Dit jaar zijn veel meer studenten dan voorheen aan de opleiding verpleegkunde begonnen. De coronacrisis heeft hun de waarde van het beroep laten zien. Dat is, met alle ellende die de crisis veroorzaakt, een belangrijk lichtpunt.
Behoud medewerkers nog belangrijker
We hebben zorgverleners meer dan ooit nodig. Nu werkt een op de zeven mensen in de zorg, in 2040 zal dat, zonder wijziging van beleid, door vergrijzing een op de vier zijn. Nieuwe medewerkers zijn dus cruciaal. Toch is dat slechts een klein deel van de oplossing; behoud van medewerkers is een nog belangrijker uitdaging. Het is onverteerbaar dat 43 procent van de nieuwe zorgverleners de zorg alweer binnen twee jaar verlaat. In ons advies ‘Applaus is niet genoeg’ keken we vanuit het perspectief van zorgverleners zelf: hoe ervaren zij hun werk? Wat maakt voor hen het werk aantrekkelijk en zinvol?
Structurele verbeteringen
Het antwoord op die vragen is ‘waardering en erkenning’. Het gebrek daaraan is een belangrijke factor die zorgverleners de sector doet verlaten. Nu zult u zeggen: aan waardering was, zeker bij de eerste coronagolf, geen gebrek. We hebben massaal voor hen staan klappen. Maar applaus is niet genoeg.
Een structureel betere binding van zorgverleners vraagt om meer dan applaus of een bonus. Het vraagt om structurele verbeteringen. Soms in het inkomen: met name voor verzorgenden is het gezien hun startsalaris en het werken op piekuren lastig om economisch zelfstandig te zijn. Daar ligt een taak voor overheid en werkgevers.
Perspectief op zinvolle loopbaan
Maar er is meer. Waardering en erkenning gaan ook over werkdruk, werktijden en scholing. Het gaat met andere woorden om perspectief op een zinvolle loopbaan. Om zeggenschap over de zorg en invloed op de wijze van roosteren. Om tijd voor reflectie en herstel. En in lijn met eerdere RVS-adviezen, zoals ‘Blijk van Vertrouwen’ en de ‘B van Bekwaam’: geen afvinklijstjes maar focussen op bekwaamheden van medewerkers en hun in vertrouwen ruimte bieden bij verantwoording.
Veranderende beroepspraktijk
Daarin hebben zorgmedewerkers ook zelf een taak. De beroepspraktijk verandert en vraagt om samenwerking en nieuwe vaardigheden. Juist in deze coronatijd laten ze zien die uitdaging aan te gaan. Nu is het aan ons om daadwerkelijk werk te maken van anders waarderen en erkennen. Zodat jongeren niet alleen kiezen voor een zorgopleiding, maar er met plezier en grote inzet blijven werken.
