Vooral als de organisatie de best-of-breedstrategie volgt, waarbij voor elke toepassing voor één applicatie is gekozen die qua functionaliteit en gebruikersgemak het beste bij de organisatiedoelen past, lukt het bijna niet om alle stukjes in elkaar te passen.

Ondanks standaarden als IHE, HL7 en DICOM zijn de applicaties wel met elkaar verbonden, maar niet altijd passend. Dit zorgt in de meeste gevallen voor extra maatwerk, kosten en frustratie bij de betrokkenen. Er moeten de nodige aanpassingen en integraties plaatsvinden, die uiteindelijk nog niet tot het beoogde resultaat leiden. De zorginstelling moet vervolgens een softwarepakket uitrollen dat data en gegevens migreert. Dit biedt echter geen toegevoegde waarde, behalve dat de organisatie hierdoor haar databestanden kan behouden.

Interne beslissers
Daarnaast heeft de organisatie te maken met interne beslissers, die liever voor een best-of-suite-strategie kiezen. Zij willen een applicatie-suite van één leverancier die voor de meeste geëiste toepassingen een module heeft. Maar deze voldoen vaak niet aan de functionaliteitswensen en standaarden waaraan een best-of-breedtoepassing wel tegemoet kan komen. Dit betekent dat er integratie van losse applicaties moet plaatsvinden. Dit vereist meer tijd en brengt hogere kosten met zich mee.

Nut van implementaties
Alle instellingen die de afgelopen jaren hun (medische) bedrijfsvoering hebben geautomatiseerd, zullen dit herkennen. Zij hebben epd’s, PACS/RIS, lab-systemen, maar ook ERP- en afspraaksystemen geïntroduceerd en zijn er niet altijd enthousiast over. De vraag is of deze organisaties zich wel eens afgevraagd hebben of al deze integraties überhaupt nodig waren. Moeten zij bij iedere verandering deze integraties blijven doen en continu kosten en tijd investeren om van een bestaande puzzel een andere puzzel te maken?

Liberaliseren van data
Het goede nieuws is dat er een totaal andere manier van automatiseren in het verschiet ligt: het liberaliseren van data.
De hoeveelheid data – met name ongestructureerde data – verviervoudigt ongeveer iedere twee jaar. Om al die informatie van patiënten te achterhalen, zijn de instellingen op korte termijn niet alleen meer afhankelijk van applicatie-integratie en datamigratie. Er zijn oplossingen die ervoor zorgen dat alle patiëntinformatie die als data gegenereerd wordt uit applicatiesilo’s wordt gehaald. Deze data worden dus niet meer elders opgeslagen, maar door een neutrale zogenoemde repository-oplossing gedetecteerd en geïdentificeerd. De relevante metadata, zoals patiëntgegevens, diagnose, onderzoeksmateriaal, dataformaat, worden via deze oplossing gearchiveerd. Daarna worden de data beschikbaar gesteld voor andere applicaties en gebruikers via een plug-in searchtool.

Enorme stap vooruit
Deze manier van werken is een enorme stap vooruit. Zorgprofessionals kunnen vanuit een eigen applicatie, zoals het epd, eenvoudig en snel data en informatie opvragen en doorzoeken (vergelijkbaar met een zoekmachine) zonder dat hiervoor een speciale toepassing zoals PACS/RIS nodig is. Ook medewerkers kunnen vanuit verschillende (niet-)klinische applicaties eenvoudig informatie opvragen. Dit kan informatie zijn die binnen andere applicaties is opgeslagen en elders is gegenereerd. Hiervoor is het niet noodzakelijk dat medewerkers toegang hebben tot het epd. Zo kan bijvoorbeeld een medewerker een administratiesysteem raadplegen om te kijken of er een second opinion via e-mail is gedaan die nooit is gedeclareerd. Of een medewerker kan een bloeduitslag bekijken of achterhalen of er ooit een röntgenfoto van een patiënt is gemaakt, zonder directe toegang tot het lab-systeem.

Nieuwe strategie
Deze nieuwe strategie zorgt voor een grote verbetering van de beschikbaarheid van data, de mogelijkheid om patiëntgerichter te werken, een beter totaalbeeld op informatie en kostenefficiënter werken op het gebied van applicatiebeheer en datamigratie.

Eva Reichl, directeur Healthcare & Life Sciences EMEA bij Hitachi Data Systems