Instellingen die decennia lang hun eigen ding konden doen, moeten nu met elkaar in gesprek gaan. Ze moeten effectief samenwerken op het gebied van netwerkzorg. Dat is best moeilijk. Wie coördineert dat proces? Wie is bereid vanuit nieuwe visies zijn eigen positie ter discussie te stellen en risico te nemen voor het grotere goed? En wat kan de zorgverzekeraar hierin betekenen? Kunnen we de bekostiging, samen met VWS en NZa, aanpassen op nieuwe transmurale zorgvormen in de regio?
Traag
Die vragen gelden net zozeer voor de ict-infrastructuur en de zorgapplicaties. Een half miljard euro gaat nu via de VIPP-regelingen naar stimulering van interoperabiliteit en gegevensuitwisseling tussen zorginstellingen en de patiënt. Dit gaat erg traag, met discussies over informatiestandaarden, zorg-informatiebouwstenen en gemeenschappelijke diensten.
Noodzakelijke versnelling
Ook het gedrag van sommige leveranciers remt de noodzakelijke versnelling. Het oude Chinese spreekwoord luidt: de ossen ploegen het land, maar langzaam, langzaam. Inmiddels maakt datzelfde China enorme slagen met de vermaarde vijfjarenplannen, ook in de zorg. Ik vraag ik mij hardop af of we die handelswijze moeten overnemen.
Bouwblokken
Gelukkig zijn er enkele moderne en maatschappelijk bewuste ondernemers in zorg-ict-land die oplossingen aanbieden tegen reële prijzen, met goede functionaliteit en integratiemogelijkheden. Wat heb je nodig aan bouwblokken: laagdrempelige zorgcommunicatie, basale logistieke functies voor zorgcoördinatie, planning en afspraken, zorgmodules in combinatie met monitoring en device-integratie, PGO-functionaliteit, data-management en integratie-opties.
Werkbaar platform
Die zorgmodules moeten configureerbaar en parameteriseerbaar zijn voor snelle minimum viable products en draagvlak bij zorgverleners, én ze moeten breed geïmplementeerd en opgeschaald kunnen worden. De prijsstelling van een selecte groep leveranciers maakt dat de investeringsrisico’s beperkt zijn. Daarmee heb je met je zorgpartners zicht op een werkbaar platform en start je de gezamenlijke leerervaring op transmurale zorgpaden, communicatie tussen zorgverleners en monitoring van patiënten. Parallel benut je waar mogelijk de VIPP- en SET-regeling voor extra financiële dekking.
Het echte leren gebeurt in de praktijk, niet op congressen of via publicaties. De uitdaging zit voor 50 procent in het investeren in relaties en samenwerking in de regio, voor 40 procent in proceswerk en voor 10 procent in ict. Start your engines!
Geachte heer Huijsman, Chapeau, u slaat de spijker op zijn kop. Inderdaad is er meer dan voldoende gecongresseerd en gepolderd. Een toenemend aantal leden van onze Tweede kamer beseft dit ook en moedigt VWS aan om nu haar doorzettingsmacht in te zetten. VWS werkt nu hard aan de noodzakelijke wetgeving daarvoor. We weten echter ook dat als de overheid dat doet, het malieveld al gauw weer volloopt en de lobbyisten het ministerie bestoken en aan de talkshowtafels hun gelijk trachten te bewijzen. Een beetje crisis – mariniers zijn overigens experts in crisisbeheersing – is helaas vaak noodzakelijk om voor die veranderingen draagvlak te krijgen. Zowel minister de Jonge als minister Bruins geven met hun initiatieven en de steun vanuit ons parlement blijk het nieuwe evenwicht tussen maatschappelijk – en individueel belang te kunnen creëren. Mvg. Jan van der Beek