Artikel bewaren

U heeft een account nodig om artikelen in uw profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties13

‘Dwangopnames leiden tot tijdbommetjes’

Bart Kiers schrijft zowel over cure als care. Zijn aandachtsvelden zijn de ziekenhuizen, medisch specialisten, wijkverpleging en ouderenzorg.
Verplichte opnames in de ggz hebben een averechts effect. Dat zegt ‘isoleeractiviste’ Jolijn Santegoeds, die bezorgd is over de verruiming van de reikwijdte voor gedwongen opnamen in het wetsvoorstel verplichte ggz.
‘Dwangopnames leiden tot tijdbommetjes’

Burgers zonder strafblad beroven van hun vrijheid is niet meer van deze tijd, vindt Jolijn Santegoeds van de actiegroep ‘Tekeer tegen de isoleer’. “Gedwongen opnamen zijn per definitie ontwrichtend en richten grote schade aan voor patiënten. In een isoleercel word je gek”, stelt Santegoeds die ervaringsdeskundige is. “Maar als je gaat schreeuwen en bonken op de muur om je onmacht te uiten, laten ze je er niet uit. Dus gaan patiënten zich aanpassen. Rustig gedrag wordt beloond. Patiënten onderdrukken dus hun ware gevoelens en houden een masker op. Maar het echte probleem wordt zo niet aangepakt. Zo creëer je tijdbommetjes voor de toekomst, want vroeg of laat komen de problemen toch weer terug.”

Vertrouwen en veiligheid

Gedwongen opnames slaan ook de basis weg onder een succesvolle behandeling, vindt Santegoeds. “Hoe kun je nog vertrouwen hebben in behandelaren die je tegen je zin in opsluiten? Met de dwang overschrijden ze grenzen. Met zulke mensen wil je niet verder. Voor een behandeling heb je een veilige omgeving nodig, waarin je rustig kunt praten met mensen die je vertrouwt.”

Zelfmoordpoging

Santegoeds vertelt hoe ze zelf als meisje van zestien drie jaar gedwongen werd opgenomen na een zelfmoordpoging. Twee jaar daarvan zat ze in een isoleercel. “Het werkte averechts en was ook nog eens hartstikke duur. Direct tijdens mijn opname deed ik opnieuw een zelfmoordpoging, omdat ik mijn leven kwijt was. Mijn sociale netwerk en hobby’s, alles was weg, ik was ontworteld. Ik wilde niet praten en was feitelijk in mijzelf geïsoleerd.”

‘Eigen-kracht’-conferentie

Zeventien jaar later is Santegoeds ervan overtuigd dat het met een heel andere benadering wel was gelukt haar aan het praten te krijgen. “Ik was een pubermeisje dat de weg kwijt was. Ik wilde best geholpen worden, maar niet met een gedwongen opname. Wat in zo’n geval kan werken is een ‘eigen-kracht’-conferentie organiseren. Daarbij brengt één onafhankelijke persoon als gespreksleider belangrijke mensen uit het netwerk van de patiënt bij elkaar. Die kennen hem of haar het beste en kunnen zonder de behandelaar samen passende oplossingen bedenken. Deze eigen plannen hebben vaak veel meer succes dan verplichte behandelplannen ”

Afschaffen verplichte opname

Santegoeds, die al bijna tien jaar strijdt voor afschaffing van dwangopname, is bezorgd over de verruiming van de reikwijdte voor gedwongen opnamen in het wetsvoorstel verplichte ggz. “In de oude Wet BOPZ is ‘ernstig gevaar voor jezelf of je omgeving’ een voorwaarde. In de nieuwe wet is ‘schade’ het criterium. Als je buren bijvoorbeeld mentale schade hebben vanwege overlast, kan dat reden zijn voor gedwongen opname. Daarmee gaan we heel ver terug in de tijd.” (Zorgvisie – Bart Kiers)

Lees meer:

Kritiek op wetsvoorstel verplichte ggz

Dwangbehandeling staat centraal in wetsvoorstel verplichte ggz

13 REACTIES

  1. Aan wim keyser,
    Geloof dat het soms nodig kan zijn. Vraag me zelf alleen af waarom ik, die instemde met vrijwillige opname, gedwongen werd omdat ik wat kleren in een tas wilde doen. Ambulace broeders kwamen in mijn slaapkamer terwijl ik me aan t omkleden was en een tas aan t pakken om mee te gaan. De instemming met vrijwillige opname werd in tien minuten of korter vrtanderd in gedwongen opname. Er is inderdaad een rechter gekomen in die instelling maar ik had zoveel medicatie gekregen dat ik die ochtend door twee zusters op mijn benen getild moest worden om daar door te zakken. Dat was ronduit beangstigend. Ik was totaal versuft en
    kreeg niks mee van t gesprek. Het is ook moeilijk uit te leggen als je het zelf niet mee heb gemaakt.

