Vooral de communicatie en het onderlinge respect laten te wensen over, zo blijkt uit het onderzoek. Wel vinden artsen en verpleegkundigen elkaar en zichzelf in professioneel opzicht voor hun taken toegerust.
Arts neigt naar arrogantie
Bijna negen op de tien verpleegkundigen vinden dat artsen neigen naar arrogantie. Opmerkelijk genoeg delen en ruim acht op de tien artsen deze mening. Omgekeerd vindt bijna een derde van de artsen verpleegkundigen naar arrogantie neigen. Verpleegkundigen oordelen milder over de eigen beroepsgroep: ruim 10 procent is het met de artsen eens.
Over de mate van toegankelijkheid van artsen zijn beide beroepsgroepen het minder eens: 64 procent van de verpleegkundigen vindt dat artsen “niet toegankelijk” zijn. Meer dan helft van de artsen, 57 procent, vindt de eigen beroepsgroep wel toegankelijk.
Negen van de tien verpleegkundigen vinden dat verpleegkundigen in de regel een betere vertrouwensband met patiënten hebben dan artsen. Bijna de helft van de artsen is het hiermee eens. Meer dan driekwart van de dokters én de verpleegkundigen vindt dat het aanzien van de arts groot is. Verpleegkundigen scoren daarop veel lager: in de ogen van iets meer dan de helft van alle respondenten is hun aanzien groot, volgens 45 procent juist niet.
Over ieders bevoegdheden in praktijksituaties lopen de meningen uiteen. De familie bijvoorbeeld om toestemming vragen om een extreem angstige en hallucinerende patiënt te fixeren en een kalmerend middel te geven, vinden acht van de tien artsen de taak van de arts. Artsen benadrukken dat het om een ingrijpende en voor de familie belastende interventie gaat, die een arts beter kan uitleggen. Ongeveer een derde van de verpleegkundigen vindt het juist een taak van henzelf. Het feit dat het vaak om noodsituaties in de nacht gaat waarbij een arts niet altijd direct beschikbaar is, wordt daarvoor als belangrijke reden aangedragen.
Volgens de richtlijn
De respondenten kregen verder een casus voorgelegd waarin de arts in strijd handelt met de standaard rond de behandeling van doorligwonden. De betrokken verpleegkundige legt in deze casus het advies van de arts naast zich neer en behandelt toch volgens de richtlijn. Niet alleen negen van de tien artsen, maar evenveel verpleegkundigen zijn het niet met de handelswijze eens. Onlangs publiceerde het LEVV (Landelijk Expertisecentrum Verpleging & Verzorging) een lijst van negentien verpleegkundige rituelen waarvan wetenschappelijk is vastgesteld dat ze niet zinvol of zelfs schadelijk zijn. Van de artsen vindt ruim de helft en van de verpleegkundigen 60 procent dat de arts als behandelaar daarvoor verantwoordelijk is.
Voor het onderzoek, uitgevoerd door onderzoeksbureau MWM2, werden zo’n tweeduizend artsen en eenzelfde aantal verpleegkundigen benaderd. Hiervan reageerden bijna 30 procent van de artsen en ruim 13 procent van de verpleegkundigen. (Zorgvisie – Philip van de Poel)
Lees ook:
Veel verpleegmethoden zinloos of schadelijk
Vastbinden (weblog)
‘Verpleegkundigen handelen op eigen houtje’
