Fuhrmann legt uit dat artsen gemiddeld acht minuten tijd hebben per patiënt. ‘In deze tijd moeten zij kijken wat de patient mankeert, vaststellen welke aandoening zij hebben en daar medicijnen bij selecteren. In deze acht minuten is dat vrijwel onmogelijk, zeker als zij ook nog rekening moeten houden met aandoeningen of syndromen die niet veelvuldig voorkomen.’ Om die reden stelt hij dat de beslissingen die artsen maken ondersteund moeten worden met intelligente software. ‘Dit is een ontwikkeling die niet meer weg te denken is in de zorg.’
Ondersteuning, geen vervanging
Om deze ontwikkeling mogelijk te maken is data nodig. Volgens Fuhrmann voert 95procent van de artsen patiëntdata in op de computer. ‘De informatie is aanwezig, we moeten het alleen nog goed verwerken om voorspellingen mogelijk te maken.’ Fuhrmann stelt dat de ondersteunende software overal in het proces gebruikt kan worden. ‘Denk bijvoorbeeld aan algoritmen om op basis van symptomen de ziektebeelden te herkennen. Artsen zijn niet altijd op de hoogte van alle ziektes en syndromen. Verder kan de software gebruikt worden om het juiste zorgpad te selecteren op basis van richtlijnen en eerdere ervaringen. Tot kan het systeem zien welke behandeling het meest effectief is en waarom dat zo is. Met deze informatie kan de zorg kwaliteit sterk verbeteren.’ Het systeem moet gezien worden als een vangnet voor artsen. ‘Het is nadrukkelijk geen vervanging. Artsen hebben nog steeds de keuze om de software te negeren.’
Mens en computer
Jörg Kränzlein van iSoft geeft een voorbeeld van het verschil dat een systeem kan maken. ‘We hebben een onderzoek uitgevoerd waarbij we artsen en de computer lieten kijken naar 427 ontslagbrieven. Zij moesten beoordelen welke patiënten diabetes hadden. De computer vond 65 personen waarvan 41 inderdaad diabetes bleken te hebben, een succesratio van 63 procent. De artsen vonden 30 personen die allen diabetes hadden, een score van 100 procent. In dat opzicht waren de artsen dus beter dan de computer. Van de 427 ontslagbrieven bleken 42 personen daadwerkelijk diabetes te hebben. De computer heeft dan slechts een geval gemist en de artsen misten 12 gevallen.’ Kränzlein legt uit dat de computer een leercurve heeft en door een toename van informatie steeds accuratere conclusies trekt.
Combineren en registreren
Klaus-Peter Adlassnig (foto) van Medexter Healthcare is al ruim dertig jaar bezig met klinische keuzeondersteuning door software. Hij voegt toe dat er zonder data geen mogelijkheden zijn. Daarvoor zullen artsen de informatie goed moeten registreren. Ook kunnen ziekenhuizen samenwerken om data te delen. ‘Onze hersenen zullen het beste instrument blijven, maar we moeten ook begrijpen dat de mens niet alles kan. Sommige dingen moeten we overlaten aan computers.’
(Zorgvisie/ICT – Mark van Dorresteijn | Twitter | Foto: Zorgvisie )
