In een publicatie over telepsychiatrie, ‘Medicine, Health Care and Philosophy’ stelt Belgische professor Chris Gastmans (Centrum voor biomedische ethiek en recht, KU-Leuven) enkele kritische ethische vragen bij tele-psychiatrie. Videoconferenties en telepsychiatrie zijn consultaties waarbij patiënt en psychiater zich op een afstand van elkaar bevinden en waarbij ze in real time bij elkaar worden gebracht, zo meldt het Belgische magazine Knack.

De ethische implicaties

Gastmans stuitte bij zijn onderzoek naar de ethische implicaties van videoconferenties in de psychiatrie op uiteenlopende resultaten. “Een eerste voorbeeld. De patiënt is in behandeling bij een psychiater. Hij emigreert naar de Verenigde Staten maar wil wel zijn arts behouden. Je zou denken dat telepsychiatrie dan een fantastische oplossing is. Maar zo werkt het niet. Mensen ontwikkelen zich voortdurend in hun lichamelijkheid en rationaliteit. Van een afstand kan de psychiater die ontwikkelingen niet zo goed gadeslaan.”

In vele gevallen heilzaam

Beter scoort het bij spoedopnames. “Daarbij kan in principe geen psychiater ter plekke aanwezig zijn. En dan is telepsychiatrie beter dan geen zorg.” Conclusie: niet alles kan via teleconferentie verlopen. En wat helemaal niet kan, is dat het de klassieke psychiatrische raadpleging volledig zou vervangen. Met e-psychiatrie moet men dus heel voorzichtig omspringen. De norm en de basis blijft de klassieke zorgrelatie, besluit het onderzoek. Toch kan telepsychiatrie in vele gevallen heilzaam zijn. Bijvoorbeeld in landen met veel landelijke en afgelegen gebieden. (ICTzorg)