Wiecher Hadderingh (63) verlaat Promens Care, de organisatie waar hij 25 jaar bestuurder is geweest. Het viel hem niet mee deze beslissing te nemen: ‘Ik ben hier zo’n lange tijd geweest, dan gaat het wel in je vezels zitten. Ik heb wel duizend dilemma’s gehad het afgelopen jaar.’

Gehandicaptenzorg

Hadderingh werkt zijn hele leven al in de gehandicaptenzorg, afgezien van een klein uitstapje tussendoor naar de psychiatrie. ‘Toen ik hier begon, zei ik: ik ga na vijf jaar iets anders doen. Dat is een poosje langer geworden.’  Het werk bleef interessant, vooral ook doordat de organisatie en de sector steeds veranderden. Onder zijn leiding telt de overkoepelende holding Cosis ruim 3500 medewerkers en 5000 cliënten. De organisatie strekt zich intussen uit over Drenthe en Groningen. Mensen met een psychische of verstandelijke beperking verblijven er in woonvoorzieningen of wonen zelfstandig buiten de instelling waar ze thuisondersteuning krijgen.

Hadderingh is aan de sector verknocht: ‘Mijn hele leven heeft zich afgespeeld tussen mensen met een beperking. Ik heb daar heel veel “rijke” mensen ontmoet. Dat is een andere rijkdom dan waarover we veelal praten in de samenleving. Ik heb meer teruggekregen dan ik heb gegeven.’

Medische benadering

Toen Hadderingh in 1973 begon, kwam hij nog veel witte jassen tegen. Alles werd medisch benaderd. Nu is dat anders: zorgverleners helpen cliënten deel te nemen aan de maatschappij. Mooi om die ontwikkeling te zien, vindt Hadderingh: ‘Ik heb die hele emancipatiebeweging van mensen met een beperking mee gemaakt. We zijn in staat geweest om hen een betere positie in de samenleving te laten verwerven en zoveel mogelijk de regie over hun eigen leven te laten houden.’ Een van de sterke kanten van zijn organisatie is dat zij haar zorg- en dienstverlening lokaal aanbiedt. Dat betekent: de cliënt ondersteunen met instandhouding van diens sociale netwerk. ‘Wij doen bijvoorbeeld zoveel mogelijk inkopen bij de lokale middenstand.’ In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, hoeft dat helemaal niet duurder te zijn, zegt Hadderingh: ‘Je kunt het zo organiseren dat het best meevalt. Telefonie en energie regelen we centraal en daar halen we winst op. Alles wat van waarde is voor het persoonlijke contact, houden we lokaal.’

Solidariteit

De gehandicaptenzorg wordt aan alle kanten geraakt door de transitie, neem de overgang van AWBZ naar Wlz en Wmo, jeugdzorg, de participatiewet, het passend onderwijs. De trekrichting vindt Hadderingh goed: ‘Het gaat weer om solidariteit in de gemeenschap. Om samen zorg te dragen voor mensen die het minder makkelijk bij kunnen benen. Vroeger stonden zij bekend als “cliënten van de zorginstelling”, nu zijn het weer burgers.’ De snelheid waarmee alles nu wordt doorgedrukt, en dat alles onder een forse bezuiniging, vindt hij jammer en risicovol. Acute tekorten bij gemeenten leiden vrijwel zeker tot inperking van het zorgbudget: ‘Als we iets zorgvuldiger waren geweest en meer tijd hadden genomen, hadden we hetzelfde kunnen bereiken’.

Rijden op een busje

Nu hij gaat stoppen, heeft hij tijd voor andere dingen. Hoewel? Hij wil in elk geval twee dagen blijven besteden aan de gehandicaptenzorg. Dat kan net zo gemakkelijk een toezichtfunctie bij een instelling zijn als het rijden van een busje met cliënten. ‘Ik wil in elk geval actief zijn, het moet thuis ook leuk blijven. Filosofie studeren of kunstgeschiedenis trekt me ook. Misschien zit ik straks wel op de universiteit in het seniorenklasje.’