Ik ben het met de schrijver eens dat de kwaliteit in Nederland voornamenlijk wordt gebaseerd op structuur- en procesindicatoren en niet op de uitkomst van zorg. Wat ik niet begrijp is hoe hij denkt dat de kwaliteit in Buitenlanden wordt gemeten. Hebben die wel goede uitkomstmaten en waarom denkt hij dat die niet in Nederland worden gehanteerd. Zijn aanbieders daar hier te bang voor of wordt er in het buitenland maar wat aangezwetst?
De wijze van budgetteren van ziekenhuizen en de eis dat zij een breed gediffrentieerd pakket aan zorgvoorzieningen aabieden ( iedereen moet alles overal kunnen krijgen) leiden er toe dat er structuren in de lucht moeten moeten worden gehouden die voor de exploitatie verliesgevend zijn.
Daar tegenover staan ZBC’s die niet gebudgetteerd worden en zich richten op lucratieve niches, terwijl de kwaliteit die geboden wordt zich niet wat uitkomst betreft onderscheidt. Misschien moeten we beginnen alle zorgaanbieders over een kam te scheren en realistische kostendekkende tarieven te hanteren. Ziekenhuizen kunnen zich dan (evt. in overleg) toeleggen op die zorgvragen die van voldoende omvang zijn om evt. een concurrend tarief met zorgverzekeraars te kunnen uitonderhandelen. Met voldoende volume wordt het ook mogelijk om iets meer te zeggen over de kwaliteit van de uitkomsten van zorg. Kortom Nederland moet kiezen, maar daar zijn we niet zo sterk in, dus blijven we kool en geit sparen en ach en wee klagen.

Onze calvinistische traditie als oorzaak van de wachtlijsten is een interessant idee, vooral omdat we er dan ‘niets’ aan kunnen doen. In mijn beleving ontstaan de wachtlijsten doordat we onze capaciteit (en dus “het voldoende geld in het systeem”) inzetten om alle problemen die er zijn op te vangen en er omheen te werken. Oplossingsmethode: stilstaan bij de problemen, bronoorzaak achterhalen en maatregel bedenken om oorzaak weg te nemen. Dit doe je met de mensen, op de werkvloer, elke dag. Dit geeft een cultuur van continu verbeteren, die waarschijnlijk effectiever is dan de calvinistische.

De vergelijking die de onderzoeker maakt tussen zorg en restaurants gaat in mijn optiek volledig mank. In het geval van de zorg wordt de gebruiker (patientenverenigingen) naar hun mening gevraagd, in het andere geval wordt de aanbieder (restaurants) gevraagd. Dit is een pertinent verschil en daardoor volstrekt onvergelijkbaar!
Verder ben ik het er wel mee eens niet zo maar klakkeloos alles in ZBC’s onder te brengen

We gaan nu toch niet de kollektieve hypochondrie van onze oosterburen overnemen? Een totaal uit de hand gelopen medische konsumptie,geleid door abzockers(artsen).