‘Meebewegen’ bij dementie, keuzes en het gevoel van spijt spelen daarbij een belangrijke rol. Samen met de ‘Bende van Alzheimer’, dansende 70+ers, hoopt Bosua inzicht te geven in het zorgsysteem zoals dat nu is. Wanneer moeder Jopie zegt “Je had mij niet naar het verpleeghuis moeten brengen”, besefte ik hoe weinig ik eigenlijk weet over de zorg voor onze ouderen in hun laatste levensfase. En dat wilde ik inzichtelijk en bespreekbaar maken”.

Pillen of verpleeghuis

Wie heeft zijn ouders in huis genomen of wil dat in de toekomst doen? Er gaan geen handen omhoog in het publiek. Wie wil er in een verpleeghuis eindigen?, vraagt Bosua vervolgens. Een paar handen gaan de lucht in. “Als het een fijn verpleeghuis is en ik word goed verzorgd, dan wel”. Toch blijven de de meeste handen omlaag. “Ik zou er liever zelf een einde aan maken”, merkt een man op”, gevolgd door instemmende geluiden uit het publiek.

Keuzes

“Wat zijn de opties als je ouder wordt en zorg nodig hebt?”, vraagt Bosua zich af. “Is er een alternatief tussen pillen en een verpleeghuis?” Een idee van een bezoeker over een woongroep slaat aan bij het publiek. “De ideeën zijn er wel, maar niemand zet iets in gang”, weet Bosua. Hoe zouden we dat wel kunnen vormgeven met elkaar?”

Vraag en aanbod van hulp

“Wie durft er om hulp te vragen?” is een volgende vraag aan het publiek. Weinig handen gaan omhoog. “Waarom is het zo moeilijk om hulp te vragen?” Je kwetsbaar opstellen is niet fijn, je wilt een ander niet tot last zijn of het is misschien wel egoïstisch, zijn de antwoorden uit de zaal.

Bij de vraag wie wil helpen, gaan bijna alle handen omhoog. Er is een hulpoverschot, concludeert Bosua. “Dit is de complexiteit van onze cultuur, er is veel hulp beschikbaar maar mensen durven of willen het niet vragen aan elkaar. Wat zou er gebeuren als we dat wel doen?”

Bosua presenteert een creatieve “ideeënpaal”, waarmee ze hulpvragen van bezoekers koppelt aan het aanbod van hulp in de zaal. En daarmee gaat een echtpaar uit de zaal met een aanbod voor een Indonesische gado gado maaltijd op zak naar huis.

Teheran

Terwijl in Nederland ouderen soms beledigd zijn wanneer hulp wordt aangeboden, kan dat ook anders. Dat blijkt uit het verhaal dat een Iraanse vrouw uit Teheran op het podium vertelt. “In onze cultuur is het een eer om voor ouderen te mogen zorgen. Buren, familie, vrienden en kennissen zijn betrokken. Het is normaal, iedereen bemoeit zich liefdevol met elkaar. Mijn oma was nooit alleen.” Volgens Bosua een mooi voorbeeld van hoe wij in Nederland onze ouderen zouden kunnen eren.

Half-goed

Jopie, de moeder van Bosua overleed vorig jaar aan de gevolgen van dementie. De moeder van Bosua was ‘half-goed’. Niet goed genoeg om alleen thuis te blijven wonen en voor zichzelf te zorgen, te goed om zich te beseffen dat ze op een plek in het verpleeghuis zat waar zij niet wilde zijn.

Bosua beseft dat zij alles heeft geregeld buiten haar moeder om. “Ze wist dat ze weg ging uit haar huis waar zij 51 jaar heeft gewoond, maar niet dat ze daar niet meer terug zou komen. Ik durfde het haar niet te vertellen.”

Nadenken over de toekomst lijkt eng. “De beweging om elkaar te helpen en hulp te ontvangen moeten we daarom eerder maken. Hopelijk gaat het systeem veranderen en komt de menselijkheid daarbij weer terug.”