Amarant, de Brabantse instelling voor wonen, zorg, dagbesteding en dienstverlening aan mensen met een verstandelijke beperking, bouwt jaarlijks honderd tot tweehonderd appartementen/woningen voor haar cliënten. Daarmee is een investering van vijftien tot vijfentwintig miljoen euro per jaar gemoeid. Vooral de huisvestingstak is de laatste jaren gegroeid. “Veel cliënten wonen in groepen of zelfstandig in een gewone wijk, al dan niet met ondersteuning van onze zorg en dienstverlening’, zegt bestuursvoorzitter Erik-Jan Borgmeijer.

Beschutte woonvormen

Borgmeijer heeft ‘vastgoed’ in zijn portefeuille. Hij geeft leiding aan Jan Graven, de directeur van de Vastgoedgroep, een apart bedrijfsonderdeel dat verantwoordelijk is voor de eigen inkomsten en kosten: wat kunnen we bouwen, wat niet? “De directeur van de Vastgoedgroep onderhoudt relaties met onze negen districten en heeft daardoor een goed overzicht van de mogelijkheden. Zo kunnen we bijvoorbeeld op verzoek van een groep ouders zorgen voor huisvesting van mensen met autisme.”

De instelling werkt zowel voor mensen met een verstandelijke beperking (van licht tot ernstig) als voor cliënten met een meervoudige complexe handicap, autisme en niet-aangeboren hersenletsel. Circa 2.000 cliënten kloppen bij Amarant aan voor wonen en verblijf; 2.500 à 3.000 voor ambulante zorg en dienstverlening.

In drie centra voor specialistische zorg biedt Amarant intensieve zorg en beschutte woonvormen. Twee soortgelijke terreinen zijn in ontwikkeling; daar zal ook plaats zijn voor mensen met verslavings-, gedrags- en/of psychiatrische problemen. Amarant gaat voor hen samen met de ggz en verslavingszorg woonruimte ontwikkelen. “Sommige mensen zijn zo kwetsbaar dat ze in zo’n omgeving beter functioneren.”

Binnentuin

Borgmeijer is trots op de kwaliteit van met name een woonvoorziening voor verstandelijk gehandicapten in de Tilburgse nieuwbouwwijk Reeshof. “De twaalf cliënten hebben een eigen appartement met gemeenschappelijke woonkamers, gebouwd rond een binnentuin. Samen met een Tilburgse woningcorporatie hebben we die kunnen bouwen op basis van de normgeving van de overheid. Het niveau is vergelijkbaar met dat van koopwoningen: mooie, goede huizen en toch aangepast, bijvoorbeeld doordat deuren iets breder zijn. Die kwaliteit is uniek vergeleken met die van tien, twintig jaar geleden.”

Hoofdbrekens

Een ander “mooi voorbeeld” is de verbouwing van een kerk in Dongen tot veertien appartementen en dagbestedingsruimte voor mensen met een verstandelijke beperking. “Ook dat gebouw hebben we samen met een woningcorporatie gekocht. Een prachtig renovatieproject. We schromen niet meer om onze plek midden in de maatschappij in te nemen.”

Tijdelijke herhuisvesting van cliënten bezorgt hem wel eens hoofdbrekens. “We zijn bezig met renovatie van ’t Hoge Veer in Tilburg. We hebben de bewoners, ernstig verstandelijk gehandicapten, voor drie jaar kunnen onderbrengen in een klooster in de buurt. Wanneer er plekken onbezet blijven, valt het zorgbudget van die cliënten weg. Wij vangen dat natuurlijk op, maar zo’n project kan daardoor wel exploitatieproblemen krijgen.” (Patricia van der Zalm)