaarschijnlijke geval dat we er door getroffen worden, willen dat de samenleving ons (financieel) bij de aanpak steunt. als we die vraag positief beantwoorden komt de vraag aan de orde of de overheid vervolgens deze steun organiseert of dat we deze toch in een verzekeringsmodel gieten. ook dan blijft gelden: uiteindelijk is het eigenbelang dat vraagt om een regeling.
P.S., dit betekent niet, dat we niet alles op alles moeten zetten om ervoor te zorgen dat iedere euro die in de zorg wordt besteed zo effectief mogelijk is.
Gaan we nu ook de prijs van brood laten afhangen van de leeftijd of financiele draagkracht van de eter?