Bij zijn aantreden lager er vier zware dossiers: de inspectie was niet tevreden over de kwaliteit van zorg, het personeel had niet de juiste papieren, de organisatie kwam niet uit met de beschikbare financiële middelen en er lagen vragen op het gebied van huisvesting.

Als klap op de vuurpijl kwam aan het eind van de rit corona om de hoek kijken. ‘Ik wist waar ik aan begon, maar ook dat er waarschijnlijk nog meer boven water zou komen’, vertelt Van Herk in de podcast.

Wallen

Van Herk had ervaring als interim-manager, maar wilde zich nu committeren aan deze organisatie. ‘Ik wilde helemaal opgaan in de organisatie. Na vijf, zes jaar mochten de wallen tot aan mijn knieën rijken.’ Dat schikte, want de problemen die er voorlagen ‘waren niet in een half jaar op te lossen’.

Inspectie

Vrijwel direct na zijn aantreden als bestuursvoorzitter kreeg Van Herk van de inspectie te horen dat ‘ze er wel klaar mee waren’, hoewel hoogstwaarschijnlijk in mooiere bewoordingen. ‘Dat zal me gvd niet overkomen’, dacht Van Herk. Hij nam een bold choice. Hij stapte in zijn eentje naar de inspectie en zei: ‘Of jullie gaan mij helpen, of ik stap morgen naar het UWV en vraag een uitkering aan voor 4.000 medewerkers en 2.000 vrijwilligers.’

Transparantie

De inspectie stapte aan boord en ook de organisatie had snel door dat het menens was, dankzij de troef van Van Herk: transparantie. EenVandaag liep twee jaar lang mee met de organisatie en ook aan Nieuwsuur bekende Van Herk kleur: ‘Wij zijn een van de organisaties die op de zwarte lijst van verpleeghuizen staan.’ Daardoor raakten de medewerkers doordrongen van de urgentie van de veranderingen en kon Van Herk makkelijker het gesprek aangaan met stakeholders.

Spijt

Wat zijn aanpak opleverde deelt Van Herk openhartig in deze podcast. Ook vertelt hij hoe zijn organisatie de coronacrisis doorstond, deelt hij zijn mening over de woonopgave in de langdurige zorg en vertelt hij waar hij spijt van heeft.