Bart Kiers schrijft zowel over cure als care. Zijn aandachtsvelden zijn de ziekenhuizen, medisch specialisten, wijkverpleging en ouderenzorg.
Hoogleraar psychiatrie Jim van Os ontwerpt een methode waarmee zorgverzekeraars, zorgaanbieders en gemeenten de doorgeschoten marktwerking in de ggz kunnen corrigeren. ‘Je wilt niet dat alle ggz-winkeltjes zich richten op de relatief makkelijk behandelbare hoogopgeleide patiënten.’
Jim van Os: 'Het probleem in ons zorgstelsel zit niet bij behandelaren, maar bij het ontbreken van inzicht en juiste stuurinformatie in de regio.' Foto: Mieke Meesen
Je wilt inderdaad geen ‘cherry-picking’. Maar dat is binnen goed uitgewerkte uitkomstfinanciering ook prima te voorkomen: vraag middels een kort vragenlijstje de belangrijke confounders uit en corrigeer daarvoor. (Voor een uitgewerkt voorbeeld, zie https://gezondezorg.org/assessmentwerkwijze.)
Met behoorlijke confoundercorrectie plus onderlinge vergelijking per (differentiaal)diagnose is er voor zorgaanbieders, financieel gezien in ieder geval, helemaal geen reden om alleen maar de relatief makkelijk behandelbare, hoogopgeleide patiënten aan te nemen.
Daarbij kent dhr. Van Os’s systeem naar mijn idee twee fatale zwaktes:
* Je krijgt er geen inzicht in de effectiviteit van behandeling door.
* Stadsdelen veranderen van populatie, door wijkvernieuwing en spreidingsbeleid. Zo was de Amsterdamse Jordaan vroeger een arme-arbeiderswijk, nu een ‘yuppenbuurt’. En zo zijn er talloze voorbeelden.
Verder is er in de Nederlandse zorg alleen maar sprake van echte marktwerking op het punt van het geprivatiseerd zijn van de ziekenfondsen. Op het punt van zorg inkopen op basis van kwaliteit c.q. kosteneffectiviteit is er nog nauwelijks sprake van marktwerking, omdat er nog veel te weinig goede kwaliteitsdata voorhanden zijn. De zorgverzekeraars erkennen dit zelf ook.
Dat de vox populi ‘klaar is met marktwerking’, zoals het gelinkte artikel kopt, is m.i. te wijten aan onwetendheid en stemmingmakerij.
De geestelijke gezondheidszorg (ggz) is gericht op het voorkomen, behandelen en genezen van psychische aandoeningen, het laten deelnemen van mensen met een psychische aandoening aan de samenleving en het bieden van hulp aan mensen die ernstig verward/verslaafd zijn en die uit zichzelf geen hulp zoeken.
Je wilt inderdaad geen ‘cherry-picking’. Maar dat is binnen goed uitgewerkte uitkomstfinanciering ook prima te voorkomen: vraag middels een kort vragenlijstje de belangrijke confounders uit en corrigeer daarvoor. (Voor een uitgewerkt voorbeeld, zie https://gezondezorg.org/assessmentwerkwijze.)
Met behoorlijke confoundercorrectie plus onderlinge vergelijking per (differentiaal)diagnose is er voor zorgaanbieders, financieel gezien in ieder geval, helemaal geen reden om alleen maar de relatief makkelijk behandelbare, hoogopgeleide patiënten aan te nemen.
Daarbij kent dhr. Van Os’s systeem naar mijn idee twee fatale zwaktes:
* Je krijgt er geen inzicht in de effectiviteit van behandeling door.
* Stadsdelen veranderen van populatie, door wijkvernieuwing en spreidingsbeleid. Zo was de Amsterdamse Jordaan vroeger een arme-arbeiderswijk, nu een ‘yuppenbuurt’. En zo zijn er talloze voorbeelden.
Verder is er in de Nederlandse zorg alleen maar sprake van echte marktwerking op het punt van het geprivatiseerd zijn van de ziekenfondsen. Op het punt van zorg inkopen op basis van kwaliteit c.q. kosteneffectiviteit is er nog nauwelijks sprake van marktwerking, omdat er nog veel te weinig goede kwaliteitsdata voorhanden zijn. De zorgverzekeraars erkennen dit zelf ook.
Dat de vox populi ‘klaar is met marktwerking’, zoals het gelinkte artikel kopt, is m.i. te wijten aan onwetendheid en stemmingmakerij.