De zorgen van De Beaufort richten zich in eerste instantie op kwesties als abortus, euthanasie en stamcelonderzoek. “Ik maak me zorgen over de ruimte van mensen om zelf na te denken over hun leven: of ze wel of geen euthanasie of abortus willen en wel of geen materiaal willen afstaan voor stamcelonderzoek”, aldus De Beaufort. De Beaufort denkt dat de opvattingen van met name het CU-smaldeel door hun religieuze grondslag een sterk inclusief karakter kunnen krijgen. “Het is één ding dat mensen hun eigen dingen doen en laten, maar het wordt anders wanneer mensen zeggen: wij zijn tegen, dus jij mag het ook niet.”
Betuttelend
Het nieuwe abortusbeleid, waarbij een langere bedenktijd van kracht wordt en vrouwen nadrukkelijk op de mogelijkheid van adoptie wordt gewezen, vindt De Beaufort ronduit betuttelend. “Het betuttelende zit hem in het idee dat vrouwen er nog niet goed over nagedacht heben. Ik ken geen vrouw die daar frivool over doet. Maar het wordt je wel lastig gemaakt, als anderen zich met jouw beweegredenen gaan bemoeien. Voor het idee van adoptie heb ik geen enkele sympathie.”
Ethisch
De Beaufort benadrukt dat het ethische debat in de zorg niet teveel moet worden opgehangen aan losse kwesties als abortus, euthanasie en stamcelonderzoek. “De hele zorg is doordesemd met ethische vragen. Vaak hangen die direct samen met verdelingsvraagstukken. Het is niet vanzelfsprekend dat iedereen altijd het beste krijgt. Dat zou je ethisch misschien wel willen, maar dat gaat soms ten koste van anderen. Dus moet je keuzecriteria verzinnen.”
Doorschuiven
De Beaufort wijst in dit verband op het gevaar van een te eenzijdig economische benadering. De maatschappelijke roep om rekenschap over prestaties en resultaten kan ertoe lijden dat bepaalde patiëntengroepen in de verdrukking komen. “Waar ik bang voor ben is dat instellingen risicovolle, tijdrovende patiënten doorschuiven, omdat die nu eenmaal de cijfers drukken. Je zult iets moete verzinnen om te voorkomen dat zulke patiënten worden geweerd.” (ZorgVisie – Philip van de Poel)
