De raad van bestuur van het UMC St Radboud is van mening dat zorginstellingen aangifte van bedreiging moeten kunnen doen als hun personeel wordt belaagd. Nu kan dat niet. Zorgverleners moeten op persoonlijke titel aangifte doen. Met het risico dat de daders de naam van de zorgverlener achterhalen en uit wraak bij hen thuis een stoeptegel door de ruit gooien. Kamerleden vragen zich daarom af waarom we ons zorgpersoneel niet beter beschermen. Het antwoord van het Openbaar Ministerie is dat de bedreigingen tegen individuele medewerkers zijn geuit, en niet tegen de instelling. Vandaar dat juridisch gezien het slachtoffer de aangifte moet doen, en niet de werkgever van het slachtoffer. Je zou kunnen roepen dat het OM schijnbaar niet in de gaten heeft hoeveel agressie er tegenwoordig heerst binnen de openbare ruimte.
Het incident dat de aanleiding is voor deze discussie spreekt wat dat betreft boekdelen. Het duo dat vorige week in het St Radboud medewerkers bedreigde, belandde daar na een val met een scooter waarbij een 50-jarige voetganger om het leven kwam. Dat alles na een vlucht voor de politie. Niet bepaald ‘kwajongens’. De angst om door dergelijke daders te grazen genomen te worden na een aangifte is zeer begrijpelijk.
Toch kunnen we ons niet verbergen in de anonimiteit van grote instellingen. Juist omdat iedereen dit soort overtreders uit de weg gaat, zijn ze zo brutaal. Niet alleen in de zorg, maar in de hele maatschappij is het noodzakelijk om altijd aangifte te doen. Het is voor iemand die niet regelmatig wordt bedreigd wellicht makkelijk praten. Maar we pakken het probleem pas
bij de kern aan als steeds meer mensen aangifte doen. Meld misdaad dus niet anoniem, maar met open vizier en in grote getale. (Zorgvisie – Wouter van den Elsen)
Lees ook:
De oplossing is tweeledig: binnen de GGZ worden aangiftes gedaan op het werkadres van de betrokken medewerker en niet op het privé adres van degene doie aangifte doet. Dit voorkomt bedreigingen in de privésfeer. Daarnaast dient een werkgever op basis van veiligheidsbeleid een (VIM-)register bij te houden, waarin wordt aangemerkt of er aangifte is gedaan. Met deze gegevens op jaarbasis kan de directie een verbeterplan opstellen; argumenteren naar de verzekeraar over de heftigheid van het werk (alleen DBC en ZZP-handelingen worden vergoed)en de bijbehorende personeelsbezetting voor bijvoorbeeld afdelingen High Care binnen de GGZ. Ook de opvang in geval van schokkende gebeurtenissen dient door de werkgever geregeld te zijn en gecongtroleerd door de OR.
Ben ervan overtuigd dat aangifte gedaan moet worden door de bedreigde (al of niet hulpverlener). De werkgever moet als goed werkgever wel alle steun, moreel maar ook juridisch én financieel geven zodat er gezamenlijk wordt opgetrokken om dit kwaad te bestrijden. De werkgever is hiermee ook gebaat om verscheidende begrijpelijke redenen.
Een functionaris of onafhankelijke commisie, projectgroep zou in iedere instelling verplicht ingesteld moeten worden die de begeleiding en ondersteuning van de ‘klagers’op zich neemt voor de psycho/sociale én anderszinse ondersteuning van deze medewerkers die er toch vaak alleen voor komen te staan. Dat maakt het melden gemakkelijker als je zeker weet gesteund te worden van alle kanten door de werkgever.