  2. Lees alle reacties
  3. Beste Jolijn, ik kan met je mee praten. Ben heel blij dit artikel te lezen. Ben nu 27 en heb op 24 jarigeleeftijd 3 maanden gedwongen opgenomengezeten. Daarna was ik zo neerslachtig dat ik teveel pillen nam om hulp te krijgen. Niet eens om eruit te stappen maar als noodkreet. Het is een lang verhaal maar klmt er op neer dat ik alleen erger in de problemen raakte met de verkeerde diagnoses en pillen waar im nu nog uitslag van heb. Ben trots dat jij je mening durft te spreken en op komt voor de mensen rechten. Hoop mijn vrrhaal ook duidelijk op schrift te krijgen en zo iets te betekenen voor anderen die ook in de psychiatrie zo verkeerd worden begrepen en mishandeld. Iemand zij het ooit heel mooi: De psychiatrie is een jungle! Daar moet je uitblijven. De artsen verklaren hem voor gek maar in mijn oren zijn het wijze woorden.
    Nu inmiddels ben ik al een jaar zonder medicatie en voel me sterker en beter dan toen. Daar ben ik heel trots op. Maar ik mocht niet stoppen van mojn behandelaar ook al reageerde mijn huid er heftig op. Ben wel gestopt omdat ik de jeuk en pijn van de uitslag niet kon verdragen en bleek makkelijk zonder te kunnen! De uitslag is helaas nog niet overal weg en dat herinnerde dagelijks aan die tijd van opsluiting. Jouw verhaalgeeft me kracht om dat te verwerken en te gaan zien als iets dat mij sterker maakt.

  4. Interessante reacties.. Ik denk inderdaad dat het voor sommige patiënten misschien noodzakelijk is. Maar ik moet zeggen dat ik vind dat veel hulpverleners eens van hun hoge berg af moeten komen en wat minder moeten doen alsof zij precies weten wat goed is voor iemand in problemen… Sommige patiënten werken niet mee aan ‘hulp’, omdat deze ‘hulp’ GEEN HULP IS!!!!!
    Waar blijft hier de hulpverlener die van zijn ‘high horse’ afkomt?? Als je als hulpverlener toegeeft dat je ook niet alles weet, zul je meer respect krijgen van zogenaamde ‘onwilligen’, die zich ‘niet willen laten helpen’!!!

  5. Mijn zoon van 23 heeft twee maal is tweemaal een periode van 5 weken gesepareerd geweest. Beide keren ging aan deze separatie een relatief korte periode van ontregeling vooraf. Doordat hij afzag van medicijnen die hij gebruikte ter voorkoming van psychose en door (tijdelijk)drugbruik, ontstond een onthoudbare situatie waarin separeren de enige uitweg leek. Toch denk ik dat als de behandelende GGZ-instellingen de signalering van de familie serieus genomen hadden, deze escalatie niet nodig was geweest. Daarom bepleit ik het gebruik van de crisiskaart vanuit cliëntperspectief. HEt Landelijk Crisiskaart (O)GGZ Informatie en Ondersteuningspunt, LCIO, ontwikkelt met subsidie van het Innovatiefonds Zorgverzekeraars de crisiskaart vanuit cliëntenperspectief.

  6. Het gedwongen opnemen van clienten is nu al aan heel wat regels gebonden en word doorgaans grondig gecontroleerd door de rechter. Als er in een behandelplan staat dat gedwongen isolatie een optie is dan moet daar serieus worden overwogen of daar geen alternatieven zijn. Gedwongen opname is mijns inziens een noodzakelijke tijdelijke oplossing voor mensen die echt volledig het pad zijn kwijtgeraakt op een gegeven moment en die niet meer controle hebben over hun eigen handelen en daarmee ook een grote kans maken voor zichzelf en/ of anderen.
    Het is te makkelijk om te zeggen dat gedwongen opname moet worden afgeschaft. Deze vorm van tijdelijk beperken van de mogelijkheden is echt soms hard nodig.
    Dat het in uw eigen situatie niet klopte en/ of u dacht dat het niet goed was, wil niet zeggen dat dit geld voor alle gevallen.
    Ik heb zelf in de hulpverlening gewerkt en heel wat zeer ernstig ontspoorde mensen tegengekomen waar het gevaar voor ernstig letsel bij het personeel en cliënt zelf overduidelijk aanwezig was. Het is barbaars om zo iemand dan zijn gang te laten gaan.
    Aan de andere kant moet het personeel ruim voldoende worden toegerust zodat deze maatregel zo weinig mogelijk ingezet hoeft te worden. Daar ben ik het wel mee eens.

