In een brochure van de KNMG staat dat een arts geen euthanasie mag plegen als hij niet meer kan communiceren met een patiënt, zelfs niet wanneer die zijn doodswens eerder nadrukkelijk heeft vastgelegd in een schriftelijke wilsverklaring. ‘Eigenlijk kan het niet dat een beroepsgroep een eigen interpretatie van de wet kiest, die strijdig is met wat de wetgever bedoeld heeft’, aldus Borst.
Mondeling verzoek
In artikel 2.2 van de euthanasiewet staat namelijk dat een schriftelijke wilsverklaring een mondeling verzoek kan vervangen als de patiënt deze niet meer kan uiten. Hoewel dat volgens Borst een prima alternatief is voor bijvoorbeeld dementeren, is de arts niet verplicht om daar in mee te gaan. Lode Wigersma, beleidsdirecteur van de KNMG, legt uit waarom de artsenorganisatie een ander beleid heeft: ‘De persoonlijkheid van iemand verandert en je kunt niet nagaan of die persoon de levensbeëindiging dan nog wil. Dat blijft een spanning met de wet.’
Ondraaglijk lijden
Borst ‘begrijpt de gevoelens en moeite’ die de KNMG heeft, maar verzoekt de artsen toch de wet ook bij wilsonbekwame dementen toe te passen. De toetsing van het criterium ‘ondraaglijk lijden’ wordt dan wel extra belangrijk. Volgens de oud-minister kunnen signalen als angst, verwarring, radeloosheid en volkomen desoriëntatie aantonen dat het leven van een demente patiënt niet langer draaglijk is. (ANP)
Dus als ik het goed begrijp dan is: ‘angst, verwarring, radeloosheid en volkomen desorientatie ‘ al voldoende om in aanmerking te komen voor een spuitje. Hoop niet dat men in een ziekenhuis er ook zo overdenkt als je net uit een narcose komt. Zo wordt je al angstig als je een operatie moet ondergaan.
@linkerkant1: ik wens u, later, veel genoegen van schilderijen en vogelhuisjes toe.
In een ethisch ontwikkelde maatschappij zouden dit soort vragen niet gesteld worden.
De mensheid is het niveau Neanderthaler nog steeds niet ontstegen, blijkbaar.
‘Dementerende mevrouw X gaat ten koste van mijn Ipad! ‘ #huilt.
Het moet niet gekker worden. Echt niet.
Maar om deze patiënt kost-wat-kost een prooi voor de zorgverlening te laten zijn is m.i. vooral in tijden, dat er bezuinigd moet worden, ook een discussie waard?
Volgens mij gaat het hier om een maatschappelijke discussie, die al te makkelijk op het bordje van de arts wordt gelegd.
In dit neoliberale klimaat ( ‘als je Alzheimer krijgt, ben je gewoon een loser’ ) hebben kwetsbare groepen het al buitengewoon koud.
@linkerkant: mee eens. Lastige materie.
Je zegt: ‘zoveel plezier heeft hij er dan in’ ; echter, hoe kan een onafhankelijk arts dan constateren dat hij/zij op dat moment ondraaglijk lijdt?
( Lijdt die demente man/vrouw dan eigenlijk zelf, of is die spuit slechts een opluchting voor de overbelaste omgeving? )
@e.kriek
Het blijft een moeilijke kwestie
Je kunt een demente moeilijk vragen of hij bereid is te sterven, mogelijk peinst hij er dan nog geeneens over. Zoveel plezier heeft ie er dan in.
In zo’n situatie, dat je naast veel ondraaglijk leed en aan alle zorg afhankelijk bent, dat verder leven weinig zin heeft en dat het leven alleen maar ‘rekken’ is, dan kan m.i. een onafhankelijke arts het besluit hiertoe mee ondersteunen.
Eindelijk duidelijkheid!
Iedere dementerende die een wilsverklaring heeft vastgelegd, en die verward is, krijgt van mij voortaan de spuit.
Dit is immers wat de maatschappij blijkbaar van mij wil, anno 2013.
Dan hoef ik me ook niet meer gegeneerd te voelen, als ik een felicitatiebrief krijg van de Toetsingscommissie , dat ik niet vervolgd word wegens moord, omdat die Euthanasie zo keurig volgens de regels is verlopen.
Vorige maand zag ik toevallig dementerende meneer X.
Hij had een wilsverklaring; en hij was verward.
Die spuit lonkte naar me; wat zou ik mij populair kunnen maken!
Het bleek echter dat meneer X een urineweginfectie had.
Bijna had ik hem verwezen naar het Mobiele Euthanasie Team; de club die wel raad weet met dit soort onproductief maatschappelijk uitschot.
Blij dat ik dat niet gedaan had.
Hij herstelde vlot, en maakte in de tussentijd een indrukwekkend schilderij voor mij. ( U weet wel, dagopvang, bezigheidstherapie) .
Gisteren voltooide hij een vogelhuisje.
Ik kocht het met plezier voor 10 Euro.
Vandaag heb ik oprecht genoten van de roodborstjes en koolmeesjes die zich verzamelden in het eigen gemaakte vogelhuisje van demente meneer X.
Artsen zijn best bereidwillig, maar willen zich gesteund weten door de overheid anders begeven ze zich in problemen (is helaas al voorgekomen).
En nu komt het.
De overheidsbeleidsmakers — die hierover moeten beslissen — doen daar moeilijk over, maken het ene rapport na het andere, lopen van het ene diner naar het andere, krijgen hun salaris of ww-geld niet op, geven de gaderobeman een fooi die gelijk is aan de loonsvermindering van het plebs EN REGELEN IN HUN NETWERK EVEN EUTHANASIE ALS HET ZOVER IS MET HUN OUDERS< FAMILIELEDEN OF GOEDE BEKENDEN.
Slaap maar lekker door (en volgende keer beter stemmen).
Els Borst is teleurgesteld over het euthanasiebeleid van de KNMG… En verwoordt
daarmee de teleurstelling, maar ook verontwaardiging en woede, van vélen.