Vorige week was ik op een Europese conferentie met de intrigerende titel Beyond Silo’s: The Why and How of ICT in Integrated Care. Het was een zijprogrammering van de Smart Home Fair oftewel Beurs Domotica & Slim Wonen 2011. Plaats van handeling: het Evoluon in Eindhoven.
Mary
Het merendeel van de inleidingen en presentaties was behoorlijk academisch en abstract. Programmanamen als Nexes, CommonWell en Indepent vlogen me om de oren.
Gelukkig was er de key-note speaker Michael Rigby van de Keele University, Staffordshire, UK. Hij introduceerde Mary, 79 jaar, alleenstaand, kinderloos, zelfstandig wonend, zusters met kinderen op 90 km afstand en buren van eenzelfde leeftijd, van wie een partner met een chronische ziekte respectievelijk kanker. Mary, eenzaam, met reuma, hartklachten en beginnende vergeetachtigheid.
Er zijn heel veel Mary’s in de wereld en er komen er alleen maar meer. De vertegenwoordiger van de Europese commissie, Peter Wintlev-Jensen, voorspelde in zijn betoog een groei van 100 procent en onderstreepte het belang van age friendly environment. Hij introduceerde het European Innovation Partnership om daarmee de innovatieparadox op ICT-gebied te doorbreken. “Moving beyond the valley of death” waren zijn onheilspellende woorden.
‘Vergelijk dat met Google’
Maar Michael Rigby hield ons in het land der levenden. Bij Mary en haar familie, haar buren en vrienden, de communities waarin ze verkeert, zoals kerk, zangvereniging, schildergroep, specialisten, huisarts, de maatschappelijke zorg. “Iedereen bezoekt Mary op woensdag”. Ieder doet dat voor zich. Het ontbreekt aan gedeelde informatie. Allemaal handelen ze in hun eigen ‘silo’ zonder verbinding naar de ander.
Vergelijk dat eens met de visie en werkwijze van Google, doceerde Rigby. Klik, klik, en je bent via Google maps in een Italiaans gehucht en zit je er als het ware op een terrasje met een cafe latte. Met een klik op het icoon of plaatje van treinstation of bushalte haal je de vertrektijden op. Je typt vertrekplaats Dublin in, als aankomstplaats de naam van het Italiaanse dorpje en je krijgt al naar gelang je vervoermiddelwens de route uitgetekend. Genereert Google die informatie allemaal zelf? Welnee. Google, aldus Rigby verplaatst zich in wat de consument wenselijk of leuk vindt en bedenkt vervolgens welke data daarvoor nodig zijn. Google zoekt vervolgens de lokale organisaties die over die data beschikken en benadert hen om hun informatie te verbinden aan de door Google aangeboden schakelpunten.
Maar wat voor informatie heeft Mary over zichzelf, haar huisarts, thuiszorg, maatschappelijke voorzieningen en de verbindingen, afstemming tussen hen? Kan Mary een digitaal kijkje nemen in het verpleeghuis als daar op den duur sprake van moet zijn?
LSP
Er is bitter weinig en zeker niet verbonden, was de algehele teneur van het internationale gezelschap, ondanks de dappere en langdurige pogingen van een aantal met fraaie namen versierde Europese projecten, uitgevoerd in een veelheid van landen.
Hoe herkenbaar. Blijkens een bericht in de Zorgvisie nieuwsbrief van 22 november 2011 is er veertien jaar gepraat over het Landelijke Schakelpunt (LSP), de digitale infrastructuur voor elektronische patiëntendossiers. Het heeft al 300 miljoen euro gekost, maar nu is er een tekort van 1,6 miljoen euro om ten minste de aangemelde gegevens van 8,5 miljoen patiënten (waar ik overigens niet bij hoor, zie mijn Zorgvisie weblog van 2 maart 2011 met de titel Zet het EPD in gewone mensentaal) in de lucht te houden. Van NVZ vereniging voor ziekenhuizen tot Inspectie voor de Gezondheidszorg, iedereen haast zich om het belang ervan te onderkennen, maar niemand voelt zich meer verantwoordelijk. Zorgverzekeraars Nederland wil eenmalig de abonnementskosten van het LSP vergoeden en geeft aan dat het een zaak van de tarieven is, maar verder is het LSP des zorgverleners. De NVZ vindt zich niet degene om het voortouw te nemen, want dan gaat de rest achterover leunen, zo lezen we in het Zorgvisie-bericht. Het is een groot tranendal.
Licht in de ICT-duisternis
Google loopt lichtjaren voor op de zorg, aldus Rigby. Misschien moeten we Google vragen licht in de ICT-duisternis van de gehele Nederlandse zorg te brengen. Met een paar klikken heeft Google zo die geïnvesteerde 1,6 miljoen terugverdiend en verbindt ‘something for Mary’. Linked care.
Hetti Willemse
www.publicarea.nl
Lees meer:
Het is aardig om weer eens benadrukt te zien dat de werelden van zorg en welzijn elkaar zullen moeten vinden als we de Mary’s een menswaardig bestaan willen bieden. Hoe krijgen we dat zo ver?
Men is zo druk bezig met alle communicatiemiddelen (inclusief tijdens het autorijden) dat men niet meer met de buurvrouw praat. Heb herinnering aan Theo en Thea die verkleed als echtpaar samen in een boor zitten te kletsen via hun mobiel…..
Tja, het houdt je van de straat.
Wat zijn we toch een gezellige wereldwijde familie, inclusief de vele zwarte schapen. Mijn hemel, wat een oppervlakkig ge…
Hetti roert een belangrijk en intrigerend onderwerp aan, dat een studie zou moeten zijn voor gedragswetenschappers en ethici. Talloze Mary’s staan erbij, kijken toe en denken dat het allemaal wel goed komt tegen de tijd dat zij de Mary zijn. Zelfrechtvaardiging wordt dat genoemd. Na de bankwereld is de gezondheidszorg er nu mee behept. De Google- en de Apple jongens laten toch zien, dat goede dingen realiseerbaar zijn. Komop zeg.
De zorg heeft nooit zo voorop gelopen in nieuwe ontwikkelingen. Gelukkig maar. Misschien is onze gezondheidszorg juist daarom zo goed.