De VPTZ helpt terminale patiënten om thuis te sterven, in de nabijheid van dierbaren en in hun eigen vertrouwde omgeving. Op dit moment telt de Eindhovense afdeling van de stichting 24 vrijwilligers, die – samen met familie en partners – gemiddeld vijftig personen per jaar helpen.
Thuis sterven
‘Een arts heeft wellicht het idee dat een opname in een hospice het makkelijkste is: dan wordt de familie niet belast. Een argument waar juist ouderen vaak erg gevoelig voor zijn. Ze willen hun kinderen niet tot last zijn’, stelt Heijligers in het dagblad. Slijpen vult aan: ‘Voor de goede orde: we werken heel prettig samen met hospices, vooral op Eikenburg. Daar gaat het niet om. Maar wij denken dat veel mensen het liefste in hun eigen huis sterven. Voor ouderen met dementie is dat nog eens extra belangrijk. Mensen moeten weten dat dit kan.
Onbekendheid
De gebrekkige doorverwijzing heeft ook een andere oorzaak. Veel mensen weten niet van het bestaan van de stichting af. ‘Zelfs bij professionals is die onbekendheid schrikbarend groot. Laatst is een van onze vrijwilligers nog spontaan binnengelopen bij huisartsen in Stratum. Van de vijf hadden er vier geen idee wat de VPTZ is. Ze zien door de bomen het bos niet meer’, zegt Slijpen. ‘Die onbekendheid zal ook deels aan onszelf liggen, we zoeken niet genoeg de publiciteit. Maar het is ook lastig: er zijn veel personele wisselingen, dus als je je het ene jaar hebt voorgesteld bij zorg- en welzijnsteams, dan moet je dat het jaar erop opnieuw doen.’
Ouderenzorg
In het dossier ouderenzorg draait het om langer thuis wonen, verpleeghuizen en gezond blijven.
Bekijk het dossier
Slijpen en Heiligers hebben natuurlijk gelijk met hun stelling ‘Palliatieve patiënt kan vaker thuis sterven’. Maar veel professionals en de ‘doorsnee burger’ kennen de VPTZ onvoldoende. Dus daar ligt nog het nodige missionarissenwerk te doen door de VPTZ instellingen en de netwerken palliatieve zorg! Partners van ernstige zieken zien zichzelf niet als een mantelzorger en willen zoveel als mogelijk (blijven)zorgen voor hun geliefde en verleggen daarvoor hun fysieke en psychische grenzen. Iemand anders toelaten tot dit zeer intieme privédomein is ook een grote drempel. De thuiszorg en de huisarts hebben een belangrijke rol in het ondersteunen van de mantelzorg en hen tijdig (advanced care planning) informeren over wat er mogelijk in het zieketeproces gaat gebeuren en welke (on)mogelijkheden er zijn.
Helemaal mee eens. Zelf met vrijwilligers, de vriendenclub en familie de laatste maanden van alleenwonende vriendin met elkaar doorgebracht. Een ieder had zo z´n bijdrage.
Deze zeer zelfstandige dame hadden zelf de regie. Met name wie er wel en niet op bezoek konden komen. Dat gaf zij duidelijk aan zoals zij dat altijd deed.
Niet iedereen kan dat / aangeven wat je wel en niet wilt.
Het is van belang dat vooral achterhalen / wie je om je heen wilt hebben.
Heel veel mensen hebben geen zin om de hele tijd over hun ziekte te praten.
Willen liever gewoon doorgaan met de dingen die zij altijd deden. Normale gesprekken voeren, krant lezen, muziek luisteren, ontspannen…natuurlijk het liefst in je eigen huis…
Ook voor nabestaanden is het erg fijn / mooie laatste herinneringen