Arend Jan Heerema van Voss bedacht de term bemoeizorg naar aanleiding van het feit dat Henri Henselmans mensen ongevraagd hulp aanbood. Henselmans zou hier later zijn proefschrift over schrijven. Nadat de bemoeizorg na 1997 een korte bloeiperiode kende en vooral gericht was op mensen die door de reguliere instellingen niet geholpen konden worden, leek het de normaalste zaak van de wereld om deze zorg in (F)ACT- teams onder te brengen en werd deze ook via deze teams gefinancierd.
Rond 2006 moest het probleem opgelost zijn en ‘verdween’ bemoeizorg omdat beleidsmakers dachten dat ze het nu goed geregeld hadden. Totdat enkele jaren geleden de politie aan de bel trok. Ze hadden hun cijferhuishouding op orde gebracht en merkten dat ze wel erg veel tijd kwijt waren aan mensen die eigenlijk hulp nodig hadden.
Daarmee doemde de al vele jaren bestaande wet van de communicerende (zorg)vaten op. Als de zorg minder deed, kreeg de politie het druk en omgekeerd. Er kwam een speciale commissie onder bezielende leiding van Onno Hoes die bemoeizorg weer in beeld bracht. Deze zorg was nooit weg geweest, maar kreeg de wind weer stevig in de rug.
Naar het artikel Het patiëntenperspectief in bemoeizorg
