Koolman heeft niet zoveel met solidariteit.
Hij heeft niet zoveel met het collectief levenslooppensioen – je betaalt in als je gezond bent, ontvangt zorg als je ziek of oud bent.
Hoewel je natuurlijk ook ernstig ziek kan worden als je jong bent. Maar dat past waarschijnlijk niet in spreadsheets.
Het risico solidariteit nu te ondermijnen, is dat toekomstige ouderen (nu jongeren) een uitgekleed systeem aantreffen wanneer ze het nodig hebben.

Koolmans redenering blijft helaas steken in een momentopname en mist het perspectief van structurele sociale duurzaamheid.
Ideologische oogkleppen noemen we dat;
Een maatschappijbedreigende ziekte, waarvan de oorsprong vanaf het begin af aan duidelijk is:
Zorgeconomen van de VU.

Xander Koolman heeft volledig gelijk. Hij analyseert precies waar hem de kneep zit als het gaat om waar de huidige problemen in de GGZ ontstaan. Die ontstaan niet door “de martkwerking”, zoals velen denken. Die ontstaan juist door het gebrek aan marktwerking: het is voor zorgverzekeraars niet mogelijk om de beste zorg in te kopen, laat staan te sturen op waar de nood het hoogst is (zie de wachtlijsten in de complexe GGZ-zorg), als psychiaters en psycho-therapeuten er vrijelijk voor kunnen kiezen de GGZ-instelling te verlaten en een eigen praktijk te beginnen, die dan, ook al is geen behofte aan dat aanbod, voor een belangrijk deel door de zorgverzekeraar betaald moet worden. Dan is er geen markwerking, maar eerder gedwongen winkelnering voor zorgverzekeraars.

De analyse klopt als een bus. In de praktijk zie ik dat we veel moeite hebben om psychiaters en andere hulpverleners te werven voor afdelingen waar complexe patiënten behandeld worden. Te gek eigenlijk in een land met zoveel hulpverleners per vierkante meter. Tegelijkertijd zie ik de enorme toename van kleinere praktijken die patiënten graag doorverwijzen als de problematiek te ernstig is. Dat wil niet zeggen dat zij geen patiënten behandelen die zorg nodig hebben. Maar in tijden van schaarste komen patiënten die de zorg het meest hard nodig hebben in de knel.

Xander Koolman heeft bij mij zijn geloofwaardigheid al verloren in de MSR bij chronische pijn discussie begin dit jaar. Daar leek ook al dat hij meer de boodschapper van ZIN en ZN was, maar dan met een ‘onafhankelijk’ wetenschappelijk sausje overgoten. Nu weer opnieuw een duidelijk politieke i.p.v. inhoudelijk kloppende boodschap van Koolman.

Sloeg de plank echter compleet mis in zijn televisie interview. Weigerde op LinkedIn zijn evidente fouten te erkennen en antwoordde enkel maar op niet 100% goed doordachte kritiek waar hij nog dacht uit te kunnen komen. Anders antwoordde hij helemaal niet.

Denk dat dit soort ‘expert’ opinions voortaan beter vanuit meer bewezen neutrale hoek moeten komen dan vanuit mensen die de plank (op befdenkelijke wijze) zo evident mis hebben geslagen als Xander Koolman. Xander Koolman kan zich m.b.t. zijn adviezen beter niet met de inhoud van therapieën bemoeien, omdat hij daar duidelijk aantoonbaar geen verstand van heeft (als gezondheidszorg econoom).

Dhr. Koolman vergeet hier een belangrijk punt te benoemen. Verzekeraars contracteren in de ggz op basis van een gemiddelde KPUC (kosten per unieke cliënt) en/of een percentage ‘nieuwe cliënten per jaar’. Volgens mij is het ook met name deze parameter die ervoor zorgt dat instellingen geen zorg-intensieve cliënten kunnen opnemen, die beïnvloeden de PKUC en stromen niet snel genoeg door.
De verzekeraars hebben daarmee zelf instrumenten bedacht die ervoor zorgen dat zwaardere zorgvragers nergens terecht kunnen.