Teveel belasting en torsie tegelijk op mijn rechterenkel. Pang! Gebroken…
De voet staat onder een vreemde hoek onder het been, reden voor mijn teamgenoten om terstond de ambulance te bellen. Die is er keurig binnen een minuut of tien.
“Oei,” zegt de alleraardigste verpleegkundige. “Dat kon wel eens chirurgie worden. Dan zullen ze je wel voor morgen inplannen.” Ze besluit om de enkel ter plaatse recht te zetten. Een infuus van morfine zorgt voor een zalig gevoel, zonder een centje pijn.
“Ik heb een probleem,” zegt de dienstdoende arts een uurtje of anderhalf later bij de Spoedeisende Hulp van het Catharina-Ziekenhuis te Eindhoven. “De foto’s komen niet overeen met de melding van de ambulance.” Hoezo dat? “Ik zie een redelijk ‘normale’ breuk aan één kant, die er vrij goed voorstaat. Ik stel voor om er nu even een gipsspalk om te zetten. Dan bespreek ik het met collega’s, en u kunt morgenochtend bellen voor een controle-afspraak.”
Ik krijg een paar krukken mee, die er toevallig staan. Een geluk bij een ongeluk, want dan hoef ik ze niet bij de winkel van de thuiszorg aan de andere kant van de stad op te halen. Waarom zouden ze die niet altijd hier kunnen verstrekken, flitst het door mijn hoofd. Ach, ik ben allang blij dat mijn enkel niet helemaal aan gort ligt. En misschien ontkom ik aan een operatie. Maar, te vroeg juichen is nooit goed…
Lees ook de tweede aflevering ‘foute telefoonnummers’ in deze reeks over de tocht van Walter van Hulst door de Nederlandse zorg
Tonny, medewerker thuiszorgwinkel
Krukken stonden er niet toevallig, die staan er namelijk altijd. Is een service van de thuiszorgwinkel.
