Vrijwel iedereen werkt nog steeds in de gezondheidszorg. Sommige oud-collega’s zijn inmiddels bestuurder of directeur, velen adviseur en een enkeling mag zich zorgondernemer noemen. Als we elkaar vertellen wat we precies doen, buitelen de abstracties over elkaar heen, zoals adviseurs betaamt. We snappen elkaar heel goed, maar kunnen aan onze eigen kinderen niet uitleggen wat ons werk inhoudt. Twee verhalen van die avond vormen hierop een uitzondering.

De Zorgondernemer

Een oud-collega is haar eigen kleinschalige voorziening voor dementerende ouderen gestart. Met glanzende ogen van pret dist ze een anekdote op over een nieuwe vrijwilliger die de afgelopen week is gestart. Nadat de vrouw een uur had meegedraaid in de groep, merkte een van de vaste medewerkers naar een collega op: “Dit is een goede, zeg. Die moeten we zien te behouden.” Toen werd haar pas verteld dat de vermeende vrijwilliger een nieuwe patiënt was met Alzheimer. ‘Het mooiste is dat we daardoor gelijk wisten wat deze mevrouw nodig heeft. Zij wil eigenlijk nog werken, dus we geven haar een rol waarin ze dat kan doen’, eindigt mijn oud-collega haar verhaal.

Ik geniet van haar enthousiasme, maar ik huiver als ik denk aan de enorme investeringen die deze jonge vrouw heeft gemaakt om haar onderneming te starten. Tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat ze zal slagen, omdat ze bestuurder, stafdirecteur en manager in één is en toch met twee benen in de zorg staat.

De ‘Nieuwe-Werkenmanager’

Een andere oud-collega werkt tegenwoordig als manager in een zorginstelling waar het Nieuwe Werken is doorgevoerd. Niemand heeft meer een eigen kamer. Ook de raad van bestuur loopt door het gebouw op zoek naar een plekje in de open space waar hij zijn laptop kan inpluggen. De kantine is een ontmoetingsplek voor zowel cliënten als behandelaars, managers en staf. ‘Het was een heel gedoe om zover te komen’, bekent ze. ‘Maar wat ís het er leuker en beter op geworden. We hebben meer contact, professioneel én sociaal. Vroeger waren management, staf en behandelaars gescheiden bloedgroepen, om nog te zwijgen over cliënten. Nu staan we letterlijk en figuurlijk dichter bij elkaar. We komen soms in no time tot besluiten waar we anders een jaar over deden, omdat we meer begrip voor elkaar hebben.’ Ze grinnikt. ‘Het schept toch een band als je bestuurder naast je een grote pizzapunt naar binnen schuift en de tomatensaus van zijn das probeert te wrijven met een papieren servetje.’

Contact en nabijheid

Twee verhalen die ik voor me zie. Twee verhalen die verklappen hoe je zorg en de organisatie ervan – ook wel eens zorgmanagement genoemd – een menselijke maat geeft. Niet iedereen heeft het lef en de competenties om een eigen zorgonderneming te starten en grote instellingen zullen er nog wel even blijven. Maar de sleutels contact en nabijheid passen in elk slot. Ze leveren ook nog eens mooie verhalen op, die de zorg in een vrolijk daglicht plaatsen.

Carla de Jong, schrijfster en adviseur in de gezondheidszorg.

www.carladejong.nl

Lees meer:

Lees ook de vorige weblogs van Carla de Jong.