Sterftecijfers, fouten en complicaties worden eindelijk openbaar. Wie straks niet NIAZ, HKZ of ISO-geaccrediteerd is, mist de boot. Maar wat zeggen al die accreditaties? Ze bieden in elk geval geen garantie tegen calamiteiten, want het Twenteborg Ziekenhuis was ook geaccrediteerd. En ook in andere zorginstellingen zullen patiënten nog onnodig overlijden. Wat wel zeker is, is dat alle kwaliteitssystemen leiden tot een enorme toename van de bureaucratie. Geen wonder, als je bedenkt dat elk systeem uit meer dan 100 kwaliteitseisen bestaat. Die allemaal moeten worden vastgelegd en ingebracht in de plan-do-check-act cyclus. Dat laat ook een recent NIVEL rapport zien over kwaliteitssystemen in zorginstellingen. De onderzoekers wijzen op het gevaar dat afvinken van normen tot hoogste doel wordt verheven, terwijl men vergeet te meten of een protocol wel het beoogde resultaat bereikt. Een veelheid aan externe kwaliteitseisen van de Inspectie, de invoering van maatstafconcurrentie en het behalen van bronzen, zilveren of gouden keurmerken zal die bureaucratie alleen nog maar doen toenemen.

Mensen

Ab en Jet zeggen nog iets: het gaat om mensen, niet om systemen. Mensen zijn verschillend, patiënten ook. Zelfs zorgverleners, maar dat zeggen de bewindsman en –vrouwe dan weer niet. Toch gaat het daar wel om. In de zorg draait alles om de behandelrelatie die zorgverlener en patiënt met elkaar hebben. Daarin moet ruimte zijn en blijven voor individuele variatie. Als het resultaat goed is voor de patiënt, waarom zouden we ons dan druk maken over papieren indicatoren?

Door: Carina van Aartsen

Reageer op deze bijdrage