“Enerzijds lopen we nog steeds tegen dezelfde zaken aan als tien jaar geleden, anderzijds is de roep om de inzet van domotica en telezorg de afgelopen periode enorm toegenomen. Tien jaar geleden was het nog slechts een klein groepje mensen dat verkondigde dat domotica de toekomst had. Intussen zijn we geen roependen in de woestijn meer. Ook de techniek is aanzienlijk verbeterd. Er is veel meer mogelijk voor minder geld. Via een ‘eenvoudige pleister’ kunnen bijvoorbeeld tegenwoordig allerlei zaken op afstand worden gemeten, zoals de bloeddruk en de hartslag.

De hindernissen

Toch blijft het tot nu toe moeilijk om domotica en telezorg op grote schaal te verspreiden. De hindernissen zijn vooral organisatorisch en financieel van aard. Denk bijvoorbeeld aan alle schotten die er zijn in de zorg: tussen care en cure bijvoorbeeld.

Er zijn ook meer standaarden nodig. Daar is een mooie taak weggelegd voor de Nederlandse overheid maar ook voor de Europese Unie. Echter die voelen zich vooralsnog niet geroepen voor deze taak. Mogelijk dat het uiteindelijk de consument is die bepaalt wat de norm wordt. En dat het besef van de mogelijkheden van domotica ook bij de consumenten begint door te dringen, heb ik onlangs nog ondervonden. Ik was aanwezig bij een groep ouderen die bevraagd werden door een wetenschapper over domotica. Ze bleken prima op de hoogte te zijn over de mogelijkheden van domotica en wuifden de vragen van de onderzoeker weg met de mededeling dat ze dit allang wisten.” (ICTzorg – Mario Gibbels)