Dit meldt Medisch Contact. Bruins blijkt te willen vasthouden aan het publiceren van opgelegde tuchtmaatregelen. Dit bleek tijdens een debat in de Tweede Kamer over de modernisering van de Wet BIG. De fracties van CDA, D66, GroenLinks en SP hadden hun twijfels geuit over het publiceren van opgelegde tuchtmaatregelen. Corinne Ellemeet van GroenLinks vroeg de minister om het publiceren een vrijwillige optie te maken in plaats van een plicht.
Paardenmiddel
CDA-woordvoerder Joba van den Berg noemde publicatie ‘een paardenmiddel’ bij maatregelen als waarschuwing, berisping of geldboete. Ook D66 plaatste vraagtekens bij publicatie bij deze lichtere maatregelen. SP-Kamerlid Maarten Hijink opperde dat de wijze waarop er wordt gepubliceerd beter kan worden aangepast, dus niet ‘zonder fatsoenlijke toelichting’. CDA’er Van den Berg vroeg of de minister bereid was om een beslissing om wel of niet te publiceren per geval wil laten bepalen door een tuchtcollege, en in ieder geval pas als een maatregel onherroepelijk is na bezwaar en beroep.
Niet veranderen
Bruins ging echter niet in op deze bezwaren. Hij wil het publiceren van de verschillende opgelegde tuchtmaatregelen niet veranderen. Publicatie gebeurt niet bij waarschuwingen, maar wel bij de daarop volgende zwaardere maatregelen van berisping, geldboete, schorsing en doorhaling, aldus de minister. ‘De keuze om de knip bij een waarschuwing te maken is een bewuste keuze geweest en dat vind ik een goede keuze,’ aldus Bruin. Dit omdat dit alleen ‘bij zwaardere vormen van laakbaar gedrag’ gebeurt.
Volledig een met minister Bruins. De zorg en de patiënten verdienen openheid. Het telkens achter gesloten deuren wegmoffelen is niet meer van deze tijd.
En @pvanloon@planet.nl het verwerken van fouten door artsen, specialisten, hoogleraren dient al te gebeuren voordat een tuchtmaatregel opgelegd wordt. Na een fout valt een tuchtmaatregel niet 1,2,3 op de mat. Tuchtmaatregelen dienen ook om de eigenwijze, niet sorry willen zeggende en fouterkennende en inzienende beroepsbeoefenaren aan te geven dat ze toch fout zijn geweest en er niet maatschappelijk van hebben geleerd. Immers, als een beroepsbeoefenaar een fout maakt heeft dit zeeeeer grote gevolgen voor een patiënt en zijn familie. Wegkijken en doen alsof ze er iets van leren is niet juist.
De juridische advisering, die achter deze “verscherping” van de wetgeving zit is niet gebaseerd op het medisch kijken naar “fouten”. Er zit een verknipt, meer Inquisitioneel denkende juridische blik achter en zeker geen gezonde maatschappelijke kijk op het werk van dokters. Iedere arts , specialist of hoogleraar kan tegen een heel vervelend aflopende behandeling aanlopen.
Vanaf het moment van gebeuren begint zijn/ haar leerproces, nu maar al te vaak afgeremd of de snel juist de verkeerde kant opgeduwd door zwakke bestuurders of door de zeer twijfelachtige opstelling van de aansprakelijkheidsverzekeraars. Hoe dan ook, iedere arts moet na een fout pas na hoor en wederhoor en vaak ook een vroege 360 graden survey in zijn/ haar omgeving om het naming and shaming in een vroege fase te tacklen, kunnen blijven doorwerken en het in een veilige omgeving kunnen verwerken. Daar helpt publicatie( lang na het gebeurde) zeker niet bij.