Na een verhitte maatschappelijke discussie, onderling moddergooien en een rechtszaak kwamen de umc’s en het ministerie van VWS afgelopen juni tot een bestuurlijk akkoord over onder andere intensieve samenwerking, kwaliteitsregistraties en veldnormen voor kinderhartchirurgie. Pas op een later moment wordt besloten of en hoe interventies bij patiënten met aangeboren hartafwijkingen verder worden geconcentreerd. Welk belang krijgt in de discussie eigenlijk voorrang?

Netwerkvorming is een stroef proces vol onzekerheden. Wet- en regelgeving is namelijk veelal gericht op individuele organisaties en professionals. Wat is er nodig om regionale zorgnetwerken te bouwen? Het debat moet verrijkt worden, en dit zijn de vier aandachtspunten die daarvoor nodig zijn.

Nu half Nederland over elkaar heen is gebuiteld om zijn mening te geven over het hospice in Bloemendaal dat er niet komt, in ieder geval niet op die plek, wordt het hoog tijd om deze discussie in een breder perspectief te plaatsen. Want een ding is duidelijk: de komende jaren is uitbreiding van het aantal hospicebedden hard nodig.

Lineke Verkooijen herkauwde de in Zorgvisie gelezen zin “Zorginstituut Nederland vindt dat buurt, mantelzorgers, vrienden, familie en ouderen in principe voor elkaar moeten zorgen”.

Vijf jaar geleden maakte ik een carrièreswitch met een overstap naar de ggz. Sindsdien volg ik kritisch hoe de zorg verleend wordt, en steeds concludeer ik: veel moet beter. In mijn werk op de High & Intensive Care (HIC) in de acute psychiatrie zie ik hoe patiënten ontregelen door lange wachttijden elders, met ernstige gevolgen. De problemen zijn groot en complex, zonder simpele oplossingen. Als deze toch worden aangedragen – zoals de oprichters van BuurtzorgT in de podcast Voorzorg – voedt dit mijn wantrouwen.

De huidige manier van zorg, die vooral geconcentreerd is rond medisch specialismen, past niet bij patiënten met multimorbiditeit. Door de behandeling als veelheid van delen van het gehele systeem te benaderen, gaat het overzicht van de complexe patiënt verloren. Ziekenhuisartsen zijn bij uitstek toegerust om dit overzicht te houden.

Zorgmedewerkers zien en voelen dat de zorg verandert. Zij willen wel mee veranderen, maar vinden het lastig om mee te bewegen. Daarvoor is verpleegkundig leiderschap nodig. Dat komt er niet vanzelf, maar er lopen genoeg enthousiaste, welbespraakte medewerkers rond die vanuit passie hun collega’s meenemen in de nieuwe manier van zorgen. Ga naar hen op zoek.

Terwijl de vraag naar personeel stijgt, daalt het aantal mensen dat in een ziekenhuis gaat werken. De zorgsector kampt al jaren met personeelstekorten en hoge werkdruk. Er zijn tal van ideeën en maatregelen bedacht, maar we zien nog weinig verbetering. In 2024 is er een tekort van 5.000 werknemers en over minder dan tien jaar wordt er een tekort verwacht van 26.500 (!) werknemers.