Het is ten tijde van dit schrijven op de kop af negen dagen geleden dat Sanna Elkadiri als eerste persoon in Nederland werd gevaccineerd tegen corona. Het was een mediamoment. De pers werd verzameld en de camera’s stelden scherp op Sanna haar arm om de naald leeggespoten te zien worden. Sanna krijgt nog een tweede prik. Ik neem aan dat het journaille daar niet voor zal uitrukken, maar Sanna is wel een voorbeeld. Een voorbeeld voor mij, voor u, voor de hele zorg en voor heel Nederland. Want Sanna liet zich vaccineren met een vaccin waar significante groep mensen buiten, maar ook binnen de zorg, geen vertrouwen in lijkt te hebben. ‘Een vaccin dat in een paar maanden is gemaakt, dat kan toch niet goed zijn?’ ‘Ik spuit geen rommel in mijn lijf!’ Ik heb beide opmerkingen zelf gehoord. En die opvatting is een groot probleem, des te meer als dit soort geluiden van mensen uit de zorg komt.

De vaccinatiebereidheid baart ook de nieuwe inspecteur-generaal van de IGJ, Marina Eckenhausen, grote zorgen, zo vertelt ze in dit nummer van Zorgvisie. ‘Ik heb me altijd verbaasd over de lage vaccinatiegraad voor griep bij zorgmedewerkers. Ik ben begonnen als neonatoloog. Ik vond het de normaalste zaak van de wereld dat ik elke jaar mijn griepprik ging halen, want ik wilde niet op mijn geweten hebben dat een kind griep van mij zou krijgen.’ En even verderop de onderbouwing: ‘Gezondheid lijkt iets dat je doet voor jezelf, maar bij infectieziekten doe je ook iets voor een ander. Als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor een kwetsbare bij je in jouw buurt.’ Niets is minder waar.