Vooral buiten de grote steden is een tekort aan zorgwoningen buiten de sociale sector. Zorginstellingen en particuliere beleggers investeren niet in dit soort woningen. Meestal bouwen alleen woningcorporaties zorgwoningen. Die zijn met hun maatschappelijke rendementen in staat om voor een lage prijs een hoge kwaliteit te bieden. In veel gebieden heeft dit geleid tot een overschot aan woningen in de sociale sector. Daardoor worden ze vaak verhuurd aan een meer welvarende doelgroep, terwijl ze feitelijk bedoeld zijn voor mensen met een smalle beurs.

Zorgvragers

Aan de andere kant moeten zorginstellingen woonruimte zien te verhuren aan zorgvragers. De eerste gedachte is dan om dit in de sociale sector te doen, maar zoals gezegd is hier al een overschot. Daarnaast zijn de huurprijzen die de zorginstellingen kunnen vragen veel te laag om de kosten te dekken.

De vraagontwikkeling naar zorgwoningen zit vooral bij meer welvarende senioren. Deze groep huurt nu de goedkope corporatiewoningen. Wanneer corporaties de deur dicht zouden houden voor mensen buiten hun doelgroep, krijgen zorginstellingen de mogelijkheid hun appartementen boven de huursubsidiegrens te verhuren. Hiermee kunnen instellingen een betere inkomstenstroom genereren en boekwaardeproblemen beperken.

Stijgende inkomens

Het gemiddelde inkomen van 75+-huishoudens stijgt volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek al meer dan tien jaar met ongeveer 5,5 procent per jaar. Dit betekent dat de mensen die nu deze leeftijd bereiken gemiddeld fors rijker zijn dan de mensen die tien of vijftien jaar geleden 75 zijn geworden. Het probleem is dat instellingen en woningcorporaties over het algemeen slecht inzicht hebben in de sociaaleconomische ontwikkeling bij ouderen. Hier zullen zij hun beleid op moeten afstemmen. Daarnaast zullen ze gezamenlijk afspraken moeten maken over de verdeling van de woonruimte tussen de verschillende inkomensgroepen. En dan is er nog het punt van ondernemerschap bij zorginstellingen.

Johan Paul,

directeur Healthcare Coresta