Een oogje in het zeil houden, dat is de kern van het project VerzorgingsThuis dat Ellen Maat bij Cordaan heeft uitgedacht en ontwikkeld. ‘Nog niet zo lang geleden was dat een belangrijke taak van de verzorgingshuizen, maar die bestaan niet meer. Omdat we langer thuis willen wonen, is het verdwijnen van die huizen op zich niet zo’n probleem. Alleen het toezicht wordt node gemist. Als je in een verzorgingshuis ten val kwam, duurde het nooit lang voordat er hulp kwam. Gebeurt dat thuis, dan kun je dagen blijven liggen zonder dat iemand het merkt. Er zijn wel mooie oplossingen om dat te voorkomen, maar in de praktijk werken die niet altijd. Een koordje om je nek met een alarm eraan is op zich prima, maar je moet het wel dragen op het moment dat je valt. En dat blijkt niet altijd het geval.’
Oplossing
Bij het project van Cordaan draait het dus niet om een zogeheten actief alarm, maar een passief alarm. Met andere woorden: er komt hulp als dat nodig is zonder dat de cliënt er iets voor hoeft te doen. Camera’s lijken een oplossing maar zijn dat niet, aldus Maat. ‘Daar heb je alleen iets aan als er iemand continu naar de beelden kijkt. Dat kost tijd, en dan los je je personeelsprobleem nog niet op. Bovendien zijn er bij het gebruik van camera’s wettelijke bezwaren met de privacy, of je dat nu leuk vindt of niet. Daar moet je rekening mee houden.’
Normaal gedrag
Intelligente sensoren zijn een beter idee. Daarmee kun je alleenwonende ouderen met beginnende dementie – de doelgroep van het project – goed monitoren. ‘Het gaat om lerende systemen, die na een inwerkperiode van een aantal weken precies weten wat het normale gedrag van de bewoner van het huis is. Wanneer gaat hij of zij slapen, naar de wc, naar buiten? Als je dat weet, en de sensoren registreren een afwijking, gaat er een waarschuwing uit. Er hoeft niets aan de hand te zijn, maar het kan wel. Gaat een cliënt midden in de nacht de deur uit, dan is er waarschijnlijk iets niet in orde. Is hij een half uur langer dan normaal in de badkamer, idem. Dan kun je ingrijpen of in elk geval een kijkje gaan nemen. Als zorgverlener of mantelzorger. De kans dat je op die manier iets ernstigs voorkomt, is aanzienlijk. Voorzichtig geschat besparen we in totaal 20.000 euro per cliënt.’
Lees dit met belanstelling tot aan de plotselinge eenzijdige conclusie dat er zo €20k per cliënt bespaard kan worden. Ongepaste communicatie – nog los van het ontbreken van enige onderbouwing van de claim. Hiermee wordt inderdaad gesuggereerd dat het allemaal om geld gaat. Jammer.
Inderdaad blijft privacy hier ook een issue. Daarbij zou ik willen weten hoe die @ 20.000 nu is opgebouwd. Zijn hier naast de harde opbrengsten( kosten inzet personeel en middelen) ook de zachte kosten ( gerichter en daardoor minder contact met cliënten) in meegewogen?
Kortom is dit expliciet genoemde bedrag meer expliciet te maken door auteur?
Dan kunnen we er allemaal werkzaam in de zorg ons voordeel mee doen.
Daar zou Gijs zo maar gelijk aan kunnen hebben…………
“Het gaat om lerende systemen, die na een inwerkperiode van een aantal weken precies weten wat het normale gedrag van de bewoner van het huis is. Wanneer gaat hij of zij slapen, naar de wc, naar buiten?”
Het lijkt mij dat het privacy-dingetje hierbij niet veel anders is dan bij camera’s, “of je dat nu leuk vindt of niet”.
Iedere zorgorganisatie, die overblijft na een grondige sanering, gaat domotica inzetten en gaat opnieuw het wiel uitvinden. Hoezo besparen? Had jaren eerder goede zorg geleverd en was er eerder achter gekomen dat zorg van de toekomst innovatief moest zijn! Nu het als besparing zien geeft aan dat je puur alleen aan de kosten denkt en niet aan de cliënt!