Alant Vrouw in Zeist is een mooi Nederlands voorbeeld van ‘value based competition’, zoals Porter en Olmsted Teisberg dat noemen in hun boek ‘Redefining healthcare’. Het is een zelfstandig behandelcentrum (ZBC) dat volledig is ingericht op onderzoek naar en behandeling van bekkenbodem- en overgangsklachten bij vrouwen.

Geïntegreerde zorg

Bij Alant Vrouw werkt een team van (para)medische specialisten met uiteenlopende achtergronden, zoals een gynaecoloog, uroloog, psycholoog, seksuoloog, bekkenbodemfysiotherapeute, incontinentieverpleegkundige en een arts gespecialiseerd in overgangsklachten. Porter zou dit een ‘integrated care center’ noemen. Alant Vrouw kent geen wachtlijsten en vermijdt een medische sfeer. Samenwerking met het UMC Utrecht speelt een belangrijke rol bij de kwaliteitsbewaking.

Vrouw Moeder Kind

Alant Vrouw onderscheidt zich in positieve zin van vele andere initiatieven die op dit moment worden genomen. Zo zijn er ergens in het land plannen voor een ZBC gericht ‘op een tiental gynaecologische DBC’s’. De doelgroep: ‘vrouwen van 15 tot 85 jaar’. Het ondernemersinitiatief is te prijzen, maar uit marketingoogpunt mist dit plan een scherpe doelgroepkeuze en een heldere positionering. Dat geldt ook voor meerdere ziekenhuizen die trots melding doen van hun nieuwe ‘Vrouw Moeder Kind centrum’. Een centrum is nog geen concept. ‘Moeder kind’ komt al meer in de buurt, als het concept zich toespitst op alle zorg rond de zwangerschap en geboorte. Maar die overwegend blije wereld is een heel andere dan de belevingswereld van vrouwen met overgangsklachten. Behalve het vrouw zijn is er weinig dat beide doelgroepen bindt. Dus als het al in één centrum moet, dan zouden er binnen de muren verschillende zorg-doelgroepconcepten terug te vinden moeten zijn. Ofwel: verschillende ‘integrated care centers’, al dan niet onder eigen (sub)merk.