Wanneer deze wet in de eerste kamer wordt aangenomen dan weten de zorgbehoevende dat zij weer moeten terurvallen op organisaties als de diaconie of te wel geen enkel recht maar leven van, zoals dat vroeger werd genoemd ‘de bedeling”. Want van visie is geheel geen sprake alleen de manager heeft gelijk vanuit zijn ivoren toren.

Waar het in de discussie nou net niet over gaat, dat zijn de cliënten en de werknemers. Dus dat die straks buiten de boot vallen is voor de politici van mindere zorg. Dit komt omdat politici van nu, zich vooral opstellen als managers. Doelen moeten behaald worden, en het huidige doel is: uitvoeren van het regeringsakkoord. Dit zijn bezuinigingstaakstellingen te bereiken door nieuwe regelgeving in de zorg. Om dit te bereiken ligt er een strak tijdpad, wat kost wat kost gehaald moet worden. Dat is een heel andere wereld. Vanuit dit denken heeft P.J. Visee daarom geen moeite met de constatering eigen schuld, dikke bult. Het gaat niet om de zorgvragende mens. Die heeft geen stem, kost alleen maar geld en is als mens onrendabel. En als de uitvoering straks de mist in gaat, dan zien we wel weer verder. Tegen de tijd dat er een parlementaire enquête komt,hebben de verantwoordelijken al lang een andere functie en kunnen zij niet meer aangesproken/ afgereked worden op hun verantwoordelijkheid. Ze zijn dan hoogstens nog getuigen voor de enquête commissie. Met tegen die tijd een slecht geheugen, zoals dat gebruikelijk is bij dergelijke enquêtes. En de oorzaak van de problemen ligt dan niet bij de persoon maar bij ‘de ander’.
Vanuit deze realiteit stemt de Eerste Kamer voor. Heleen Dupuis wil geen ruzie met Rutte.

Eigen schuld, dikke bult?
Wat kunnen de betreffende cliënten en werknemers er dan aan doen? Die zijn de dupe hè, niet ‘betrokken partijen’.

Helaas hebben een heleboel mensen het niet begrepen.
ten eerste is het al een paar jaren bekend, dat er een transitie plaatsvindt.
Nu, een half jaar voor de doorvoering daarvan paniekvoetbal te gaan spelen is onzin, de betrokken partijen hadden al veel eerder aan een oplossing moeten en kunnen werken. Daar zeg ik: eigen schuld, dikke bult.
Ondanks bovenstaande is er natuurlijk ook enige kritiek op de invoering; over details is inderdaad te weinig nagedacht en we zullen dus de komende twee jaar meerdere wijzigingen moeten doorstaan. Ondanks dat is de ingeslagen weg de juiste.
De stenen op de weg nog een aantal toe te voegen is m.i. niet de juiste weg. Laten we die stenen, in de vorm van kansen en uitdagingen maar uit de weg ruimen.
Peter Jan Visee

Ja, en de oplossing is zo eenvoudig. Ga niet akkoord met 1-1-2015 en eis een realistisch transitietraject van een paar jaar in ruil voor instemming. Daar is de Eerste Kamer voor.

Senatoren zoals Heleen Dupuis maken maar weer eens duidelijk dat partijpolitiek heilig is. Je stelt vast dat gevolgen van deze enorme transitie tot chaos leiden, wat overigens een juiste constatering is, en vervolgens stem je voor. Frans Garritsen heeft dit treffend verwoord in het voorbeeld van zo’n operatie.

Als wij een Eerste Kamer hebben met ontzag dan stemd deze kamer tegen de nieuwe wet. Anders wie komt er nog op voor halve voorstellen die alle inwoners raakt!

Het lijkt dat de Eerste Kamer meer realiteitszin heeft dan de Tweede Kamer.

We maken ons zorgen, maar we doen het wel, want het idee erachter is goed. Zo wordt er dus gedacht en gestemd in de politiek. Dat doet mij denken aan het volgende voorbeeld. Uw kind wordt geopereerd, hij sterft dan wel, maar het idee betreffende de operatie is op zichzelf wel goed. Echter, als we uw kind een ander medicijn gaan geven zou het volledig herstellen. En toch gaan we uw kind opereren.

Als wetten niet deugen, zoals Dupuis van de VVD stelt, en nu al duidelijk is dat de invoering in 2015 een grote puinhoop wordt, waarom stemt de Eerste Kamer dan nog voor deze wet? Zij zitten er niet voor partijpolitiek maar toch op de eerste plaats om wetten te controleren?