Woensdagavond werd bekend dat tv-producent Eyeworks in het VUmc via 35 op afstand bedienbare camera’s kon meeluisteren en meekijken naar behandelingen en gesprekken van de patiënten voor het tv-programma ’24 uur tussen leven en dood’. VUmc verzekert dat bij de opnames zo zorgvuldig mogelijk is gewerkt. Afdelingshoofd interne geneeskunde van het VUmc, Mark Kramer, zei gisteren in het programmma Nieuwsuur dat hij wil meewerken met het realityprogramma omdat het VUmc ‘het als haar taak beschouwt op een eerlijke manier te laten zien wat we doen.’ Kramer: “Een patiënt kan als hij de beelden thuis bekijkt vertrouwen krijgen in het ziekenhuis.” Kramer ontkent dat het gaat om reclame maken voor het VUmc, hij zou het dan op een heel andere manier hebben gedaan, zegt hij.
NPCF
Volgens de Nederlandse Patiënten Consumenten Federatie (NPCF) had het Amsterdamse ziekenhuis VUmc nooit TV-camera’s mogen plaatsen op de afdeling spoedeisende hulp. “Het VUmc moet goede zorg bieden waarbij de privacy van de patiënt gewaarborgd is,” zegt NPCF-directeur Wilna Wind. Ze vindt dat er grenzen zijn overschreden en roept politici op om te zorgen dat dit nooit meer kan gebeuren. (ANP – Wouter van den Elsen / Twitter/Beeld c anp Franck Robichon)
Lees meer:
Rel om verborgen camera bij Charim Thuiszorg
Zorginstelling moet tv-camera’s beteugelen
NVZ: privacy hindert uitwisseling zorginformatie
Privacy First stuurt brandbrief aan Tweede Kamer
Dus het VU laat zich ook in met de platte commerciële gemaks-TV. Bah! De gezondheidszorg als een ordinaire wasmiddelen reclame.
Volledig eens met Jan C. Het eerste wat ik me afvroeg was hoe is het mogelijk dat zoveel individuele hulpverleners hieraan mee hebben gewerkt. Er is toch ook zoiets als een eigen persoonlijke verantwoordelijkheid en ethische overtuiging? Vertrouwen en het borgen van veiligheid is de basis voor elke hulpverlening noem het integriteit. In je werk heb je een verantwoordelijkheid, waar je trots op zou moeten zijn. En die ligt als professional in eerste instantie bij het directe contact van de hulpverlener met zijn of haar patient. Niet bij filmmakers of het ziekenhuis, maar bij jezelf dus.
Wat mij verbaast is dat geen van de grote crew medici rond die 35 camera’s heeft gezegd: “Jongens waar zijn jullie en wij nu mee bezig, dat kan toch niet. Dat is medisch en vooral ethisch NIET JUIST”.
Maar zo zit de wereld niet in elkaar. De grote filmmaker Oerlemans van Nova Zembla komt binnen (mooie wijven erbij) en iedereen valt in zwijm. Hoeveel geld is er onder de tafel doorgegaan (ook voor de Directeur)om deze bizarre, onbeschofte en onwezenlijke situatie door te laten gaan. Droom maar door.
Terecht dat er zorgorganisaties en deskundigen zijn die hun afkeer uitspreken over hetgeen is gebeurd. Maar naar mijn idee wordt er wel iets vergeten in deze privacy-discussie. Ik heb gemerkt dat de privacyschending al plaatsvind als je bij een ziekenhuisopname niet op een éénpersoonskamer terecht komt. Je deelt de kamer met (een) vreemde(n). Alles wat de zorgverleners aan het bed zeggen over het zorgproces en ziekte wordt ook door de rest van de kamer gehoord. Of denkt men dat dat dichtgeschoven gordijntje rondom het bed ook privacybescherming geeft bij het gesproken woord? Een gesprek op een kantoortje vind alleen plaats als er eventueel familie aanwezig is en dan nog niet altijd.
Als patiënt dien je je veilig te weten in welk ziekenhuis dan ook. Je gaat niet voor je lol naar de SEH. Als je je dan toch als ziekenhuis op deze wijze wilt etaleren, wees dan zo stoer om vooraf aan de patiënt te vragen of je zijn privé hebben en houwen aan het grote publiek mag tonen, met als tegenprestatie dat deze mag figureren in zijn eigen griezelfilm. Van een Eyeworks verwacht ik geen ethisch besef, van een ziekenhuis daarentegen! Déja Vu?