Waarschijnlijk is het de benaming ’transitievergoeding’ die verwarring zaait. Mensen die volledig en duurzaam arbeidsongeschikt zijn, kunnen namelijk geen regulier werk meer doen. Zij ontvangen een uitkering, eventueel aangevuld met een pensioen. Dan zou je zeggen: voor hen geldt de transitie niet, want ze gaan niet van baan naar baan. Maar dat is dus niet zo. Daardoor wordt ontslag wegens ziekte voor werkgevers nog duurder dan het nu vaak al is. Zij betalen namelijk ook de kosten van de eerste twee ziektejaren en de mogelijke verhoging van de WGA-premie bij het UWV.
Veel onduidelijkheid
Een precieze uitwerking van de regeling is nog niet te geven. Sociale partners kunnen vanaf nu in cao-overleggen afspraken over de uitvoering ervan maken. Voor hen is het belangrijk te weten of ze zich via een collectieve arbeidsongeschiktheidsverzekering (AOV) voor de transitievergoeding kunnen verzekeren. Op dit moment is dat niet mogelijk. Ik kan me voorstellen dat werkgevers dit wel graag willen en het is tijdens cao-overleggen ook al eens op tafel gekomen. Met name de vraag of een AOV als gelijkwaardige voorziening in de plaats van de transitievergoeding kan komen, komt aan de orde. Of dit juridisch mag, is niet helemaal duidelijk. Gerechtelijke uitspraken bestaan hierover niet.
Rekening houden met kosten
Het is belangrijk dat werkgevers beseffen dat de regeling bestaat, zodat zij eventueel de kosten van een transitievergoeding in hun budgetten kunnen opnemen. De hoogte van de vergoeding is maximaal 75.000 euro of één jaarsalaris. Grote werkgevers hebben een regelmatig terugkerend percentage van werknemers dat hiermee te maken krijgt en kunnen hiervoor dus geld budgetteren. Voor een kleine werkgever is dat lastiger, want die heeft doorgaans veel minder vaak met arbeidsongeschikte werknemers te maken. Maar als het gebeurt, dan kan dit vaak een behoorlijke financiële last zijn.
Volg de ontwikkelingen
Daarom is mijn boodschap: weet dat de regeling bestaat en houd er – voor zo ver dat kan – rekening mee. De komende tijd wordt ongetwijfeld meer duidelijk over de precieze uitwerking ervan en ook of er voor te verzekeren is met een collectieve AOV. Wij volgen de ontwikkelingen uiteraard op de voet en helpen werkgevers graag nu al bij onduidelijkheden met onze Sociale Zekerheidswijzer.
Rien Seip – jurist en senior productmanager Loyalis
Deze rubriek is geschreven door een partner van Zorgvisie en valt buiten de verantwoordelijkheid van de redactie.
Beste Bruno,
Mijn blog gaat niet zozeer over pensioen, maar vooral over collectieve arbeidsongeschiktheidsverzekeringen. Deze keren ook uit beneden de loongrens. Er is geen sprake van onderscheid, want alle werknemers zijn verzekerd. Verder kan een verzekering voorzieningen bevatten die gericht zijn op de re-integratie van de werknemer. Het is inderdaad nog te bezien of deze kenmerken volstaan als gelijkwaardige voorziening.
Rien Seip
Volgens mij blijkt uit de parlementaire geschiedenis vrij duidelijk dat een arbeidsongeschiktheidspensioen geen gelijkwaardige voorziening is als bedoeld in artikel 7:673b BW. Een dergelijk pensioen ziet namelijk op inkomensderving en niet op de transitie van werk naar werk of het bekorten van de duur van werkloosheid. Dat laatste is een eis voor de gelijkwaardigheidstoets.
Daarnaast zou er een onterecht onderscheid ontstaan voor werknemers onder en boven de loongrens. Onder de loongrens krijgen werknemers alleen IVA en geen pensioen. Dat onderscheid zou tot gevolg hebben dat werknemers die één euro meer verdienen dan die grens geen transitievergoeding krijgen en werknemers met een salaris onder de grens wel.
Bovendien ontstaat er een onterecht onderscheid tussen gezonde werknemers en arbeidsongeschikte werknemers.
En tot slot is niet uitgesloten dat werknemers met 80 – 100% WGA na enige tijd geld nodig hebben om te transigeren. Dat geldt zelfs voor IVA gerechtigden. Het is immers altijd mogelijk dat er betere behandelingsmogelijkheden worden ontwikkeld of dat er werk beschikbaar komt dat past bij de beperkingen van de zieke werknemer.