De belangrijkste reden dat PTSS bij verslaafden tijdens een verslavingsbehandeling niet aan het licht komt, is omdat patiënten hun trauma’s verzwijgen. Gerichte diagnostiek en behandeling is nodig om een trauma tijdig te ontdekken om de lijdensdruk van de patiënt te verminderen. Uit onderzoek blijkt dat één op de vijf verslaafden in Nederland kampt met een posttraumatische stress-stoornis.
‘Het verborgen trauma’
Dat werd duidelijk op het symposium ‘Het verborgen trauma’ van de sectie Verslavingspsychologie van het NIP, Nederlands Instituut van Psychologen. Verslavingspsychologen richten zich op gokken, soft- en harddrugs en vooral op het misbruik van alcohol. Nederland kent zo’n 10 miljoen gebruikers van alcohol, waarvan naar schatting 300.0000 verslaafd is aan drank.
Verzwijgen van ervaringen
Uit onderzoek blijkt dat PTSS en verslaving vaak hand in hand gaan, maar niet of pas laat wordt ontdekt omdat verslaafden vaak lang hun traumatische ervaringen verzwijgen. De meest voorkomende oorzaak voor PTSS is bij vrouwen een verkrachting en bij mannen het zien van een ongeval of overlijden van een andere persoon. Dat verslaving en PTSS zo vaak samengaan, komt omdat mensen soms drugs gebruiken als een vorm van ‘zelfmedicatie’. PTSS wordt onder andere gekenmerkt door angst en onrust en verslaafde mensen proberen dit te dempen met drugs en alcohol. (Zorgvisie – Carolien Stam | Foto: ANP Roos Koole )
Graag reageer ik op het voorgaande. Elke zweem van laatdunkendheid van onze gestudeerde medemens richting ‘het gepeupel’ doet helaas meer kwaad dan goed. Medemenselijkheid en inlevingsvermogen helpen meer dan dure woorden en complexe diagnoses waarna veelal een labeltje opgehangen kan worden met iets uit de DSM5. Lees alstublieft op z’n minst Alice Miller en Gordon Turnbull. Met academische taal bereik je niet veel bij iets menselijks als een trauma.
Laat iedereen op de hoogte zijn van de simpele modellen waarmee Gordon Turnbull de vorming van een al dan niet chronisch trauma uitlegt (bijvoorbeeld het tweetrapsraketmodel) en de basisvragen die gesteld moeten worden (Wat is er gebeurd? Wat voor gevoel bracht dit bij je teweeg? Wat deed dit met jou?). Zowel Turnbull als Miller zijn kritisch over collega’s met een aanmatigende en bevoogdende houding jegens mensen in een geestelijke noodsituatie. Een trauma kan verwerkt worden, de nachtmerries en flashback kunnen met de juiste hulp gestopt worden.
Als we het raketmodel van Turnbull toepassen. Probeer op de eenzame hoogte van de raket van de traumalijdende mens te komen, durf de raket te openen, een hand te bieden en in alle oprechtheid de persoon naar de Aarde terug te halen. Zonder leugens of bevoogding. Wat dat betreft kan een inlevende buurvrouw, vriend of vriendin (Wetende Getuige, A. Miller) misschien meer betekenen dan een afstandelijke therapeut?
Graag reageer ik op het voorgaande. Elke zweem van laatdunkendheid van onze gestudeerde medemens richting ‘het gepeupel’ doet helaas meer kwaad dan goed. Medemenselijkheid en inlevingsvermogen helpen meer dan dure woorden en complexe diagnoses waarna veelal een labeltje opgehangen kan worden met iets uit de DSM5. Lees alstublieft op z’n minst Alice Miller en Gordon Turnbull. Met academische taal bereik je niet veel bij iets menselijks als een trauma.
Laat iedereen op de hoogte zijn van de simpele modellen waarmee Gordon Turnbull de vorming van een al dan niet chronisch trauma uitlegt (bijvoorbeeld het tweetrapsraketmodel) en de basisvragen die gesteld moeten worden (Wat is er gebeurd? Wat voor gevoel bracht dit bij je teweeg? Wat deed dit met jou?). Zowel Turnbull als Miller zijn kritisch over collega’s met een aanmatigende en bevoogdende houding jegens mensen in een geestelijke noodsituatie. Een trauma kan verwerkt worden, de nachtmerries en flashback kunnen met de juiste hulp gestopt worden.
Als we het raketmodel van Turnbull toepassen. Probeer op de eenzame hoogte van de raket van de traumalijdende mens te komen, durf de raket te openen, een hand te bieden en in alle oprechtheid de persoon naar de Aarde terug te halen. Zonder leugens of bevoogding. Wat dat betreft kan een inlevende buurvrouw, vriend of vriendin (Wetende Getuige, A. Miller) misschien meer betekenen dan een afstandelijke therapeut?
Niets nieuws onder de zon. Op de polikliniek van, wat thans heet Verslavingszorg Noord Nederland, en de daarbij horende klinische centra, werd dit al vanaf meer dan 15 jaar geleden gedaan. Zie oa. artikelen in: Herry Vos&Liesbeth Bos – Geboren, gebroken en gedicht (primaire relaties, trauma en verslaving), uitg. De Toorts 1996
Laat dit soort complexe diagnosen nu maar aan de psychiater over.