A
dema kijkt in zijn weblog op vakblad Skipr terug naar 2012. ‘In 2012 was er geen sprake meer van groei in patiëntenaantallen. In 2013 is sprake van evidente krimp. Nu de productie niet alleen stagneert (2012) maar echt daalt (2013), moet er naast de kwaliteit logischerwijs gekeken worden naar de hoogte van de financiële afspraken.’
Prijsverschillen
Volgens Adema constateert Achmea prijsverschillen tussen ziekenhuizen van twintig procent. ‘Dit prikkelt ons om ook over de prijs van behandelingen te praten. Uiteraard moeten we voorzichtig zijn in het 1 op 1 doorvertalen van deze prijsverschillen in contractafspraken. In veel gevallen is er gewoon ruimte voor verbetering van de prijsstelling. Dat kan ook in kleine stapjes. Door bijvoorbeeld het beter organiseren van zorg en keuzes te maken waar je als ziekenhuis echt goed in bent, zoals we onlangs met het AMC in Amsterdam hebben afgesproken.’
De dalende vraag in de zorg is (mede) een gevolg van de economische crisis. Na de tijdelijke krimp volgt onvermijdelijk weer een periode van versterkte toename van de vraag. Als de budgetten van de ziekenhuizen nu structureel worden verlaagd door zowel lagere volume afspraken en tariefkortingen, zal dit er toe leiden dat de ziekenhuizen over enkele jaren de toestroom niet meer aankunnen. Deskundig personeel dat je eenmaal hebt ontslagen komt niet zo makkelijk weer terug.
Het is te wensen dat zorgverzekeraars niet meedeinen op de golven van de conjunctuur maar en een vaste koers varen en zo bijdragen aan zekerheid in de zorg.
In ieder geval is het vreemd dat de nadruk dan zo op de tarieven ligt. Maak dan lagere volumeafspraken. Lagere tarieven zijn alleen maar een stimulans om eens te kijken waar het volume toch omhoog kan.
Een krimp van 4% rechtvaardigt niet een dictaat van zorgverzekeraars waaronder Achmea voor komend jaar van tussen 10 en 15% lagere tarieven.
Wanneer de daling blijvend zou zijn is het wel gerechtvaardigd om lagere productie te bespreken.
Echter, de ziekenhuizen zijn gelijk tankers die je al op grote afstand voor de havenmonding moet insturen. Dat houdt in dat er op een termijn van meerdere jaren een ijkpunt komt waarop een ziekenhuis terecht moeten komen bij gelijkblijvende daling. De tarieven krijgen dan wel sterkere opslag voor de vaste kosten vanwege een kleinere schaalgrote.
Indien men dat niet wil zullen de vaste kosten macro (op nationaal niveau) naar beneden moeten en dat kan door plannen te maken om een ziekenhuis op termijn te sluiten.
Het plan dat daaraan ten grondslag zal liggen kunnen de ziekenhuisbestuurders goed met de zorgverzekeraars bespreken.
NB Een dergelijke aanpak past bij het reguleren van de zorg op de plaats waar deze het beste (kwalitatief en prijstechnisch, maar wel in die volgorde) geleverd kan worden.