Volgens Levi kost elk bezoek de medewerkers uren aan voorbereiding. ‘Een “eindeloze stoet” inspecteurs, visitatoren, auditors en controleurs houdt de mensen die in ziekenhuizen werken, van hun eigenlijke werk af.’ Het gaat volgens Levi onder andere om inspectie proefdierwelzijn, informatiebeveiligingsinspectie, inspectie leefomgeving en transport, kernenergiewetinspectie, gevaarlijkestoffeninspectie, inspectie genetisch gemodificeerde micro-organismen, inspectie waterleidingbesluit, inspectie bescherming persoonsgegevens, inspectie transport van gassen, arbeidsinspectie, provinciale inspectie van bouw en milieu, inspectie door de Voedsel- en Warenautoriteit, verkeersinspectie van het heliplatform. ‘Een inspectie duurt gemiddeld twee of drie uur, maar vereist vaak dat verschillende mensen zich er urenlang op voorbereiden – alleen al door het vooraf invullen van lange vragenlijsten en het aanleggen van vuistdikke dossiers’, aldus Levi in zijn column.
Tegenstrijdigheid
De eisen van die inspecteurs zijn vaak tegenstrijdig, schrijft de bestuursvoorzitter: ‘Een deur moet absoluut openstaan van de brandweer maar moet pertinent op slot van de kernenergiecontroleur. Gegevens moeten makkelijk toegankelijk zijn volgens de inspecteur gezondheidszorg, maar juist weer niet volgens de inspectie informatiebeveiliging. En elke poging om enige continuïteit in de patiëntenzorg te houden wordt kordaat belemmerd door de arbeidsinspectie.’
Een organisatie die jaarlijks 800.000.000 euro publiek geld krijgt moet daar inderdaad verantwoording over afleggen. Als Levi duidelijk kan maken dat het aandeel van die 800 miljoen dat op gaat aan inspectiecontroles hoog is (bijvoorbeeld 1% van de inkomsten), dan heeft hij misschien een punt. Verantwoording hoort er gewoon bij.
Strategisch is het ook niet slim van Levi om hier over te klagen. Grotere organisaties geven een kleiner aandeel van hun omzet uit aan administratieve lasten, en ontvangen dus een concurrentievoordeel wanneer de controles toenemen. Dat zou een bestuurder als Levi moeten begrijpen.
Zou de directeur van Havenbedrijf Rotterdam of van Schiphol ook wel eens een blog schrijven? Ben benieuwd of zij ook zo klagerig doen over alle inspecties die zij krijgen.
Zouden zij ook wel eens te maken krijgen met tegenstrijdigheden in wetgeving en normen? Of is de gezondheidszorg uniek? Lijkt me niet. Ik neem aan dat een havenbedrijf ook wel eens moet ‘schipperen’ tussen milieu- en veiligheidseisen?
Ik ga eens googlen naar klaagblogjes van bestuurders uit andere sectoren. Ben benieuwd of ik die kan vinden. Of zouden ze in dat soort sectoren gewoon de handen uit de mouwen steken en het logisch (en zelfs noodzakelijk) vinden dat er goed wordt toegezien op complexe organisaties waar kleine fouten grote gevolgen kunnen hebben…
In ‘lean’ termen is elke inspectie een signaal dat kennelijk wantrouwen of onzekerheid bestaat over het resultaat. Dat signaal vraagt om direct ingrijpen om dat wantrouwen of die onzekerheid weg te nemen. Dit door op zoek te gaan naar de kernoorzaak van het wantrouwen of de onzekerheid. Net zo lang tot inspectie overbodig wordt. Dat klinkt hier en op veel plaatsen in onze maatschappij als hard nodig. En wat een feest als al die inspectie-energie omgezet wordt in kwaliteitsverbetering en motivatieverhoging!