Tijdens het debat over ‘Het Nieuwe Ouder Worden’ van ActiZ op 10 april werd het onderzoek gepresenteerd. Het debat hoort bij een reeks discussierondes waarin de ouderenzorgkoepel het antwoord zoekt op de vraag hoe de ouderenzorg van de toekomst er uit ziet.
Mantelzorgers
Pieter Paul Verheggen van Motivaction licht zijn resultaten toe: ‘Van de mantelzorgers en naasten voelt 30 procent zich schuldig dat zij iemand laten verzorgen door professionals in verpleeg- en verzorgingshuizen en door de thuiszorg. Zij vinden dat er te weinig tijd is voor persoonlijke aandacht. Verder is volgens hen de eenzaamheid groot en zijn de instellingen niet schoon. Dat blijkt ook uit onderzoek onder zorggebruikers: 57 procent is tevreden en 19 procent is ontevreden. Een derde voelt zich eenzaam. Verder blijkt dat 74 procent dankbaar is voor de ontvangen zorg; 59 procent wordt er gelukkiger door.’ Uit het onderzoek blijkt verder dat zo’n 76 procent van de zorgverleners denkt dat de kwaliteit van de zorg in de toekomst afneemt. Ook de Nederlandse bevolking maakt zich zorgen: 84 procent verwacht enorme problemen als er nu niets gebeurt.
Verheggen
Verheggen typeert de zorggebruiker van de toekomst grofweg in drie types: de traditionele zorggebruiker verwacht veel zorg van familieleden te ontvangen, de moderne zorgvrager verwacht juist dat het zorgstelsel de zorgvraag compleet kan beantwoorden en ten slotte verwacht de post-moderne zorgvrager alles in eigen hand te kunnen houden en zelf heel specifiek de oude dag in te kunnen richten. De groep van moderne zorgvragers groeit in de toekomst het hardst. Hoe aan de verwachtigingen van deze drie groepen te voldoen, is volgens de onderzoekers van Motivaction de grote uitdaging voor de toekomst. (Zorgvisie – Wouter van den Elsen / Twitter / ANP Beeld Roos Koole)
Meer nieuws
‘Kwaliteit en veiligheid komen elke dag opnieuw tot stand’
‘Financier Limburgse oudernzorg met lumpsum’
Kwaliteit niet beter door stijgende kosten ouderenzorg
Het idee, dat de zorg die ik altijd verleend heb ook door mantelzorgers en vrijwilligers gedaan kan worden, geeft me weliswaar een schuldgevoel-maar als je kijkt hoe de bankiers e.d. hun zakken gevuld hebben-heb ik redelijk goed opgepast!
@ Esther. Zoals ik al aangaf moeten we inderdaad wel extra zorg leveren aan ouderen die geen familie of vrienden hebben. Maar deze tijd kunnen we alleen vrijmaken als de overige 90% die wel familie en vrienden heeft, door mantelzorgers wordt geholpen. Overigens ben ik wat skeptisch over die tweedeling in de zorg die je noemt. In ons hele leven zie je dat rijkere mensen meer mogelijkheden hebben dan armere mensen, maar als ze oud worden, moet dit dan weer gelijk getrokken worden? De zorg die wij leveren moet additioneel zijn op de zorg die geleverd kan worden door familie en vrienden en niet andersom. En als rijkere mensen meer luxe zorg kunnen kopen dan armere mensen, is dat het geval.
Ik ben het eens met de hedendaagse noodzaak dat je een beroep moet doen op familie c.q. mantelzorgers. Zorgverleners kunnen niet meer aan de verwachte kwaliteit van de zorgontvangers voldoen als dat door de werkgever onvoldoende gefaciliteerd wordt (i.v.m. oplopende kosten en schaarste aan personeel). Maar wat als je geen familie hebt? En wat als je geen beroep kunt doen op vrijwilligers en mantelzorgers.
Is dit niet het begin van een hellend vlak en absolute tweedeling in de zorg. Wie het kan betalen, krijgt wel bepaalde zorg?
En zoals altijd, waar we zelf geen zin in hebben of geen tijd voor willen maken, dat moet een ander maar doen. Bijvoorbeeld opvoeden? Dat is iets voor school maar dan wel zoals men het wil, want anders steken we wel een vervelend handje uit.
Ik vind dat de verpleegkundige en zorgverleners hierboven echt wel een punt hebben. Als de zorgverleners niet meer te veel willen doen dan zullen de familieleden en vrienden vanzelf wel inzien dat ze ook iets moeten doen. Nu wachten ze liever af omdat ze toch weten dat het wordt ‘opgelost’ door de zorgverlener. Zoals een andere gezegde luidt: vele handen maken licht werk! Het is namelijk ook niet de bedoeling dat wij, de mantelzorgers, onder te veel druk komen te staan. Maar nogmaals ik vind niet dat de zorgverlener zich schuldig moeten voelen, maar juist de familieleden en vrienden!
Als fam.leden onderling al hun eigen weg kiezen in deze maatschappij, wat verwacht je dan wat zij voor inzet hebben naar hun naasten, wij leven in in een wereld met het gezegde, ieder voor zich en god voor ons allen. kijk maar eens goed om je heen.
Wat een wijze woorden, het gaat om het managen van verwachtingen van de klant en is zeker van toepassing voor mensen met een sociaal netwerk of kinderen.
Helaas blijft er een steeds grotere groep 80+ die geen of weinig netwerk meer (over)hebben of het netwerk is net zo oud.
@ zorgverlener. Eindelijk iemand die dit durft te zeggen. Ik ben ook blij dat Actiz dit inziet. Jammergenoeg ziet mijn vakbond FNV/Abvakabo dat nog niet in. Als bij alle ouderen hun familie en vrienden meehelpen dan wordt de kwaliteit van de zorg zoals het hoort te zijn. En voor de enkele bejaarde die geen familie heeft is dan ook tijd om deze goed te verzorgen en voldoende aandacht te geven.
We moeten stoppen met ons schuldig voelen over ons werk. In de beginjaren als verzorgde voelde ik me aan het einde van de dag schuldig over de zorg die ik leverde. Ik word betaald voor 6 dingen, ik doe er 8 maar de patiënt vraagt er 10. In het begin klaagde ik over werkdruk omdat ik dacht dat ik tekort schoot, maar nu ervaar ik minder werkdruk omdat ik vind dat als ik 8 dingen doe goede zorg verleen. Ik vind dat de familie en vrienden veel meer mogen gaan doen. Je kan je ouders of grootouders toch niet zomaar in een VVT-instelling stoppen en dan verwachten dat je geen vinger meer moet uitsteken. Toen mijn moeder naar een verzorgingstehuis ging hebben we met de familie afgesproken hoe we haar verder zullen helpen. Op deze manier is mijn moeder veel gelukkiger en haar behandelaar ook, want die heeft niet meer het idee dat ze tekort schiet. In NL zijn we het normaal gaan vinden dat je je familie en vrienden gewoon kan wegstoppen en je zorg en welzijn (en dan vooral aandacht) kan afkopen, walgelijk! Neem een voorbeeld aan de Spanjaarden die tenminste veel meer overhebben voor hun ouderen (kleren wassen, eten bereiden etc..).