‘Humanitas runt meer restaurants dan McDonalds
Levenslooppbestendig bouwen is de belangrijkste opgave voor de komende jaren op het gebied van seniorencomplexen. Dat stelt prof.dr. Hans Becker, voorzitter van de Raad van Bestuur van Humanitas in Rotterdam.
Weg met de zielloze blokkendozen, terug naar de menselijke maat. Deze visie wordt al enkele jaren luid en duidelijk verkondigd door Hans Becker, in 1999 zorgmanager van het jaar, in 2003 op latere leeftijd gepromoveerd en vervolgens benoemd tot hoogleraar humanisering van de zorg aan de Universiteit voor Humanistiek in Utrecht. Met veel humor bracht hij zijn verhaal op het congres ‘Vormgeving van zorginstellingen’ op 27 november in Den Bosch.
Ja-cultuur
“Regie over het eigen leven. Zoveel mogelijk zelfwerkzaamheid en dus niet teveel zorg ofwel helpen met de handjes op de rug. Met elkaar omgaan als een familie. En vooral een ja-cultuur; alles kan totdat blijkt dat het echt niet kan en dan nog zoeken we een andere oplossing. Dat zijn onze vier kernwaarden,” aldus Becker, verantwoordelijk voor enige tientallen locaties voor ouderenhuisvesting en verpleeghuisplaatsen in Rotterdam en omgeving. “We hebben het voortdurend over cure en care, maar het gaat erom dat de mensen gelukkig zijn.” Levensloopbestendig bouwen is daarbij het sleutelwoord, aldus Becker. “Zodat mensen niet hoeven te verhuizen als hun partner meer verzorging nodig heeft. En zeker geen scheiding van partners!”
Herinneringsmuseum
“Een gemengde samenstelling is eveneens van belang – jong en oud, rijk en arm, ziek en gezond, allochtoon en autochtoon. Geen honderd dementen bij elkaar stoppen in een geïsoleerde omgeving.”
En de inrichting? “Warm, een beetje rommelig net als bij iedereen thuis, met veel planten en schilderijen. Met een overdekt dorpsplein waar veel gebeurt, zodat de mensen over andere zaken kunnen praten dan over hun ziekte en ellende. En natuurlijk een gezellig restaurant met lekker eten. Wij runnen inmiddels 14 eetgelegenheden in Rotterdam, meer dan McDonald’s.” Becker jongste innovatie: een herinneringsmuseum. “Oude objecten uit het dagelijks leven, die bij oudjes een gevoelige snaar raken. Dan hebben ze weer wat om over te praten.” (Walter van Hulst)
