De Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE) wil het proces tegen Albert Heringa aangrijpen om wetsartikel 294 lid 2, dat hulp bij zelfdoding strafbaar stelt, ter discussie te stellen. Heringa maakte in 2010 zijn hulp bij zelfdoding publiek met een documentaire over zijn moeder. ‘Het wetsartikel stamt uit 1886, tijden zijn veranderd. Er moet juridische duidelijkheid komen voor al die mensen die nu in het geheim een grote last dragen omdat ze meegeholpen hebben.’ Volgens De Jong bekent ‘een tiental’ mensen via de meldlijn van de NVVE illegaal hulp te hebben geboden bij zelfdoding. ‘Het topje van de ijsberg.’
Bekentenis
Het aantal bellers naar de op 14 augustus opgestelde meldlijn ‘Hulp bij zelfdoding’ overstijgt inmiddels de 400. Het overgrote deel van hen betuigt steun aan de mogelijkheid voor mensen om in eigen regie voor de dood te kiezen. ‘Mensen bekennen ook dat ze hun naaste bij zelfdoding hebben geholpen’, zegt Petra de Jong van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE). ‘Er zijn ook mensen die bekennen er spijt van te hebben dat ze niet hebben meegewerkt. Het zijn alle traumatische ervaringen.’
Eigen regie
Hulp bij zelfdoding mag niet strafbaar zijn, vindt de NVVE: ‘Onze leden maken steeds duidelijk dat ze in nabijheid van hun naasten zelf de regie willen hebben over hun levenseinde. De laatstewilpil is een goede methode aan die wens tegemoet te komen,’ aldus de NVVE-directeur. ‘Maar de discussie hierover wordt geblokkeerd door dat wetsartikel.’
Politiek
Nieuwe verkiezingen, nieuwe kansen? ‘Wij hebben niet voor niks het meldpunt half augustus geopend,’ aldus De Jong. ‘De rechter kan met een duidelijke uitspraak de wet, wat je noemt, modificeren. Maar uiteindelijk moet de politiek duidelijkheid geven. Tot nu toe hebben onze initiatieven alleen bij de PvdA, GroenLinks en D’66 gehoor gevonden. De VVD is terughoudend, ondanks dat ze zelfbeschikking hoog in het vaandel heeft staan.’ (Zorgvisie – Carolien Stam / foto: ANP Robin van Utrecht)
Lees meer
NVVE opent meldlijn hulp bij zelfdoding
Aantal zelfdodingen stijgt opnieuw
Hoewel ik vanuit eigen persoonlijk omstandigheden heel goed de wens van de NVVE kan begrijpen, ervaar ik toch ook dat juist hierin een grote behoedzaamheid op zijn plaats is.
Vooral omdat ik de avond ervoor via de media op de hoogte wordt gebracht van ouderen die financieel door zogenaamd betrokken familieleden via de notaris worden uitgekleed. Vooral ouderen die door afhankelijkheid van zorg, aangeboden door zelfde familielid, dit niet kenbaar kunnen en/of durven maken.
Juist om die groep zeer kwetsbare ouderen te beschermen, die door huidige zorgbeleid de komende decennia alleen maar meer afhankelijk zullen zijn van familie, vrienden en kennissen, acht ik verdere uitbreiding van de euthanasiewet, zoals NVVE dit graag wil niet een verstandig idee.
@victor; we leven niet meer in 1886!! moeten we dan doorgaan tot we 110 jaar worden? de hele euthanasiewet moet gewoon aangepast worden!
De bizarre discussie over de zorg in de laatste levensfase en dure specialistische levenslange medicatie waarbij kostenaspecten gebruikt worden is een grens die duidelijk maakt dat het wijsheid is om heel terughoudend te zijn met elke wettelijke ondersteuning of facilitering van hulp bij zelfdoding. Deze discussie valt binnen dezelfde context. De huidige wet is ook een morele en ethische grens van een zoekende samenleving die eerst alle wezenlijke vragen over de complexe samenhang van kwaliteit van leven en het recht op steun om verder te willen leven moet beantwoorden alvorens drastische veranderingen in te voeren. Dit doet natuurlijk niets af aan het drama van zelfdoding voor de betrokken omgeving. Met de antwoorden uit de dialoog tussen alle betrokkenen kan gezocht worden naar compromissen waarin ook afwijkende keuzes getolereerd worden en bescherming van de waarde van het leven leidend blijft.
De bizarre discussie over de zorg in de laatste levensfase en dure specialitische levenslange medicatie waarbij kostenaspecten gebruikt worden is een grens die duidelijk maakt dat het wijsheid is om heel terughoudend te zijn met elke wettelijke ondersteuning of facilitering van hulp bij zelfdoding. Deze discusse valt binnen dezelfde context. De huidige wet is ook een morele en ethische grens van een zoekende samenleving die eerst alle wezenlijke vragen over de complexe samenhang van kwaliteit van leven en het recht op steun om verder te willen leven moet beantwoorden alvorens drastische veranderingen in te voeren. Dit doet natuurlijk niets af aan het drama van zelfdoding voor de betrokken omgeving. Met de antwoorden uit de dialoog tussen alle betrokkenen kan gezocht worden naar compromissen waarin ook afwijkende keuzes getolereerd worden en bescherming van de waarde van het individuele leven leidend blijft.
Ik hoop dat zo’n wetswijziging er niet door komt. Wij hebben niet de beschikking over ons leven maar het is God die ons op Zjn tijd roepen zal. Wij hoeven Hem geen handje te helpen
De huidige wetgeving loslaten is levensgevaarlijk!!. Het vermeende zelfbeschikkingsrecht komt mensen niet toe. We kennen in Nederland een dusdanig goede palliatieve zorg, dat iemands levensbeëindiging absoluut niet het enige antwoord op dit vraagstuk is. Laten we ervoor waken dat schrijnende gevallen model staan voor ieder levenseinde. Dan krijgt de discussie oneigenlijke argumenten. Voor Abortus was verkrachting hét argument. De praktijk is inmiddels dat er jaarlijks 30.000 ongeboren levend gedood worden. Soms omdat het een vakantie in de weg staat. En ondertussen is abortus een recht, alsof je een kies laat trekken. Het is inmiddels een totaal ontspoorde situatie die iedereen accepteert. Hoe ver kan een volk afzakken!
Ik vind dit echt verschrikkelijk, als je eenmaal zo’n pil wettelijk toestaat, is het einde zoek. Het wordt dan steeds gemakkelijker om er een einde aan te maken, bovendien vergroot je de kans op misbruik aanzienlijk: er zijn nl altijd mensen die kans zien om zo’n pil te gebruiken en toe te passen op anderen, om ze maar uit de weg te ruimen puur voor eigen gewin of uit haat, onder het mom van ‘hulp bij zelfdoding’.
En er is nog iets anders, je ontneemt mensen de kans om zich nog toch God te keren, vóór ze sterven, teneinde vergeving van zonden te ontvangen en vrede van binnen. Ik ken verschillende mensen die tot op de dag van vandaag dankbaar zijn dat hun zelfmoordpoging niet gelukt is. Voornaamste oorzaak was eenzaamheid, wanhoop en geestelijk lijden, maar na hun (mislukte) zelfmoordpoging kregen ze nog een kans om zich tot Jezus te keren en het zijn tot op de dag vandaag gelukkige en stabiele mensen. De dood is nooit een oplossing