Mensen zijn vooral bereid om praktische taken en sociale activiteiten op zich te nemen: respectievelijk 60 procent en 52 procent is zeker wel bereid dit te doen, of doet het al. Voor geestelijke en lichamelijke verzorging bestaat echter aanmerkelijk minder animo (respectievelijk 25 procent en 18 procent). Daar komt bij dat mensen vooral bereid zijn om taken op zich te nemen voor mensen die emotioneel dichtbij staan: steevast is de bereidheid het grootste als het gaat om familie, gevolgd door vrienden. Tegenover buurtbewoners staan de meeste mensen aanmerkelijk gereserveerder.
Verzorgingsstaat
Uit het onderzoek blijkt ook dat 11 procent van de bevolking niet kapitaalkrachtig is en ook geen groot sociaal netwerk heeft. ‘Deze groep is simpelweg niet in staat om meer te doen. Zij hebben de traditionele overheid hard nodig. Daar komt bij dat mensen die willen helpen vooral bereid zijn om praktische zorgtaken voor naasten op zich te nemen. Gaat het om lichamelijke en langdurige zorgtaken of om mensen die verder van hen af staan, dan neemt de bereidheid om te helpen snel af. Voor alleenstaande, arme, sociaal geïsoleerde ouderen staan alle seinen op rood – deze mensen redden het niet zonder “klassieke” verzorgingsstaat.’
Transitie
Over de transitie van klassieke verzorgingsstaat naar participatiesamenleving zijn Nederlanders vaker negatief (45 procent) dan positief (18 procent). Wel is nog eens een derde (34 procent) neutraal. Opvallend is dat de passieven – mensen die weinig zorgtaken verrichten, of hier niet toe bereid zijn – de meest uitgesproken mening hebben. De welgestelde passieven zijn juist positiever dan gemiddeld (25 procent versus 18 procent), terwijl de arme passieven relatief vaker (50 procent versus 45 procent) negatief zijn.
Geclaimde en verplichte ondersteuning werkt natuurlijk niet.
Noodzakelijke ondersteuning komt uit sociale contacten voort. Maar die moet je dan wel hebben.
‘Mensen zijn vooral bereid om praktische taken en sociale activiteiten op zich te nemen: respectievelijk 60 procent en 52 procent is zeker wel bereid dit te doen, of doet het al.’
Het laatste, daar gaat het om! Onderzoek door het Sociaal & Cultureel Planbureau liet zien dat al zo veel mensen het al doen dat de grenzen van de mantelzorg al bereikt zijn. Zie http://www.socialevraagstukken.nl/site/2013/08/22/de-grenzen-aan-de-informele-zorg/.
Een onderzoek door de VU kwam tot eenzelfde zorgwekkende conclusie — door het extramuralisatiebeleid ontstaat een tekort aan mantelzorgers. Zie http://www.sozio.nl/dreigend-tekort-aan-mantelzorgers-voor-thuiswonende-ouderen/1025060.
‘Voor alleenstaande, arme, sociaal geïsoleerde ouderen staan alle seinen op rood – deze mensen redden het niet zonder ‘klassieke’ verzorgingsstaat.’
Juist! Dat was dus ook precies mijn belangrijkste conclusie: vooral de niet-vermogende ouderen zijn de dupe. Want voor hen gelden de nieuwe Zzp 3/4-regels net zo goed: geen plek meer voor u in het verzorgingshuis, tenzij u het zelf kunt betalen. En dat kunnen ze niet.
Verder bleek dat in 1980 nog 48% van de 80-plussers in verzorgingshuizen woonde, tegenover in 2010 nog maar 13%. Een geheel spontane afname, zonder enige wettelijke dwang.
Het ouderenzorgbeleid van dit kabinet is dus een grote schande! Zie voor het hele verhaal en een alternatief dat pretendeert veel beter te zijn https://gezondezorg.org/ouderenzorg.
Zou u uw kinderen willen claimen voor bijv 8 u hulp? De mijne wonen 100 km verder en hebben zelf banen en drukke levens. Iedereen wil best incidenteel bijspringen, maar structureel.. Dan wordt het een drukkende plicht. In veel landen help je je familie ook financieel, lijkt me ook pijnlijk om daarvan afhankelijk te worden. Afijn de toekomst zal leren hoe dit keerpunt de geschiedenis ingaat.