Weg met de marktwerking in de zorg,geen mens is verliesgevend! Duitsland vanaf 1933 t/m 1945 heeft laten zien hoe gevaarlijk het is om te spreken over chronisch zieken in termen van winstgevendheid.

Een brandverzekeraar verzekert niet iemand wiens huis in brand staat. Dat geldt mutatis mutandis voor elke verzekering, behalve voor …. de zorgverzekering. Iemand die ziek is kan gerust overstappen naar een andere verzekeraar, zelfs tegen dezelfde premie. Verzekeraars kunnen dit alleen doen als zij daarvoor gecompenseerd worden. Anders lopen zij immers het risico dat zij failliet gaan (bijvoorbeeld als alle mensen met diabetes zouden kiezen voor één verzekeraar, omdat die voor hen een voordeel biedt). 

Helaas is de grondslag van verzekeren dat een verzekeraar het risico van een verzekerde probeert in te schatten en daarbij een premie vaststelt. Doet een verzekeraar dat anders, dan is hij binnen de kortste keren failliet. Op een vrije verzekeringsmarkt zou een chronisch zieke dus een torenhoge premie moeten betalen of zelfs onverzekerbaar raken. Dat kan je een naar idee vinden, maar zo werken verzekeringen. Het is de reden dat we de zorgverzekeringen niet aan de vrije markt hebben overgelaten, maar allerlei regels hebben bedacht. De acceptatieplicht, het verbod op premiedifferentiatie en het vereveningssysteem zijn daar voorbeelden van. En ja, dan moet je dus gaan uitrekenen wat de meerkosten van een chronisch zieke zijn, zodat de verzekeraar kan worden gecompenseerd. Dat kan je nog steeds een naar idee vinden, maar doen we het niet dat zijn de gevolgen voor chronsich zieken pas echt vervelend. Alleen lees ik in de woorden van Van de Ven dat een afdoende werkend verveveningssysteem eigenlijk onmogelijk is. De logische conclusie is dan dat het huidige systeem kennelijk niet kan werken, zou je zegen.

Uit de vreselijke titel blijkt maar weer eens hoe naar chronisch zieken gekeken wordt: als mensen die teveel geld kosten, niet als waardevolle mensen. Want ieder mens is waardevol, of hij/zij nog in staat is om nog te werkenof niet zorg nodig heeft of wat dan ook. Het laat nog maar eens zien waar het in onze maatschappij om gaat: om geld en om regels, niet om mensen, niet om de menselijke maat. Maar het is zoals Joke Hermsen zei: Politici, wij willen geen economie, wij willen een samenleving.

Grondslag van verzekeren is dat de grote groep de lasten draagt voor het individu met tegenslag. Subsidiëren van ‘verlieslatende’ (wat een vies woord in dit verband) individuen is in tegenspraak met dit principe. De verzekeraars krijgen teveel macht en alleen de financiën tellen. Als deze subsidie doorgaat ligt het in de rede dat de verzekeraars het overgehouden deel van de premie die ze ontvangen van ‘winstegevende’ verzekerden terugstorten in dat subsidiefonds. Is ook goed voor de werkgelegenheid, houdt weer een aantal administratieve ambtenaren van de straat. Krijgt iedere verzekerde straks ook een baten en lasten overzicht van zijn/haar ‘presteren’ over de afgelopen periode?

Nog afgezien van de vreselijke titel van dit artikel (mooi voorbeeld van wat Groen-links inmiddels ‘de vereconomisering van de maatschappij’ noemt) is het hele idee van een verzekering nooit(!) dat elke individuele verzekerde zijn eigen kosten dekt maar dat daar de premiebetalende klanten voor zijn die de mazzel hebben geen aanspraak te hoeven doen op de verzekering. Echt, dit artikel slaat helemaal nergens op en draagt alleen maar bij aan een verdere negatieve stemmingmakerij tegen mensen die langdurige zorg nodig hebben. Excuses zijn zeker op zijn plaats.

De titel is inderdaad ongelukkig gekozen. Inhoudelijk: als een verzekeraar voor een chronisch zieke onvoldoende ontvangt uit de vereveningspot (dat is alle premiegeld dat de belastingdienst int; ongeveer evenveel als wat de zorgverzekeraars zelf aan premie innen), dan zullen verzekeraars zich inspannen om zoveel mogelijk gezonde verzekerden aan te trekken en wordt het lastiger voor een chronisch zieke om over te stappen van verzekeraar. De vereveningspot is ervoor bedoeld om te zorgen dat elke burger, ziek of niet, bij elke verzekeraar terecht kan voor ongeveer dezelfde prijs. Zo is de solidariteit geregeld. 

van de Ven en Schippers zitten in dezelfde tunnel opgesloten.  Waarom is er geen land te vinden die het Nederlands Model overneemt? Van een professor zou je verwachten dt die met een open vizier kijkt naar de zaken.

Wat stond in redactioneel commentaar van The Economist? Single Payer wrs de beste optie… Ook liberalen met open vizier weten dat er uitzonderingen in eht leven zijn. Zelfs Friedman maakt voor de zorg een uitzondering en niet blootstellen aaneen neoliberale utopie.

Ook voor economen is de essentie dat ze voor hom of kuit moeten kiezen. Of blijft het “Paradise By The Dashboard Light”?

Solidariteit is het sleutelwoord. Maar moeilijk te combineren met winstoogmerken van verzekeraars. Alleen door weer heel heel veel dure ingewikkelde bureaucratie erbij.

Eens met #2, dit is een vrij platte manier van communiceren. Dat kan beter, met meer gevoel voor de mensen om wie het gaat. De titel is prikkelend maar over de rug van een hele groep medeburgers, die ongewild in een kwetsbare situatie zijn. En morgen kan jij of ik ook chronisch ziek worden… 

de eerste vraag die bij mij opkomt, is in hoeverre de jaren worden meegerekend, dat iemand verzekerd was voordat hij ‘chronisch ziek’ werd. want laten we wel zijn: de essentie van ons verzekeringsstelsel is een voorziening te creëeren voor ziektekosten en zolang we niet ziek zijn, maakt onze zorgverzekeraar winst. maar als een verzekerde (chronisch) ziek wordt, gaat de verzekeraar kosten maken en dat gaat ten koste van de winst.
het eerste probleem is dan ook, dat doordat verzekerden vaker van verzekeraar wisselen, de winst die hun verzekeraar maakt zolang ze gezond blijven, niet verrekend wordt met het verlies dat hun ziek zijn betekent. doordat verzekerden over en weer wisselen en de meeste verzekerden gezond zijn, kunnen de verzekeraars winst blijven maken (de wet van de grote getallen). en natuurlijk, doordat zij de echt grote risico’s op de overheid kunnen afschuiven. 
het probleem voor de verzekeraars is, dat verzekerden met lage risico’s (vooral jongeren) steeds meer wordt voorgehouden toch vooral meer risico niet te verzekeren. de winst op die verzekerden daalt, terwijl de kosten voor verzekerden met hoge risico’s stijgen. een verlies/verlies-situatie. maar toch, en dat geldt niet alleen voor zorgverzekeraars, verzuimen zij hun verzekerden te wijzen op de hoge kosten, die in een latere levensfase hun deel (kunnen) zijn. maar dat is kennelijk inherent aan de manier waarop de markt werk.

Wat een afschuwelijke titel van deze nieuwsbrief……
Als vader van een chronisch zieke zoon roept deze titel afschuwelijke associaties op….. 

maar verzereaars maken toch ieder jaar winst?