Het zou de artsen sieren als ze, met hun enorme ego’s, dat ook richting de patiënten en nabestaanden zouden toegeven. Nu komt het voor dat de klachtencommissie van een zorginstelling de patiënt en/of nabestaanden in het gelijk stelt, terwijl een Raad van bestuur en de arts blijven volharden in hun mening dat er geen fout is gemaakt (Diakonessenhuis, Utrecht).

Ik ben geen trendwatcher, maar constateer dat er meer en vaker over fouten wordt gesproken (een goede zaak). Het is geen schande. Het rapport is zeer lezenswaardig en pleit er voor om niet alleen van fouten te leren, maar ook om met fouten om te leren gaan. Zorgverleners dienen dus meer “foutvolgend” te worden (sorry voor weer een nieuw begrip).

Ik vind het moedig, ongeacht welke beroepsgroep dan ook, dat er fouten worden (h)erkend. Dit is een stap in de goede richting.

dan blijven ze deze tak van arbeid min of meer in stand houden–een kwestie van werk creëren, toch?

Zo driekwart geeft dat toe! Misschien in dit onderzoek. Maar in het erkennen naar patiënten toe is dit veel minder kan ik uit eigen ervaring met een ziekenhuis mededelen (en zelfs naar interne en externe collega’s toe die een patiënt overnemen ter verdere behandeling worden zaken verzwegen waardoor de nieuwe behandelaar zelfs verdere behandeling afraadt als hij er toch achter komt). En een excuus kun je vaak vergeten. Het is zo jammer, maar begrijpelijk, dat patiënten bij fouten bij een levensbedreigende ziekte zo vaak kiezen voor het eigen herstel dat al voldoende energie en tijd zal kosten i.p.v. een officiële (langslepende) klachtenprocedure. Ik heb het een paar maal ervaren dat er geblunderd wordt en als je ziet hoe artsen hier mee omgaan snap ik heel goed dat er uit onderzoeken blijkt dat artsen arrogant worden gevonden (de behandelend arts herkent in 1e instantie niet de paraaf van een collega die als waarnemer een uitslag heeft ondertekend, dan maak je je jezelf toch belachelijk en ongeloofwaardig). In het recentste geval is er voorafgaand gewaarschuwd voor het risico dat er iets fout kon gaan. Maarja als je wilt leven heb je dan een andere keuze dan die operatie toch te ondergaan?? En ja het ging fout. We hebben nog geen excuus gehoord. Het mag toch niet de norm zijn dat als je vantevoren voor een fout/risico hebt gewaarschuwd en het gaat fout dat dat dan de normaalste zaak van de wereld is waarvoor je je niet eens hoeft te verontschuldigen? En er wordt maar geld gestoken in allerlei accreditaties en gezien mijn ervaringen heb ik daar ook totaal geen vertrouwen in. Wellicht is het beter al dat geld eens te steken in fatsoenlijke communicatie naar collega’s en patiënten toe. Nu komt het NIAZ en ineens wordt een parkeerplaats geasfalteerd en er wordt geschilderd! In datzelfde ziekenhuis is de patiënt ook bij andere disciplines vaste klant. Naar tevredenheid. Maar, laat ik hopen dat ik er nooit achter kom, gezien alle ervaringen vraag ik me wel af hoe die vakgroepen/artsen reageren als zij ook wat fout doen.

Driekwart van de specialisten maakt wel eens een fout. Over het resterende kwart staat niet geschreven of deze dan vaak een fout maken of nooit… Als ze dat laatste hebben aangegeven, hebben ze in ieder geval toch een fout gemaakt..

Waarom maken die artsen zich altijd druk om zogenaamde ‘kwakzalverij’? Er wordt meer schade toegebracht in de reguliere geneeskunst!!

bovenstaande klopt er wordt veel intercollegiaal besproken en waar nodig wordt het werk aangepast. Helaas melden vooral artsen niet officieel en dit betekent dat er over de muren van het specialisme of multidisciplinair niets wordt geleerd van andermans fouten.