Preventiebeleid zonder preventiekennis op een van de belangrijkste terreinen, waar het ooit bewezen effectief was, is gedoemd tot mislukken.
Onlangs hebben we met de de jeugdartsen, oogartsen, Jantje Beton e.a. vanuit Houding Netwerk Nederland het congres Zicht op Bewegen in een grote preventiemanifestatie kunnen ombuigen door de ouders, die zich verenigen in de stichting Smartphonevrij Opvoeden prominent naar het podium te halen. Het leidde tot een duidelijk signaal van experts en ouders om de Tweede Kamer tot een verbod of een grote vertraging met toegang tot sociale media van onze kinderen te komen.
Op dat congres kwamen juist de grote lichamelijke gevolgen van al dat zitten en binnenzitten bij dat beeldschermgebruik naar voren: bijziendheid met latere kans op blindheid en rugklachten, die onherroepelijk op steeds jongere leeftijd tot werkuitval gaan leiden, maar al heel vroeg zeer veel zorgkosten genereren.
We doen al vele decennia iets niet goed met de lichamelijke opvoeding van onze kinderen. Kennis over hoe een kind aan een gezonde houding en dus daarbij aan een duurzaam inzetbaar steun- en bewegingsapparaat moet komen verdween. De TV en de bank, de PC en de Gameconsoles, maar nog ingrijpender de smartphones kwamen . Maar schoolzwemmen, schoolgymnastiek en het buitenspelen werden afgeschaald, wegbezuinigd of steeds onmogelijker gemaakt. Ook de ouders kregen niets meer mee uit de Gezondheidsleer en de opvoedkunde als het gaat om het houdings- en bewegingsapparaat tot een sterk , soepel en alzijdig goed bewegend lichaam op te voeden. Het ministerie OCW stelde bij monde van vml. minister Dijkgraaf en onlangs staatssecretaris PAul , dat het ministerie alleen “stelselverantwoordelijk” is en niet voor de kwaliteit. Dus o.i. zeer zeker niet voor het vak Lichamelijke Opvoeding. De maatschappij betaalt daar , in navolging van de Verenigde Staten een hoge prijs voor.

Denkend over preventie:

https://opiniez.com/2025/04/22/ggz-volledig-vastgelopen-in-regels-en-bureaucratie/gert-reedijk/

Het probleem is bekend, duidelijk en de passende oplossing mag ook geen verbazing opwekken. En toch wordt de zorgsector, vooral de eerstelijnszorg, er in belangrijke mate mee opgezadeld. Dat is echter een verkeerde aanpak. Die sector heeft het al druk genoeg met de negatieve effecten van het gedrag en het gebrek aan oplossingen in de kring van de partijen die over de heg gegooid bij de zorg terechtkomen. Terug gooien dus en regelen dat de betrokken partijen de eigen problemen oplossen. In elk geval vermijden dat onmogelijk bestuurlijke, financiële en organisatorische constructies worden opgetuigd zoals nu in zwang is.