  7. Jarenlang in de “”zorg” werkzaam geweest.Er waren veel patienten, die zelf om “gedwongen” opname vroegen. Daarnaast, als de patient protesteerde, moest er altijd een rechter beslissen over de gedwongen opname. Haast altijd vroeg de rechter om 2nd opinion alvorens een beslissing uit te spreken. En het is niet waar dat een gedwongen opname direct tot de isoleercel leidt. Daarnaast is het veelal erg moeilijk om direct bij opname contact te krijgen met de patient en de juiste (?) behandeling te starten. Tevens onderkennen patienten hun problemen niet en werken of willen niet mee werken aan herstel, omdat zij het niet eens zijn met de omstandigheden, wel of niet opgenomen. Dus ook buiten de gedwongen opname blijft de behandeling erg moeilijk.

  8. ben het met Victor eens, maar ook zijn er patienten die niet meer voor zichzelf kunnen beslissen maar een gevaar voor zichzelf en voor anderen zijn. juist deze groep heeft hoe moeilijk het ook is het juist nodig om geheel van medicatie af te gaan en opnieuw ingesteld te worden. vaak is dit dan juist het laatste redmiddel en is de opname in een gewone instelling niet meer afdoende op dat moment. het lijkt me in alle gevallen niet prettig je zelf niet te kunnen zijn. en vaak wordt er vergeten dat vrijwillige of gedwonge opname soms onmenslijk lijkt maar iemand die zich wil laten helpen neem ik me petje voor af. en soms moet je diep gaan wil je er weer uit komen

  9. Een gedwongen opname blijft een redmiddel maar mag geen doel op zich worden.De patiënt is meer dan alleen een patiënt die “tijdelijk beschermd” moet worden tegen zichzelf. Wellicht zouden instellingen de duur en de resultaten van hun behandelplannen bij een gedwongen opname strenger moeten gaan verantwoorden aan een onafhankelijke externe deskundige om de noodzaak van de opname en verlenging aan te tonen.Ook zouden vervangende alternatieven nadrukkelijker dan in beeld moeten komen. De deskundige geeft dan een bindend advies. Er mogen in de praktijk geen automatismen ontstaan die leiden tot geconditioneerd gedrag bij de opgenomen patiënt die verlost wil worden.Dit lost de oorzaken niet op. Daardoor blijft het risico op een mogelijke terugval bestaan en zijn nieuwe onnodige persoonlijke tragedies onvermijdelijk.

  10. Inderdaad, uit eigen ervaring (twee keer gedwongen opgenomen) weet ik dat je jezelf aan gaat passen aan wat er van je verwacht wordt. Ik dacht destijds: hoe kom ik hier het snelst weg? Antwoord: door te doen wat er van mij verwacht wordt!
    Tijdelijk was dat best wel prettig, omdat ik de ‘enge gevoelens’ en gedachten die ik had, daarmee vergat. Dat vergeten was echter tijdelijk.. het komt altijd terug, en volgens mij, meestal in een verergerde vorm..!

  11. Citaat: .. Dus gaan patiënten zich aanpassen. Rustig gedrag wordt beloond. Patiënten onderdrukken dus hun ware gevoelens en houden een masker op. Maar het echte probleem wordt zo niet aangepakt. Zo creëer je tijdbommetjes voor de toekomst, want vroeg of laat komen de problemen weer terug… einde citaat..
    Dit had mijn tekst kunnen zijn. Ik ben zelf twee keer gedwongen opgenomen geweest en ben me aan gaan passen, ben gaan doen wat er van me verwacht werd, wat tijdelijk heel erg prettig kan zijn, maar uiteindelijk komen mijn/je problemen terug, (misschien) zelfs wel in verergerde vorm, aangezien stilstand achteruitgang betekent!!

  12. Het geld was belangrijker voor dit soort hulpverlenende instellingen dan de kwaliteit zorg wat in belang was van hun cliënt.De top bestuurders hebben hier in meer dan zorgelijke hun gedragingen getoond met het oogpunt om hun eigen zakken te vullen en dit ging en is letterlijk gegaan over de ruggen van zeer kwetsbare cliënten en waarvan heel veel kinderen. Al die jaren kon het niet op het geld en alles is gewoon betaald. En de cliënten hadden het nakijken. Veel slachtoffers zijn er vermijdbaar gevallen die nu allemaal bedekt gehouden worden door dit systeem die allemaal zichzelf verrijkt hebben en zich misdadig gedragen hebben. Allemaal de doofpot in en zichzelf nog als het ware als slachtoffer zien ook. Schamen moeten ze zich en wie zijn dan allemaal deze toppers van bestuurders en wat doen ze nu momenteel!

  13. deels met je eens, maar soms kan het niet anders ter bescherming van de persoon en zijn omgeving. dit juist om slachtoffers te voorkomen of te beperken. je kan een tijdbommetje geen schade aan derde of zichzelf aan laten doen maar het moet wel erg bewust gedaan worden,

Geef uw reactie

Om te kunnen reageren moet u ingelogd zijn. Heeft u nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.