Jan Kremer en Leo Ottes doen hun oproep in Medisch Contact. ‘Als we willen dat de Wet BIG daadwerkelijk van nut is voor de patiënt moet de herregistratie behoorlijk veranderen’, aldus Kremer en Ottes. ‘Veel beter is een laagdrempelige en continue (bij)scholing waarmee de essentiële medische kennis van elke arts up-to-date wordt gehouden. Zo blijft hij BIG-geregistreerd zolang zijn kennisniveau op peil is.’

De vraag welke kennis op peil moet blijven, is volgens Kremer en Ottes afhankelijk van het perspectief van de patiënt. ‘Een patiënt wil dat een arts bekwaam is, adequaat weet te handelen en kan beoordelen of acute hulp nodig is. Oftewel dat een arts beschikt over essentiële praktische medische kennis die up-to-date is.’

Geen garantie

Vanuit deze optiek geldt de scholingseis dus voor alle artsen. De werkervaringseis van de BIG-registratie geeft namelijk geen garantie dat de kennis up-to-date is. ‘Weliswaar wordt de medisch-specialistische kennis vanuit het betreffende specialisme bewaakt, maar dat geldt niet voor essentiële medische kennis buiten het vakgebied. Dit gaat om zaken die elke arts moet weten, ongeacht zijn specialisme. Bijvoorbeeld handelen in noodsituaties en alarmsignalen bij patiënten herkennen.’

Behalve praktijkgericht moet de (bij)scholing eenvoudig en goedkoop zijn en weinig tijd kosten. Ottes en Kremer gaan uit van maximaal een uur per week. Met de huidige ict-mogelijkheden is dit eenvoudig te realiseren in de vorm van webbased continuing medical education. Met name in de VS bieden diverse partijen deze manier van (bij)scholing al aan.

Inloggen

Het gaat hierbij echter om een digitale versie van de klassieke bijscholing op basis van accreditatiepunten. Jan Kremer en Leo Ottes pleiten voor een andere insteek. Namelijk een website waar een arts eenmaal per week inlogt voor een aantal streng geselecteerde praktijkvoorbeelden.

Als de arts het antwoord niet weet of de verkeerde richting opgaat, kan het computerprogramma hem op haar helpen. Namelijk door de informatie te verstrekken die nodig is voor het goede antwoord. Dit vult een leemte aan kennis op. ‘Ook kunnen nieuwe medische inzichten snel gemeengoed worden. Om ervoor te zorgen dat de opgedane kennis ook beklijft, houdt het systeem bij welke vragen niet goed zijn beantwoord en komt daar na een tijdje weer op terug.’

Kremer en Ottes over rode zone

Een dergelijk systeem kan de huidige periodieke herregistratie vervangen. Een arts, al dan niet praktiserend, hoeft dan niet meer periodiek te herregistreren. Hij of zij blijft geregistreerd zolang de kennis op peil is. ‘Pas als er een signaal komt – als de arts ‘in de rode zone’ terechtkomt – is actie noodzakelijk.’ In het uiterste geval kan doorhaling van de registratie volgen. Dat kan weer veranderen als de arts kan aantonen dat hij weer in de groene zone is beland, dus over de benodigde essentiële kennis beschikt. ‘Bijvoorbeeld door het met goed gevolg afleggen van een examen’, aldus Jan Kremer en Leo Ottes.