Dat we niet meer bereid zijn, of de moed hebben om het verhaal te doen, of vanuit de context te benaderen of beluisteren, en het feit dat daar inderdaad steeds minder ruimte voor lijkt te zijn in de keten van aanbieders, financiers en toezichthouders, is inderdaad een merkwaardig fenomeen.

Wat dachten we van fatsoen en respect? Een snelheidsduivel op de Duitse Autobahn zal wel ‘blinken’, maar geen middelvinger opsteken wanneer hij voorbij rijdt. Gewoon doorrijden.
Overigens, het aangeroerde wantrouwen, herken ik niet zo.

Mooi geformuleerd! Het begint inderdaad met ‘je veilig voelen’. Als dat niet zo is, heb je veel energie nodig om de omgeving in de gaten te houden, je in te dekken, controles uit te voeren, verantwoording af te leggen, etc. Ondertussen kom je niet veel verder. Vergelijk het met autorijden; zonder vertrouwen in vervoermiddel, weg en medeweggebruikers, blijf je stilstaan. Maar het is wel verstandig om af en toe in spiegels te kijken, op de snelheid te letten en op rode lampjes te reageren.
Hoe gaat een belangrijk deel van de beslissers zich weer in voldoende mate veilig voelen, zodat ze het goede voorbeeld kunnen geven?

Kernwoord: vertrouwen. Zo verschrikkelijk eens met dit betoog! Lees ook Wouter Hart, Verdraaide organisaties. Over de mythe van de beheersbaarheid.